Vrijdag

Op vrijdag staan er zes bands geprogrammeerd en beginnen we om vier uur. "We're BAEST from Aarhus. We play death metal." Dat kun je trouwens ook al aflezen op de shirts van de bandleden (Obituary, Firespawn, Death). Het kwintet uit de Deense stad maakt een zeer gemotiveerde indruk. De in 2015 opgerichte groep heeft echter de eerste twee tracks het geluid niet meezitten, waardoor de midtempo death metal als een ondefinieerbare brei uit de boxen komt. Gelukkig staat het geluid vanaf het zeer overtuigende Gula beter afgesteld, al blijven de vocalen van de frontman wat zacht in de mix staan. De vermorzelende, groovy track zet de headbangers echter flink aan het werk en de eerste pit van de dag is een feit. Ook het daarop volgende As Above So Below (net als Gula afkomstig van het op 13 september te verschijnen album Venenum) komt goed door. De track bevat in tegenstelling tot de andere Death-achtige harmonieën. Ook Bolt Thrower, Bloodbath, Entombed, Morbid Angel en Gojira komen in gedachten op bij het beluisteren van het songmateriaal, dat soms een technische of progressieve twist heeft. Ondanks dat het "fucking hot" is, doen de enthousiaste heren er alles aan om het publiek te vermaken en dat levert veel sympathie op. Er is steeds meer bijval, de vuisten gaan in de lucht en ook de oproep "Come closer, you're beautiful" blijft niet onbeantwoord. Hoewel de muziek van de Denen beter tot zijn recht zou komen in een donkere zaal, maakt BAEST vandaag veel nieuwe vrienden en sluit de band overtuigend af met Egur Te Absolvo en Crosswhore. Een positief begin van de dag door een nieuwkomer waarvan we ongetwijfeld nog meer goeds gaan horen. (Jeffrey)

Meer death metal op het festivalprogramma, maar dan rechter door zee. Jungle Rot draait in tegenstelling tot de openingsact al wat jaren mee. Al sinds 1992 maken de Amerikanen death metal met elementen uit thrash metal en hardcore. Ze beginnen de set zeer overtuigend met Doomsday, Worst Case Scenario, Send Forth Oblivion en Burning Cinder. De ervaren mannen uit Wisconsin zien tot hun tevredenheid veel headbangers en meeknikkers en de oproep om te gaan crowdsurfen, wordt al snel opgevolgd. Ook is een pit gaande die stofwolken doet opwaaien. Halverwege de set verliest het kwartet toch wel wat van het momentum door wat te veel trage songs achter elkaar te spelen. Aan het einde gaat het tempo weer omhoog en is er weer meer beweging bij de festivalgangers. Jungle Rot heeft geluidstechnisch de zaken beter op orde dan BAEST. Het collectief staat lekker strak te spelen en de eerste show van de Europese tour kan als zeer geslaagd de boeken in. Gaat dat zien volgende week zaterdag op Stonehenge. (Jeffrey)

Voordat elke band optreedt, is er een vrolijke vrijwilliger die de bands aankondigt. Hij kondigt Grand Magus aan als "de beste heavymetalband van héél Europa." Hij legt de lat daarmee wel onmogelijk hoog voor de Zweedse groep, die dit jaar het twintigjarig jubileum viert van de huidige tenaamstelling (tussen 1996 en 1999 The Smack). Janne 'JB' Christoffersson is helaas niet zo goed bij stem vandaag. Ook zijn opmerkingen tussen de nummers door (zoals "We go back to 2008, the year when most of you weren't born yet") roepen meer vraagtekens op dan dat ze grappig zijn. Gelukkig maakt het trio instrumentaal meer indruk. Zo trekt met name Ludwig 'Ludde' Witt positieve aandacht met zijn prima drumwerk op zijn stripped down drumset. Ook het melodieuze soleerwerk van JB komt zeer goed tot zijn recht. Het is evenwel jammer dat de gelaagdheid van het studiomateriaal live niet gereproduceerd wordt. Untamed en Dawn Of Fire (één van de twee nieuwe tracks op de setlist) halen het derhalve niet in vergelijking met de albumversie. Daar staat tegenover dat Steel Versus Steel juist wel impact heeft, net als Iron Will. Beide tracks worden door de fans uit volle borst meegezongen. Er zit een goede opbouw in de setlist, die na Like The Oar Strikes The Water uiteraard eindigt met Hammer Of The North. Zelfs na het optreden galmt het "whoooo-oooo-oooo, whooo-oooo, oooo-ooo" nog door het IJssportcentrum. Op 19 maart 2020 komt Grand Magus tijdens de tour ter promotie van Wolf God (2019) naar Tivoli De Helling te Utrecht. (Jeffrey)

Maar liefst drie keer zoveel bandleden op het podium bij Eluveitie als bij Grand Magus. Daarvan zijn er vijf relatief nieuw (vanaf 2016). De nieuwste aanwinst is Fabienne Erni. Ze speelt Keltische harp en treedt enthousiast en zelfverzekerd op de voorgrond als ze de leadzang op zich neemt. Dat doet ze met een vriendelijke lach op het gezicht, waarmee ze veel bezoekers en fans om haar vinger windt. Ze is het middelpunt van de belangstelling tijdens The Call Of The Mountains en Breathe, maar maakt nog meer indruk tijdens het rustpunt Artio, waarin ze razend knap en technisch solo zingt en zeer verdiend een waarderend applaus krijgt. Petje af! Ook maakt ze indruk tijdens tijdens het zeer toegankelijke Ambiramus, waarbij de fans springen en de instrumentalisten ook nog even in de spotlights komen met een solo (drums, gitaar, draailier). In vrijwel elk nummer zijn bovendien vliegensvlugge, technisch zeer uitdagende viool- en fluitmelodieën verwerkt. Buitengewoon knap wat deze muzikanten laten horen en het is dan ook jammer dat het geluid van de basdrums deze folky bijdragen af en toe wat wegdrukt naar de achtergrond. Het blijft blijkbaar een flinke uitdaging voor de geluidsman om alle bijdragen van de zeer vaardige negen musici te mixen. Desondanks krijgt Eluveitie terecht veel bijval voor een vermakelijke set, waarin veel te beleven valt en zowel oude als nieuwe songs aan bod komen. Buitengewoon knap dat de bandleden tijdens het zeer technische en snelle spelen veel in beweging zijn. Met Havoc dansen de fans arm in arm en met Rebirth (waarin Fabienne ook bewijst te kunnen screamen) wordt de stofwolk boven de pit alleen nog maar groter. Het feest eindigt uiteraard met Inis Mona, waarvoor fluitist Matteo Sisti het podium opkomt met een witte doedelzak. Veel festivalgangers staan te zingen en springen mee op de maat. Eluveitie stemt vrolijk en krijgt terecht veel bijval. (Jeffrey)

Als je zou moeten raden wie de headliner is en daarbij afgaat op de bandshirts die de bezoekers dragen, kom je niet uit bij Airbourne, maar bij Avatar. Er zijn zelfs enkele fans die verkleed gaan als bandlid. De liefde voor de Zweedse groep gaat soms dus ver. Toch is dat wel begrijpelijk, want de formatie rond de excentrieke frontman Johannes Michael Gustaf Eckerström heeft een formule te pakken die uitstekend werkt. De populariteit is dan ook flink gestegen in de afgelopen jaren. Festivalweides lopen vol voor de freakshow en vandaag vormt geen uitzondering. Avatar is klaar voor het headlinerschap. Het kwintet klapt er vandaag direct zeer overtuigend in met Hail The Apocalypse en A Statue Of The King. Het is direct een feest. Veel toeschouwers zingen mee en staan te headbangen. Wat verder naar achteren knikt iedereen goedkeurend mee op wat mensen na die de clowneske show minder kunnen waarderen. Paint Me Red is nog zo'n lekkere meezinger. Gitaristen Jonas 'Kungen' Jarlsby en Tim Öhrström komen af en toe naar voren om te soleren. Na afloop van Paint Me Red scanderen de fans de bandnaam. Tijdens Bloody Angel dirigeert drummer John Alfredsson het publiek om mee te zingen. Wat opvalt, is hoe goed de samenzang van de bandleden klinkt.

Als Kungen en Öhrström bij elkaar komen voor het begin van The Eagle Has Landed, kruipt Eckerström tussen beide door en kietelt hij Kungen aan zijn edele delen. Gezien zijn reactie geen ingestudeerde act. De rest van de show is dat veelal wel. Eckerström dirigeert wanneer de toeschouwers moeten klappen en het publiek eet uit zijn hand. Let It Burn swingt erop los terwijl de heren synchroon headbangen. De ene na de andere memorabele track komt aan bod en nergens is de groep te betrappen op een zwak moment. Het is een zegereeks waarin de verklede mannen (Kungen krijgt voorafgaand aan The King Welcomes You To Avatar Country een gouden jasje omgehangen terwijl de andere heren in het wit verschijnen voor de laatste songs) slim verschillende stijlen in hun composities verwerken zodat er voldoende afwisseling is. Ook de praatjes tussen de nummers door zijn van toegevoegde waarde. Avatar zegeviert dan ook in Eindhoven en sluit de zeer overtuigende show af met Smells Like A Freakshow. Voor velen is het optreden het hoogtepunt van het festival. "Dynamo is Avatar Country". (Jeffrey)

Het is even bijkomen en vanwege wat technische problemen begint de headlinershow tien minuten later dan gepland. Geen straf, want het is aangenaam in het IJssportcentrum, zelfs tot na de show van Airbourne, dat de volgende generatie AC/DC-klanken brengt. Wat valt er nog te winnen voor de Australische groep na Avatar? Best veel en als de vraag "Are you ready to rock?" positief beantwoordt wordt, weet je dat het wel goed zit met de motivatie van het festivalpubliek. Zanger/gitarist Joel O'Keeffe stampt op de maat op de monitor en gaat er met volle overtuiging in met Ready To Rock en Too Much, Too Young, Too Fast. De blikvanger zorgt met de rondrennende bassist Justin Street en de in 2017 toegetreden gitarist Harri Harrison voor een energieke show tegen de achtergrond van een muur van Marshall-boxen. Daarbij worden ook beide zijkanten van het podium goed benut door de bandleden. Waar eerder op de dag de lichtshows vanwege het daglicht nog niet veel impact hadden, voegt die op dit late tijdstip in het donker juist veel toe. Daardoor flitst de show nog meer.

Vaste showelementen keren terug. Zo gaat Joel op iemands schouders door het publiek heen terwijl hij een solo speelt en is het altijd vermakelijk om te zien dat hij een blik bier tegen zijn hoofd kapot slaat en het bier er aan meerdere kanten uit spuit. Net als je denkt dat na verloop van tijd de songs wat te veel op elkaar gaan lijken, komt het rustige en melodieuze Bottom Of The Well aan bod als zeer aangename afwisseling met op verzoek de aanstekers in de lucht. Daarna is het weer rocken en stampen met Breakin' Outta Hell en Diamond In The Rough. Een case met bekertjes, whiskey en cola komt het podium op voor de Lemmy-tribute It's All For Rock 'N' Roll. Joel schenkt voor de bandleden wat in en brengt ook een whiskey-cola naar iemand op de voorste rij. Na dit eerbetoon volgen Raise The Flag, Live It Up (eerst zwengelt Harri onder het geluid van vliegtuigen een oorlogssirene aan) en Runnin' Wild, waarop velen voor de laatste keer vandaag nog een keer losgaan. Dankzij (onder meer) Airbourne is rock 'n' roll nog lang niet dood. (Jeffrey)