Metropool zit dus momenteel in Hengelo en Enschede en heeft zodoende de beschikking over twee grote zalen, twee kleine zalen en een tweetal cafs waar zo nu en dan kleinschalige optredens plaatshebben. Het lijkt even wennen, maar uiteindelijk valt het erg mee. Het interieur van de voormalige Atak blijkt nauwelijks veranderd. Hier en daar prijken de logo's van de vorige naamgever prominent op deuren en wanden. De Saxionzaal is nog steeds klein. Met ongeveer tweehonderd man is het dringen geblazen, vooral omdat het balkon gesloten blijft. Een tochtje naar de bar schiet dus niet echt op, zeker omdat een groot deel van de ruimte ingenomen wordt door de mengtafel. Maar beter een lekker drukke kleine zaal dan een halflege grote zaal natuurlijk.
Voorprogramma Lovell's Blade mag zich verheugen op een flinke hoeveelheid publiek. Een publiek met daarin veel Duitsers, zoals meestal bij metalconcerten in het grensgebied. Het zou me niet verbazen als de meerderheid van de bezoekers tot onze oosterburen behoort. Lovell's Blade geldt als een vrij nieuwe naam, maar heeft natuurlijk Pete Lovell in de gelederen, de man die zijn stem leende aan de klassieker Eternal Dark van Picture. De snarenplukkers hebben eveneens een geschiedenis bij die band. Muzikaal hoor je dat ook wel enigszins. Lovell's Blade speelt een mix van ouderwetse heavy metal en hardrock en doet dat verdienstelijk. Het gitaarwerk ramt en giert, zanger Lovell sneert en de ritmes zijn even lekker als voorspelbaar. Het materiaal hapt goed weg en het geluid van het optreden valt zeker niet tegen. Echt beklijven doet de muziek nog niet echt, maar aan het optreden mankeert weinig tot niets. Leuke opwarmer.
Armored Saint kent een grillige geschiedenis met langdurige hiaten en gemiste kansen. Vierde plaat en hoofdbestanddeel van deze vrijdagavond Symbol Of Salvation draagt ook een bijsmaak mee. Geen plezierige overigens. Symbol Of Salvation is de laatste plaat waarop songmateriaal van topgitarist Dave Prichard staat. Deze riffkeizer schreef destijds veel klassiekers voor de band uit Los Angeles. Tijdens het schrijfproces voor het vierde album constateerden artsen leukemie bij de gitarist. Tussen de zware behandelingen bleef hij te gekke riffs en solo's afleveren. De daadwerkelijke opnames van de plaat maakte Prichard niet meer mee. In 1990 overleed hij op 26-jarige leeftijd. Op het album speelt Jeff Duncan mee, al is er als eerbetoon een pre-productiesolo van de overleden gitarist in het epische Tainted Past verwerkt.
De gladgeschoren zanger John Bush haalt tijdens de show af en toe herinneringen op aan zijn te jong gestorven bandmaatje. Kort maar krachtig, zonder te vervallen in al te dramatisch gedoe. Armored Saint is immers al weer jaren op stoom en brengt de afgelopen jaren twee prima schijven en een live-cd uit, waarvan Win Hands Down uit 2015 het meest overtuigt. Na de integrale uitvoering van Symbol Of Salvation speelt de groep het titelnummer van die plaat. De kraker doet bepaald niet onder voor de toppers uit het verleden en past naadloos in de set.
De hoofdrol is uiteraard weggelegd voor die ene plaat. Na een drietal songs van de eerste drie albums kondigt Bush Reign Of Fire aan. Weergaloos nummer. Zeker vanavond. Niet alleen door de uitstekende sfeer. Armored Saint blijkt op de dreef. Meer dan een beetje op dreef. Eerder dit jaar zag ik Iced Earth met chagrijnige gezichten een obligate show afleveren voor veel meer mensen. Armored Saint pakt het anders aan. De pret en liefde voor muziek spatten werkelijk van het lage podium. Dat kan ook niet anders met de immer actieve bassist Joey Vera die over een flink arsenaal aan vermakelijke grimassen beschikt. Gitaartandem Phil Sandoval en Jeff Duncan doen daar niet voor onder. Het geluid is bovendien niet minder dan subliem. Vooral het glasheldere gitaargeluid van Sandoval is een lust voor het oor. Duncan doet het overigens net zo goed, maar zijn gitaargeluid klinkt een fractie droger.
En dan Bush. John Bush. De man verkeert in een gouden vorm. Hij mist geen noot of uithaal. De tijd lijkt simpelweg geen vat op de zanger te hebben. Soepel zingt hij elke track tot een bizar goed einde. En dat terwijl songs als het geniale Last Train Home en het kalmere Another Day toch geen eenvoudige deuntjes zijn. Mede door Bush klinkt Armored Saint tijdloos. Sommige zangers passen puur en alleen in de jaren tachtig of negentig, maar het kunstje van deze Amerikaan komt nergens gedateerd over. Dat ligt natuurlijk grotendeels aan de sterke songs. Symbol Of Salvation bevat net als de andere drie klassieke albums geen echt zwakke nummers. Misschien dat het zelden live gespeelde Hanging Judge het iets aflegt tegen het titelnummer of Tribal Dance, maar er duikt altijd wel een riff of roffel op die de oren doet spitsen. Het knappe is dat elke passage functioneel is. Aan overtollige ballast doet Armored Saint tot de dag van vandaag niet. Niet dat de songs simpel zijn, maar ze zijn ontdaan van franje en notenneukerij.
Het concert kan zodoende de boeken in als n van de betere van dit jaar. Dat Nederlandse metalfans hier niet wat meer warm voor lopen, begrijp ik dan ook niet. Deze band levert altijd kwaliteit. Destijds en nu. Ik kan dan ook niet wachten om het gezelschap weer te zien, maar dan met een verse plaat in de bagage. Zo fris, plezierig en genspireerd zie je ze te weinig.
Setlist Armored Saint:
1. March Of The Saint
2. Long Before I Die
3. Chemical Euphoria
4. Reign Of Fire
5. Dropping Like Flies
6. Last Train Home
7. Tribal Dance
8. The Truth Always Hurts
9. Half Drawn Bridge
10. Another Day
11. Symbol Of Salvation
12. Hanging Judge
13. Warzone
14. Burning Question
15. Tainted Past
16. Spineless
17. Win Hands Down
18. Can U Deliver
