Met mij gaat het goed, dank je. Ik ben in Los Angeles en het is hier nog maar tien uur 's ochtends en erg bewolkt buiten. Wat het weer betreft, zou ik zo in Nederland kunnen zitten, haha. Maar alles loopt lekker. We hebben net een kleine tour met Saxon gedaan in Amerika en de band geniet nu van een kleine break. Na die break gaan we naar Frankrijk om op Hellfest te spelen en daar heb ik erg veel zin in. Mijn vrouw komt ook mee en na het festival blijven we een paar dagen daar om rond te reizen. Vervolgens keren we enige tijd later weer terug naar Europa voor nog een paar shows, waaronder twee in Nederland. Mijn vrouw en kinderen komen mee naar het optreden in Amsterdam. We zijn van plan om daar een woonboot te huren, kun je zoiets aanraden?

Om eerlijk te zijn, ik zou het niet weten. Ik heb er nooit in geslapen. Het idee klinkt leuk, maar ik kan me voorstellen dat het ook best druk en gehorig is in het centrum.

Ah oke, bedankt voor de tip.

Graag gedaan. Dan over het nieuwe album Win Hands Down. De reacties zijn overwegend positief.

Ja inderdaad, het album wordt goed opgepakt. Zo ver ik weet, zijn de reacties erg positief. Een ding dat veel gezegd wordt, is dat we een grote stap voorwaarts hebben gemaakt. Dat betekent een hoop voor ons.

Het duurde dan ook vijf jaar om met de opvolger van La Raza te komen. Vanwaar die lange tussentijd?

Ehhm, ik heb daar eigenlijk niet echt een antwoord op. Ik denk gewoon dat het is hoe het leven loopt. We zijn nooit echt een band geweest die de typische album-tour-cyclus volgt, zeker de afgelopen vijftien,zestien jaar niet. We werken niet volgens een bepaalde tijdlijn. Het is zo dat we pas beginnen met muziek maken, wanneer we allemaal het gevoel hebben dat we iets willen maken en zo is dat ook bij deze plaat gebeurd. En de tijd vliegt helaas ook zo snel voorbij. Ik zie dat elke dag bij mijn kinderen. Ik probeer het tegen te houden en af te remmen en zoveel te genieten als ik maar kan, zeker nu ik ouder word, maar je kunt de tijd niet tegenhouden.

Maar het is ook zo dat we nummers pas willen uitbrengen, wanneer wij het gevoel hebben dat ze op hun best zijn. Tijdens dat proces willen we niet aan een tijdschema of een andere vorm van druk vastzitten. En zo belangrijk is de tijd ook niet voor Armored Saint. We zijn een band die inmiddels al dertig jaar rondloopt en ik denk niet dat ineens alles voor ons verandert als de releases elkaar sneller opvolgen. Of we nu een plaat dit jaar uitbrengen, een jaar eerder of pas volgend jaar, ik denk niet dat het veel uitmaakt.

Wat me opvalt aan het nieuwe album is dat het lekker ouderwets rockt. Het doet me regelmatig denken aan Symbol Of Salvation. Was het doel om van Win Hands Down een traditionele Armored Saint plaat te maken?

Hmmm... Nee, dat denk ik niet. We zijn gewoon gaan werken aan nieuw materiaal en Joey (Vera) schrijft het grootste gedeelte van de muziek. Ik weet niet precies wat hij in gedachte had met dit album. We hebben geen gesprek van te voren gehad om te overleggen wat we voor ogen hadden. Hij is gewoon gaan schrijven en ik heb hem vooral aangemoedigd om zichzelf uit te dagen en het beste uit hemzelf te halen. Daaruit zijn songs gekomen die doen denken aan de klassieke heavy Armored Saint-sound zoals That Was Then, Way Back When, maar ook songs als In An Instant en Dive, die voor ons doen een stuk avontuurlijker klinken. Ik denk dat het voor ons belangrijk is dat we onszelf blijven pushen als schrijvers en ook nieuwe dingen proberen. Dat kunnen bijvoorbeeld verschillende instrumenten zijn, maar ook inspiratie die we van andere bands krijgen. Voor ons is het belangrijk om nieuwe inspiratie te volgen en niet alleen te kijken naar het verleden en wat destijds goed voor ons werkte. Dat is ook niet mijn denkwijze. Ik probeer juist in het hier en nu te blijven en te schrijven wat op dat moment goed voelt. En ja, er kunnen hier en daar elementen uit het verleden inzitten, zonder dat wij daar zelf bewust van zijn, maar dat soort dingen gebeurt. Er zit in elk geval geen reden achter als dat zo is.

Jullie hebben het album Win Hands Down genoemd. Waar staat deze titel voor?

Het is een erg krachtige titel. De bedoeling hiervan is, het maakt niet uit wat er gebeurd, je slaat jezelf er wel doorheen en je zult er als winnaar uitkomen. Een groot deel van de tekst van het gelijknamige nummer is geïnspireerd door hoe wij vroeger waren. Vooral door de dingen die we in het begin van de band meemaakten en hoe we alles moesten ontdekken. We sloegen onszelf overal doorheen en niet alleen als bandleden, maar ook als vrienden. En nu heb ik kinderen en zijn zij een bron van kracht. Het maakt in die zin niet uit waar je kracht of inspiratie vandaan komt, het vormt je en dat is dan ook het basisidee van het nummer. Het is dan ook een erg mooie song geworden. Het heeft een erg gave dubbele gitaarlead en zelfs een beetje een southernocktintje. Een beetje dat outlaw- en Lynyrd Skynyrd- gevoel. Natuurlijk klinkt het niet als een track van die band, maar qua gevoel gaat het wel die kant op. Ook heeft het wel wat weg van March Of The Saint, maarhet klinkt het tegelijkertijd ook weer als totaal iets anders, haha.

Je sprak net al even over het proberen van nieuwe dingen. Het duet A Head Full Of Steam met Pearl Aday is best wel een verrassing. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?

Ik had het idee om een duet te gaan doen en het leek me voornamelijk interessant om dat te doen met een vrouw. Ik dacht dat het wel gaaf zou zijn om mijn vocalen en de hare een beetje tegen elkaar op te laten botsen. Het zou ook de eerste keer in de geschiedenis van Armored Saint zijn, dus was het niet alleen een gaaf idee, maar ook weer eens wat nieuws voor ons. Pearl is, zoals je wellicht weet, een vriendin van ons. Ze is de vrouw van Scott (Ian) en daar kennen we haar van, maar ze is ook een kickass, bluesy-achtige rockzangeres. Dat maakte het voor ons alleen maar makkelijker om haar te vragen. Ze was meteen positief en toen we haar het nummer gaven, maakte ze er een nog betere versie van dan die wij eerst in gedachten hadden. Het heeft ons niet alleen een toffe track opgeleverd, maar het was ook een goede ervaring. Het is een erg krachtig nummer, die mede geïnspireerd is door mensen die dienen in het Amerikaanse leger. Zij mogen de vieze karweitjes opknappen die onze twijfelachtige regering ze oplegt. Er zijn mensen in het leger die op uitzending gaan en daar jaren vechten, zoals nu bijvoorbeeld in Irak en Afghanistan. Deze lui moeten het zware werk opknappen en ik wou ze eigenlijk vereren met het nummer.

Dat is gaaf. Ik had nog niet zo naar dat nummer gekeken.

Weet je, soms worden er vreemde keuzes gemaakt door mijn regering en dit gaat wel meer dan dertig jaar terug. Ik lees momenteel een erg interessant boek over nazi-wetenschappers uit de Tweede Wereldoorlog. Nadat de oorlog was afgelopen en zij gevangen waren genomen door Amerika en Rusland, kregen ze de kans om daar gewoon door te gaan met hun onderzoeken. Dit omdat ze heel veel informatie hadden en daardoor konden ze een vredig leven leiden, tenminste in Amerika dan. Ik weet niet of ze in Rusland ook zo'n goede behandelingen kregen, haha. Maar het is toch verbazingwekkend dat die lui de gekste en meest verschrikkelijke dingen deden en zonder twijfel de meest afschuwelijke mensen waren die er op aarde rondliepen en ze er een gewoon leven op nahielden. Het is gestoord.

Dat is inderdaad ziek.

Inderdaad. Wat deze gasten deden, is onvoorstelbaar. Maar ach weet je, alles is een kwestie van leren en laten leven. Je ziet het nu ook met alles wat er speelt in het Midden-Oosten. Al is daar natuurlijk ook een hoop onwetendheid. Maar ook in Nederland bijvoorbeeld. Jullie zijn een erg liberaal land, maar hebben ook erg veel fundamentalisten die niet meegaan in het gedachtegoed van jullie land. Ik heb dan zoiets van, als je het niet leuk vindt om daar te wonen, dan kun je ook ergens heen gaan waar je het wel fijn vindt. Er is niemand die je dwingt om te blijven. Maar als je jezelf niet in de gebruiken kan vinden van het land waarin je terecht komt, dan kun je toch ook gewoon terug gaan naar een land als Syrië of Saoedi Arabië bijvoorbeeld, of waar ter wereld je ook maar denkt gelukkiger te zijn.

Weet je, ik ben gewoon voor leef het leven wat je graag wilt en ben zeker een voorstander voor vrijheid van geloofsovertuiging. Doe vooral wat je wil, maar als je emigreert naar een nieuw land krijg je te maken met de gewoontes van dat land en zul je toch iets aan jezelf moeten aanpassen. Als je naar een nieuw land verhuist en je blijft vooral vasthouden aan je oude leven, waarom zou je dan überhaupt verhuizen. Uiteindelijk hoop ik dat de wereld een betere plaats wordt en dat we daar ooit op uitkomen.

Veel komt neer op het proces van respect, oordeel en de wil om te luisteren naar een ander. Dit doet me denken aan een discussie over zwarte piet, die erg actueel in Nederland is. Het is iets waar beide partijen punten hebben, maar waar niet naar elkaar geluisterd wordt.

Ja, de wereld verandert en soms gaan oude tradities niet goed mee met die veranderingen. In Amerika hebben we een soortgelijk iets. We hebben hier The Red Skins, een American Footballclub. Die naam hebben ze al jaren, maar veel inheemse Indianen hebben er iets tegen. Terwijl er ook The Chicago Black Hawks en The Cleveland Indians zijn, maar op de een of andere manier ondervinden zij geen problemen met hun naam. Maar goed, er is de laatste tijd een discussie gaande om die naam te veranderen, wat natuurlijk kan rekenen op voor en tegenstanders en waaruit fikse discussies zijn voortgekomen. Ik denk dat je het moet gaan gaan relativeren en je met elkaar erover moet praten om elkaars perspectief te begrijpen. Wat je zeker niet wilt, is dat er niet geluisterd wordt als er iemand is die zegt dat hij of zij het als kwetsend beschouwt. Het zit hem allemaal in communicatie, alles komt daarop neer.

Zo is het, maar tijd om terug te keren naar het album. Het nummer Dive laat net als A Head Full Of Steam een andere kant van Armored Saint horen. Ditmaal gaat het om een langzaam nummer met een piano in de hoofdrol. Ook iets waar de band niet bekend om staat.

Het idee van de piano komt van Joey. Hij had een pianostuk en droeg dat aan. Ik stond daar voor open, omdat we dat ook nog niet eerder hadden gedaan. Zo ontstond er wederom nieuw terrein voor ons om te verkennen, iets waarvan ik geloof dat het een muzikant uitdaagt en ik hou wel van die uitdaging. Uiteindelijk is Armored Saint een echte hardrock-/heavymetalband en daar ben ik enorm trots op, maar dat houdt niet in dat je als band niet iets nieuws kunt proberen. Je moet eerlijk tegen jezelf zijn en als iets werkt dan werkt het en zo niet, dan niet. Nou gaan we natuurlijk niet zover dat we met een album vol met elektronica aankomen, haha. Nee dat niet, maar als we verschillende stijlen kunnen toepassen, waarom niet? Het is ook maar een nummer op een album, het zou anders zijn als we op alle negen tracks een piano hadden. Als band hebben we overigens altijd opengestaan voor ballades. Nu moet ik wel zeggen dat ik een hekel heb aan het woord ballade, want het doet me altijd denken aan die cheesy jarentachtignummers. Maar klassiekers zoals van bijvoorbeeld Elton John of Queen vind ik prachtig. Als band hebben wij altijd gehouden van dat soort artiesten en als wij ook zoiets kunnen creëren en het past in het Armored Saint-straatje, dan staan wij daar zeker voor open.

Dan wil ik het graag hebben over je teksten. Als ik kijk naar de lyrics op dit album zijn sommige erg serieus zoals in In An Instant. Wat kun je hierover vertellen?

In An Instant is een beetje geïnspireerd door hoe dingen in een fractie van een seconde kunnen veranderen. Dat kan door een auto-ongeluk komen of als je bijvoorbeeld te horen krijgt dat je terminaal ziek bent. Maar de tekst is ook geïnspireerd door terrorisme. Het kan van alles zijn, maar het gaat erom dat een moment letterlijk je hele leven kan bepalen. Dat idee wilde ik in een song verwerken en toen Joey met de muziek aankwam, vond ik het meteen perfect. Ik denk dat het een erg krachtig nummer is geworden en ik identificeer mezelf erg met de laatste regels van de tekst: "True to yourself, you can't ever doubt." Het nummer voelt aan als een klassieke Armored Saint-track. Het begint rustig en bouwt op tot een grote emotionele ontlading. Ik ben er erg trots op en het doet me telkens weer wat als ik het hoor. Ik wil ook graag dit soort teksten kunnen schrijven met veel van mijn eigen emotie erin verwerkt, maar aan de andere kant hou ik er ook van om met luchtige songs als Up Yours te komen.

Gelukkig heb ik het gevoel dat ik het talent om goede songs te schrijven nog niet ben verloren en vind ik het ook nog steeds leuk om te doen. Het is ook net wat een track nodig heeft qua teksten, je gaat mee in de muziek die gepresenteerd wordt. Voelt het nummer donker en zwaar, dan probeer ik het ook daarin te zoeken en voelt het licht en gemoedelijk aan, dan probeer ik met zoiets te komen.

Je noemde net al Up Yours, maar ook That Was Then, Way Back When behoort tot de luchtigere tracks op het album en gaat over het gebruik van social media. Wat is het dat jou zo stoort aan social media?

Haha, wat stoort me aan social media? Nou eigenlijk is het grappig. Het stoort me niet echt, maar aan de andere kant ook weer wel en zeker sommige mensen die het gebruiken. Het nummer zelf gaat meer over mensen en hun obsessies. Eigenlijk dus veel verder dan social media alleen. Ik vind het voornamelijk irritant als iedereen geobsedeerd is door iets en zo ook de obsessie met social media. Maar het is ook de wereld van tegenwoordig waarin iedereen zo bezig is met zijn digitale relaties in plaats van het onderhouden van menselijke en echte relaties. Niets kan op tegen een face to face gesprek. Dan zie je elkaar, je kunt reageren op wat je ziet, je hoort de emotie waarmee iemand spreekt en je kunt iemand beter peilen. Maar in plaats daarvan wordt tegenwoordig je populariteit gemeten door het aantal vrienden op je pagina hebt en hoeveel likes je op een bericht krijgt. Ik vind dat achterlijk. Het is al moeilijk genoeg om contact te onderhouden met de mensen waar ik echt om geef, laat staan dat ik me ook nog moet gaan bezighouden met hoe populair mijn website is. Het is ook belachelijk dat sommige mensen hun eigenwaarde afspiegelen aan de cijfers op hun pagina. En ik zeg niet dat iedereen dat doet, want dat is niet zo, maar genoeg mensen doen het wel en ik vind het leuk om die mensen met dit nummer op hun tenen te trappen.

Ik heb zelf geen Facebook en pas net sinds een maand een IPhone. Ik had eerst een hele oude mobiel, zo eentje waarvan mensen vroegen; "wat is dat?" Haha. En ik was er trots op om dat oude ding nog te hebben, maar toen ging mijn oplader stuk en kon ik nergens meer een nieuwe krijgen omdat het al een verouderd model was. Het is ook niet zo dat ik liever in een grot leef, want er zijn ook hele mooie aspecten aan de techniek van tegenwoordig, maar mensen schieten er al gauw te ver in door. Mijn nieuwe telefoon gebruik ik overigens ook maar nauwelijks. Ik heb nog niet eens ingesteld dat mijn e-mails ernaartoe gestuurd worden. Het enige wat ik wel graag wilde op mijn nieuwe telefoon, was een goede camera. Dat vind ik erg leuk. Dus begrijp me niet verkeerd, ik ben erg blij met mijn nieuwe telefoon, maar ik wil niet tot het volk behoren dat verloren is als je hun telefoon wegneemt.

Dan over de band. Armored Saint bestaat nu al dertig jaar. Hoe voelt het om al zolang bij elkaar te zijn. Zijn jullie nog steeds op zoek naar de top of inmiddels comfortabel met de positie die jullie hebben?

Eigenlijk denk ik dat we momenteel in de beste positie zitten met de band, waarin we maar kunnen zitten. Ik zou het kunnen vergelijken met de tijd toen March Of The Saint uitkwam of de tijd waarin we Symbol Of Salvation opnamen. Hetzelfde plezier en dezelfde eenheid die we toen hadden, voel ik momenteel ook en we zijn nu ook op ons sterkst. Iedereen in de band heeft geaccepteerd waar we staan en iedereen is loyaal naar elkaar en naar de band toe. We zijn supertrots op het album dat we net hebben gemaakt en misschien hebben we niet het succes gekregen dat we voor ogen hadden, maar dat maakt nu niet meer uit. We kunnen trots op onszelf zijn en de rol die we hebben in de hardrock- en heavymetalwereld, dus dat is geweldig.

Heb je dan nooit het gevoel gehad dat jullie als band een beetje ondergewaardeerd zijn?

Nou, het is niet zo dat ik terug kijk en zeg: : Waar is de erkenning die wij verdienen?" Zo denk ik niet, want dat is gewoon hoe het leven loopt. Het is er gewoon niet. Maar ik heb alsnog een geweldig leven, even afkloppen op de tafel en ik ben erg gelukkig. Dus ja, kon het allemaal beter zijn en konden wij een stuk groter zijn? Misschien. Weet je, er zijn fouten gemaakt in het verleden en sommige daarvan hebben de band gehinderd, maar dat is hoe het leven gaat. Misschien was het gewoon niet voor ons bestemd. Ik weet het niet en ik denk er eigenlijk ook niet heel veel over na. Het is niet dat ik 's nachts wakker lig en denk over hoe het had kunnen zijn en waar het is misgegaan. Het enige waar wij controle over hebben, is de kwaliteit van de muziek en dat is uiteindelijk ook de essentie van wat wij doen. Dus alle andere zaken liggen feitelijk niet in onze handen en ik zit er ook niet heel erg mee. En begrijp me niet verkeerd, ik wil graag dat mensen de muziek die wij maken leuk vinden en niet roepen dat het troep is, maar dat wil elke artiest. En de artiest die roept dat het niet zo is, is een leugenaar. Dus ik denk dat het belangrijkste is dat je, je goed voelt bij wat je maakt en doet en met dat product hoop je op het beste. Zo gaat dat en het beste wat je kunt doen, is het loslaten.

Oke, laatste vraag. Ik wil niet echt over Anthrax beginnen, maar ik vraag me wel een ding af. Je hebt in die tijd veel gave nummers gemaakt. Deze passen niet in een Armored Saint-concert. Is het niet balen dat je deze nummers niet meer live kunt spelen?

Ja, wel een beetje. Geloof het of niet, ik wou dat die gasten eens een keer wat van die songs live zouden spelen. Maar ik begrijp waarom ze dat niet doen en zeker ook Joey Belladonna. Hij heeft de keuze uit zoveel van zijn eigen werk om live te spelen, dat ik snap dat hij niets zingt uit mijn era. Maar toch zou het leuk als ze het wel zouden doen, want het nu is alsof ze niet bestaan en het is zonde als die nummers geen rol meer spelen in Anthrax. Maar goed de cd's bestaan natuurlijk nog steeds en iedereen kan de muziek kopen als ze dat zouden willen. Ik vertel ook altijd aan iedereen dat je niet hoeft te kiezen tussen de verschillende era's van Anthrax. Je kunt ook prima van beide houden. Ik ben trots op de muziek die we destijds hebben gemaakt en ik zit zelfs met het idee te spelen om een paar shows te doen, waarbij we alleen maar die nummers spelen. Gewoon killersongs van elk album uit die tijd spelen met een paar gastartiesten. Dat lijkt me heel erg leuk en ik kan zo een set met twaalf tot vijftien tracks bedenken. Maar goed, het is nog maar een idee. Er is nog niets in werking gezet en het speelt momenteel ook nog niet. Misschien is het iets voor in de toekomst. Ik ben gewoon trots op die nummers!