Asphyx stond in 2008 al eens eerder op het Rock Hard Festival. Sindsdien bracht de deathmetalband drie geweldige studio-albums uit, die niet onder doen voor het oude werk. Het is daarom volledig terecht dat de groep rond de nagenoeg perfect Duits sprekende vocalist Martin van Drunen, die zichzelf aankondigt als 'Andreas Vollenweider', na negen jaar terug mag keren in het rustieke amfitheater te Gelsenkirchen. De Nederlandse formatie staat behoorlijk hoog op de affiche en het doet ons deugd om te zien dat het druk is voor het podium en op de stenen banken wanneer onze landgenoten aan het werk gaan (met de Duitse 'zwaargewicht' Stefan Hüskens achter het drumstel).

De fans van hoofdact Behemoth willen het optreden van de enige andere deathmetalact van deze dag duidelijk niet missen. Dankzij een voorbeeldige mix tussen oud versus nieuw werk, langzame versus snelle riffs, en melodie versus brute kracht wint het gezelschap het publiek al snel voor zich. Hoe goed de recente composities als Division Brandenburg en Deathhammer ook zijn, het venijn zit desondanks in de staart van het concert. Middels de lange titelsongs van The Rack (1991) en Last One On Earth (1992) sluit Asphyx het puike optreden namelijk af met een spetterende climax.

Exodus houdt het publiek drie nummers lang in spanning: Zal de Amerikaanse groep vandaag het debuutalbum Bonded By Blood (1985) integraal spelen? Het blijft in eerste instantie echter bij het openingstrio van die legendarische langspeler, want daarna volgt een enthousiaste dwarsdoorsnede van de gehele discografie. Blij word ik vooral van de geweldige titeltrack van Fabulous Disaster (1989), waarvan de tekst actueler is dan ooit, sinds de keuze van het Amerikaanse volk voor Donald Trump als president.

Old-school thrash metal doet het altijd uitstekend op het Rock Hard Festival en Exodus brengt waar het bijna volle amfitheater naar smacht. Leuk is dat een heel jonge fan aan het einde van de show op het podium wordt getild en de laatste paar gitaarakkoorden mag aanslaan. De enige smetjes op een uitstekend optreden zijn de toebedeelde speeltijd van slechts een uur (al speelt Exodus wel een paar minuten langer door) en het ontbreken van gitarist Gary Holt, vanwege diens deeltijdbetrekking bij Slayer. De bandleider schrijft nog wel songs en neemt gitaarpartijen op voor de eerstvolgende studioplaat van Exodus, maar zal Holt ooit nog eens met zijn eigen formatie op het podium staan?

Behemoth speelt belachelijk kort. De dagafsluiter begint veel te laat en stopt erg vroeg, zonder toegift, waardoor de netto speelduur niet boven de 66 minuten uitkomt. Aangezien ons een show van anderhalf uur was beloofd, zou de Poolse extreme metalband de organisatie gerust een deel van de gage mogen terugbetalen. Daar komt nog eens bovenop dat Behemoth het concert begint met een integrale uitvoering van het meest recente album The Satanist uit begin 2014. Dat is weliswaar een uitstekende en zeer succesvolle langspeler, doch bij festivaloptredens voor een breed publiek lijkt een 'best of'-show mij desalniettemin de aangewezen optie.

Voor de festivalbezoekers die niet speciaal voor Behemoth zijn gekomen, is een complete uitvoering van The Satanist immers niet over de volle lengte boeiend genoeg, omdat het album naast vele uitschieters toch ook een aantal zwakkere, minder toegankelijke fragmenten bevat. Als The Satanist dan eindelijk is afgerond, volgen nog slechts drie oudere tracks: Ov Fire And The Void, Conquer All en het absolute hoogtepunt Chant For Eschaton 2000. Die krakers smaken absoluut naar meer, maar zoals gezegd houdt de blackened deathmetalband het veel te vroeg voor gezien. Speltechnisch valt weinig aan te merken op het gebodene, afgezien van wat stemproblemen voor frontman Nergal. Tevens heeft de groep een lading vuur- en rookeffecten (en zwarte confetti) meegebracht, zoals we inmiddels van de Poolse band gewend zijn. Visueel zit het daarom wel goed. Door de armzalige speelduur en het gebrek aan oud songmateriaal schiet Behemoth als headliner uiteindelijk echter toch een tikkeltje tekort.

Op het persoonlijke vlak neemt het festival vlak voor aanvang van Behemoth ineens een drastische wending. Ons bereikt dan het nieuws dat Danny 'Bidi' van Drongelen deze dag is overleden in zijn hotel vlakbij het festival. Diverse van onze lezers kunnen hem kennen als manager van onder meer The Devil's Blood, Bliksem en Vanderbuyst, of als die lange, blonde krullebol die altijd vooraan staat mee te brullen. Door dit nieuws is het optreden van Behemoth voor ons toch wat anders dan normaal. Na afloop staan we in de Biergarten nog uitgebreid stil bij dit overlijden en verlaten wij de tweede dag van Rock Hard in een compleet andere stemming dan we vooraf gehoopt hadden. Rust zacht, Bidi...