Het Eindhovense White Boy Wasted opent het festival. De speedrockgroep bestaat uit zanger/bassist Sid van Kastel, zijn drummende broer Ian en gitarist Alex Kooy. Het debuutalbum dat in de kelder van Dynamo is opgenomen, komt later dit jaar uit, de single vandaag. Het trio speelt speedrock met als invloeden onder andere Peter Pan Speedrock, Zeke en Nashville Pussy. De nummers zijn kort maar krachtig. Het geluid staat aan de harde kant, waardoor veel bezoekers de oordopjes in doen.
De snelle tracks staan bovenaan de setlist en naarmate de set vordert, komt er wat langzamer materiaal aan bod, waarop de mensen dichtbij het podium beginnen mee te knikken. Veel festivalgangers missen echter het optreden, waar ook de Herman Brood-cover Dope Sucks onderdeel van uitmaakt. Dit heeft te maken met de lange wachtrijen die onder andere ontstaan doordat de pendelbussen pas vanaf elf uur vanaf het station vertrekken. Degene die wel binnen de poorten is, ziet een vermakelijke show met actieve bandleden die veel plezier uitstralen en een paar leuke aankondigingen. Een prettig begin van de dag. (Jeffrey)
In de pauze voorafgaand aan VUUR stroomt het publiek vlot naar binnen, zodat het terrein zeer goed gevuld is voor de show van Anneke van Giersbergen, de niet jarige bassist Johan van Stratum (terwijl de aankondiging anders doet vermoeden, maar het is een practical joke), drummer Ed Warby en gitaristen Jord Otto (uitstekend soleerwerk) en Ferry Duijsens. Op 20 oktober verschijnt de eerste full-length In This Moment We Are Free Cities via InsideOut Music. De stijl van VUUR is wat heavier dan het meer op melodie gerichte The Gentle Storm. Als we het daar dan toch over hebben: vandaag komt The Storm aan bod, dit tot vreugde van veel liefhebbers. Net als tijdens de warm-up-gig in Leeuwarden begint de show van vandaag met nummers van de debuutplaat van VUUR: Time en Sail Away. In elk nummer zit wel iets memorabels. Eerstgenoemde bevat gave (doomy) riffs en direct is er veel beweging op het podium. Tijdens laatstgenoemde valt het drumwerk in positieve zin op, is Anneke aan het dansen en moedigt ze het publiek aan om mee te klappen.
Er zit een mooie opbouw in de set en de bijval wordt dan ook steeds groter. Days Go By London is inmiddels bekend bij het publiek, net als n van de hoogtepunten On Most Surfaces, een cover van The Gathering, de band die in 1996 en 1999 met Anneke op Dynamo Open Air stond. De zeer goed gehumeurde Van Giersbergen beperkt zich vandaag niet alleen tot zingen, maar speelt ook gitaar in een aantal nummers (bijvoorbeeld in Time). Voor Save Me concentreert ze zich echter weer op haar kenmerkende vocalen, die ondanks dat het geluid wat vlak en hard staat afgesteld, onderscheidend zijn en de nummers tot grotere hoogte promoveren. Het kwintet sluit fantastisch af met het geweldige Strange Machines, dat voor veel springende en headbangende toeschouwers zorgt. Na afloop er veel belangstelling voor de signeersessie en het optreden heeft velen benieuwd gemaakt naar het studiomateriaal, waarop we dus nog drie maanden moeten wachten. (Jeffrey)
Gisteren was er een pre-party in Dynamo, met onder andere Toxik. Vandaag mogen de Amerikanen weer optreden ("The circus continues"), op de plek waar ze in 1988 ook stonden tijdens de derde editie van Dynamo Open Air, de eerste editie op de Kunstijsbaan, samen met onder andere Exodus. Van dat optreden verscheen in 2007 een dvd. De geluidsman slaagt er vandaag niet goed in een mooie mix te bewerkstelligen en op het podium zijn wat technische problemen. Het geluid is te hard en wisselvallig. Het levert een optreden op met sterke momenten en fases waarin de aandacht wat verslapt. Tot de sterke momenten behoren opener Spontaneous en het erop volgende Heart Attack. Al snel ontstaat er een pit en zijn de eerste crowdsurfers actief. Er is zelfs een groepje fans dat zich uitstekend vermaakt en de bandnaam scandeert.
De meningen over het optreden zijn echter sterk uiteenlopend. Stand Up en Psyop van de ep Breaking Class (komt op 4 augustus uit) doen het een stuk minder dan de oudjes. Velen hadden liever meer klassiekers van World Circus en Think This voorbij horen komen. Zowel vocaal als qua timing bij de drummer en gitarist gaat er af en toe wat mis. Toxik sluit zijn optreden echter sterk af met World Circus, de Black Sabbath-cover Symptoms Of The Universe en het titelnummer van de nieuwe ep die op 4 augustus uitkomt. (Jeffrey)
Ook bij Prong is de mix de eerste twee nummers nog niet ideaal. Zo komt het gitaarwerk van Tommy Victor niet goed door, maar vanaf Beg To Differ (het derde nummer) is het juist genieten van de vette riffs, zoals die in Unconditional en Cut And Dry. Het geluid staat iets zachter dan bij de vorige acts en dat luistert een stuk prettiger. Ondanks dat Prong (dat in 1992 en 1994 ook al op Dynamo Open Air stond) slechts uit een drietal muzikanten bestaat, klinkt het geluid vol. Alleen tijdens de solos mis je een tweede gitarist.
Van het nieuwe album Zero Days (28 juli in de winkels) komt de toegankelijke, melodieus rockende single Divide And Conquer aan bod, die wat minder enthousiast in ontvangst genomen wordt. De rest kan op veel bijval rekenen. Broken Peace (easy words to remember) wordt door velen meegezongen, steeds meer festivalgangers knikken, dansen of headbangen mee op groovy nummers als Another Worldly Device en Whose Fist Is This Anyway? (met uiteraard veel vuisten in de lucht). Zeer vermakelijk is dat een technicus en drummer Art Cruz tijdens laatstgenoemde stokjes overgooien. Afsluiter Snap Your Fingers, Snap Your Neck maakt het feest compleet. Erg sterk optreden van Prong! (Jeffrey)
De gloriedagen van Entombed mogen dan voorbij zijn en Entombed A.D. mag qua plaatwerk het niveau van de jaren negentig dan niet meer halen, de Zweden maken vandaag wel indruk met een show waar veel plezier vanaf straalt. Bovendien werken de mannen hard, met drummer Olle Dahlstedt voorop in de strijd. Het tempo ligt tijdens Living Dead en Left Hand Path echter zo hoog (tegen afragniveau aan) dat de death metal met rock-'n-roll-invloeden niet zo strak klinkt als voorheen. Toch hebben de nummers veel power en de gewenste uitwerking. Met name de oldies, al kan Second To None ook op goedkeuring rekenen.
De kalende frontman Petrov is zoals gebruikelijk niet nuchter. Hij meldt dat hij nog maar drie haren op zijn hoofd heeft, waarvan hij momenteel twee in zijn mond heeft. Hij laat zijn buik zien en gebaart dat het van het drinken komt. Tussen de songs door vertelt hij het een en ander. Soms onverstaanbaar, maar de boodschap is duidelijk: Drinking beers, fucking headbanging, having a good time, right?" Daar gaat het om. Hij viert een feestje met de voorste regionen. Naast hem staan de anderen te headbangen, inclusief Guilherme Miranda. De tweede gitarist zorgt voor een nog voller en scheurend geluid (al mag het nog wel smeriger) en een goede ondergrond waarop Nico Elgstrand kan soleren. Het is genieten met Eyemaster, het stampende Out Of Hand, het scheurende Revel In Flesh, de death n roll van Wolverine Blues en uiteraard het geweldige Left Hand Path. (Jeffrey)
Net als Toxik stond Exodus in 1988 al op de ijsbaan te spelen. De thrashmetalband is duidelijk verheugd terug te keren op deze gewijde grond en Steve Zetro Souza haalt meermaals herinneringen op aan de tijd dat Dynamo Open Air het enige grote metalfestival ter wereld was en hoe belangrijk Eindhoven is geweest in de geschiedenis van de band en de metalscene in het algemeen. Voor zowel de muzikanten als vele aanwezigen lijkt het optreden dan ook een trip down memory lane, waarbij we het typisch Amerikaanse gezever over het roken van wiet maar voor lief nemen. Het enthousiasme van de band slaat over op het publiek en al snel wordt het voor het podium n grote puinzooi. Hoe kan het ook anders met klassiekers als Piranha en Deranged en vette, recentere nummers als Children Of A Worthless God, anthem Blacklist en War Is My Shepherd?
Het blijft daarbij jammer dat bandbrein Gary Holt al twee jaar lang niet met Exodus optreedt vanwege zijn verplichtingen bij Slayer, maar vervangend gitarist Kragen Lum is inmiddels volledig ingeburgerd. Het vaste drieluik Bonded By Blood, The Toxic Waltz en Strike Of The Beast (met maar liefst twee keer een gigantische wall of death!) besluit een set die, zoals we van Exodus gewend zijn, zwaar overtuigend was. Zou Testament hier later vandaag nog overheen gaan binnen het thrashklassement? (Wessel)
Twee weken geleden speelde Devin Townsend Project in Barcelona Ocean Machine Biomech nog in zijn geheel en kregen de bezoekers van het Be Prog! My Friend-festival vanwege technische problemen een cabaretshow van een kwartier voorgeschoteld. Vandaag krijgt Dynamo Metal Fest een zeer vermakelijk optreden met een set die veel hits bevat en daarmee beter aansluit op het brede festivalpubliek. Geholpen door een prima geluidsmix komen nummers als Deadhead en Supercrush! uitstekend uit de verf. Het is heerlijk om te verdrinken in deze tracks. I dont wanna save my soul now. I just wanna lose control. De nieuwelingen Stormbending en Failure passen prima tussen de klassiekers.
Vanaf Supercrush! gaat het dak eraf. Niet alleen omdat de gelaagde muur van geluid goed overkomt, maar ook omdat Devin uitstekend bij stem is en Anneke Annie van Giersbergen op het podium verschijnt om mee te zingen. Townsend geeft aan: This is fun, you should all do it. If you get to do it you should do it with Anneke van Giersbergen. Er ontstaat altijd iets magisch als ze samen optreden en elkaar aankijken, zo ook vandaag. Ze voeren nog even een toneelstukje op. Zeer onderhoudend en dat geldt ook voor de teksten van Devin tussen de nummers door. Hij mag zich dan een social inept noemen, er zijn weinig frontmannen charismatischer dan hij. Hij maakt tijdens de nummers veel contact met het publiek, vraagt aandacht voor een zeer jonge, verklede festivalganger die bij iemand op de schouders zit ("Let's hear it for that guy in the yellow"), stemt tot vrolijkheid en krijgt het voor elkaar om iedereen Hi mom te laten zeggen: On the count of three, everybody say: Hi mom, om er nadien aan toe te voegen: I know your mom too, shes beautiful.
Na Supercrush! verlaat Van Giersbergen het podium. Annie, see you in a minute. Ive got a song about my ballsack to sing first. March Of The Poozers vergroot het feest bij de fans. Er zijn zelfs een paar die hun Ziltoid-pop hebben meegenomen. See you my friends. Its all about love transferred through a visceral artform. Talking about which, from Canada with bushels of semenesque gooey, heres a Canadian love song: Kingdom! Anneke komt terug op het podium om daarna ook nog het fantastische Grace en afsluiter Higher mee te zingen. Als de muziek van Devin Townsend je raakt, was je vandaag in hogere sferen. (Jeffrey)
Testament in zijn tweede thuis Eindhoven; dat kan eigenlijk niet fout gaan! Maar helaas, het optreden blijkt een behoorlijke anticlimax te zijn op een verder vlekkeloos verlopen dag. De thrashlegende laat namelijk erg lang op zich wachten. Tegen de tijd dat de crew klaar is met soundchecken en Testament eindelijk op komt dagen, had de band eigenlijk al veertig minuten op het podium moeten staan. Frontman Chuck Billy wijdt het aan "technical difficulties". Boze tongen beweren dat de band beledigd is dat deze het festival niet afsluit of dat de bandleden er vandaag gewoonweg geen zin in hebben, getuige ook het afzeggen van de signeersessie eerder op de dag.
Wat de ware toedracht ook is, het moet gezegd worden: de zeven nummers die Testament wl speelt, staan als een bunker. Het geluid is heel goed, de band zoals altijd snaarstrak en net als Exodus lijkt men verheugd weer terug te zijn op een Dynamo-festival en haalt Chuck Billy herinneringen op aan het legendarische concert op Dynamo 1987. In de tijd die hen nog resteert, vuren de Bay Area-veteranen enkel hun bekendste nummers op het publiek af en wanneer de haren eenmaal rondzwiepen op de zoete tonen van berklassiekers Over The Wall en The New Order, of de spreekwoordelijke hel losbarst tijdens Into The Pit, ben je de ergernis over het lange wachten al bijna weer vergeten. Met Electric Crown en Disciples Of The Watch zit het er echter alweer op. Het gebodene behoorde tot de hoogtepunten van de dag, maar tegelijkertijd is Testament de teleurstelling van Dynamo 2017. (Wessel)
Als je een curve zou tekenen van de ontwikkeling in de populariteit van Gojira is er de laatste jaren een exponentile groei waarneembaar. Frontman Joe Duplantier bedankt vandaag dan ook Laurent Merle van Listenable Records, die ervoor zorgde dat de groep in 2005 ook buiten de Franse landgrenzen een kans kreeg met het uitbrengen van de derde full-length From Mars To Sirius. Hij draagt Backbone aan hem op. Tot 2005 bleef de groep (die in 1996 werd opgericht als Godzilla, maar in 2001 werd omgedoopt naar de huidige tenaamstelling, de romaji-spelling van het fictieve monster Godzilla) lange tijd onbelicht. Inmiddels is daar verandering in gekomen en staat het viertal muzikanten volop in de picture. De band stond laatst op de Main Stage op Graspop en behoorde daar tot de hoogtepunten van het festival. Velen vonden dat de band niet had misstaan als headliner. Vandaag s Gojira de headliner en dat is terecht. Alhoewel er al veel goede bands hebben opgetreden, zijn de Fransen baas boven baas.
Dat blijkt al met opener Only Pain van het succesvolle groeialbum Magma (2016). Direct staat het geluid goed afgesteld, hard maar definieerbaar en krachtig. Het is direct genieten van het strakke werk van de ritmesectie, bestaande uit bassist Jean-Michel Labadie en meesterdrummer Mario Duplantier, en de kenmerkende riffs van broer Joe en Christian Andreu. Het kwartet is al sinds 1996 bij elkaar en dus zeer ervaren en uitstekend op elkaar ingespeeld. Het strakke spel en de intensiteit (ook in de performance, met name Labadie beukt er op los) slaan al snel over op het publiek dat tot ver voorbij de geluidstoren mee staat te headbangen en te knikken. Stilstaan is geen optie.
Gojira haalt alles uit de kast om de toeschouwers te vermaken. Erg gaaf is de lichtshow die niet alleen gevarieerd is, maar ook razend strak op de ritmiek is gebaseerd en prima aansluit op de songs. Het levert een adembenemend schouwspel op. Ook de rookkanonnen en de (spetterende) vuurshow geven op de juiste momenten de show iets extras. Tijdens Silvera, n van de nieuwe tracks die niets onderdoet voor de oudere tracks als Heaviest Matter Of The Universe, is er zelfs vuurwerk te zien boven het podium. Elke track heeft een enorme impact en al snel blijkt Gojira headlinerwaardig.
Veel aandacht op de setlist gaat uiteraard uit naar Magma en ook From Mars To Sirius komt aanvankelijk veelvuldig aan bod. Het optreden verslapt geen moment. Er blijft constant ontzag voor de mooie show en de memorabele nummers. Het tempo zit er lekker in en er is veel energie op het podium. Labadie is niet meer te houden en springt bij aanvang van Flying Whales van het drumplatform. Na Back(fucking)bone (met eraan vast een uiterst strak outro van Remembrance inclusief begeleidende strobo) is er ook voor het eerst aandacht voor het debuut Terra Inc. (2001), dat als rustig intro fungeert voor het met een rook- en vuurshow omgeven LEnfant Sauvage (2012), n van de hoogtepunten op de setlist, maar eigenlijk is elke track op zijn eigen manier een highlight.
Als er al kriek is, is dat op de flow die in het tweede deel wat minder soepel is dan in het begin. Zo is de drumsolo niet aan iedereen besteed, ondanks dat deze de technische kunde van Mario toont. Er komen ook wat tragere nummers aan bod, zoals het psychedelische Shooting Star, dat overigens fraai overgaat in Toxic Garbage Island. Daarna wisselen de broers van positie en zit Joe dus achter de drums en staat Mario gitaar te spelen en te grunten. Vermakelijk, maar geen hoogtepunt. Oroborus (van The Way Of All Flesh uit 2008), dat met vuurwerk eindigt, is dat wel. De toegift bestaat uit het stampende Vacuity, waarbij iedereen vandaag voor de laatste keer aan het headbangen is. Daarna is het helaas voorbij. Wat een geweldige hoofdact was dit zeg. Een perfecte afsluiter van een geslaagd Dynamo Metal Fest 2017! (Jeffrey)
Nadat Gojira uit is gezwaaid door het in extase achtergelaten veld, kunnen we terugkijken op de derde geslaagde dag metal in de Lichtstad op rij. Toch noteren we enkele verbeterpunten en teleurstellingen. Met tienduizend bezoekers was het festival uitverkocht en dat was te merken, bijvoorbeeld aan de lange rijen voor de poort en de muntenbalies en de enorme drukte bij de bars. Onze welgemeende complimenten gaan uit naar de hardwerkende vrijwilligers die heel de dag hard hun best hebben gedaan om alle kelen gesmeerd te houden.
Ook viel het ten opzichte van de vorige twee edities ingekrompen voedselaanbod ons op. Nu is het voor een eendaags festival wel te overzien om op vet voedsel te teren, maar variatie of vegetarische opties waren dun gezaaid. Voor degenen die met de trein kwamen, was het een probleem dat de pendelbussen naar station Eindhoven pas na afloop van Gojira begonnen met rijden. Tot slot zou het fijn zijn als er enkele piskruizen dichterbij het podium geplaatst konden worden. En natuurlijk was er de teleurstelling over het ingekorte optreden van Testament en hun afwezigheid bij de signeersessie, maar de andere bands maakten veel goed.
Er zijn uiteraard ook positieve veranderingen te noemen. Je kon lekker zitten op de tribune. Men hoefde dit keer niet te betalen voor toiletgebruik. De toegangsprijs is zeer vriendelijk. Het weer was aangenaam (overdag 24 graden, na zonsondergang iets frisser, maar op een beetje regen na dat nauwelijks naam mag hebben nog altijd aangenaam). Het statiegeldsysteem met de bekers werkte wat ons betreft goed en leverde een relatief schoon veld op. En bovenal bevalt de simpele opzet van Dynamo, met maar n podium en geen randactiviteiten, ons goed te midden van megafestivals als Graspop, Hellfest en Wacken. We hopen dan ook van harte dat deze vorm de komende jaren gehandhaafd blijft. Kaartjes voor de volgende editie van het gezelligste metalfeestje van de Benelux zijn reeds verkrijgbaar, met de Canadese thrashers van Annihilator als eerste bevestigde band. We zien jullie daar!
