Vrijdag 2 juni:

Dust Bolt, uit de deelstaat Beieren, heeft de eer om het Rock Hard Festival 2017 te openen. Bassist Benedikt Münze draagt een t-shirt van Suicidal Tendencies en dat is geen toeval. De stijl van Dust Bolt laat zich namelijk omschrijven als een mengeling van de crossover thrash van Suicidal Tendencies en de old-school thrash van een Kreator, Destruction of Exodus. Nou doet thrash het altijd goed op het Rock Hard Festival. Bovendien is dat specifieke genre bij deze editie enigszins ondervertegenwoordigd in Gelsenkirchen, dus is het enthousiaste Dust Bolt van harte welkom. Hoewel het Duitse viertal de middelmaat nauwelijks ontstijgt, zit de stemming er bij het publiek al snel in.

Eigenlijk heeft Robert Pehrsson's Humbucker weinig op een metalfestival te zoeken, aangezien de stijl het midden houdt tussen de poprock van Tommy Petty And The Heartbreakers en het lichtere werk van Thin Lizzy. De Zweedse groep is echter een persoonlijke favoriet van (een deel van) de redactie van het Duitse Rock Hard Magazine, dat dit festival organiseert. Tot verbazing van Robert Pehrsson zelf werd het titelloze debuutalbum door het metalblad enkele jaren geleden uitgeroepen tot 'album van de maand' en de opvolger Long Way To The Light kreeg eveneens een lovende recensie. Nou staan er ook genoeg leuke liedjes op die beide (korte) studio-albums, maar erg heavy zijn de composities dus niet, ondanks het deathmetalverleden van Pehrsson. Live klinkt het allemaal wel iets harder en is het best vermakelijk. Alleen de zangpartijen komen niet goed uit de verf en zijn een stuk zwakker dan op de plaat.

Het kernwoord bij het optreden van Mantar is: 'spaarzaam'. Er staan amper twee muzikanten op het podium en zelfs voor een paar t-shirts was blijkbaar geen geld meer over. Dat de Hamburgse formatie slechts twee (halfnaakte) leden kent, een drummer en een zanger/gitarist, is ook meteen het belangrijkste wapenfeit van deze formatie. Muzikaal heeft het duo namelijk bar weinig te bieden. De standaard sludge metal met (te) weinig melodie en zwakke vocalen zorgt al snel voor verveling. Al zouden een bassist en tweede gitarist daar waarschijnlijk weinig aan kunnen veranderen. Dat het Duitse tweetal bij het thuispubliek desondanks op enige bijval kan rekenen, wekt bij mij de nodige verbazing op.

Candlemass-bassist en -bandleider Leif Edling, die alleen nog in de studio actief is, wordt op het podium nauwelijks gemist. Met een bekwame invaller op het viersnarige instrument verzorgt de Zweedse doommetalband moeiteloos het hoogtepunt van de dag. De getalenteerde zanger Mats Levén slaagt met een indrukwekkende performance in de opzet om al zijn illustere voorgangers te doen vergeten. Vreemd genoeg speelt de vijfmansformatie niets van de vorig jaar uitgebrachte mini-cd Death Thy Lover, de enige studiorelease die het gezelschap tot dusver met Levén heeft ingeblikt.

De meest recente compositie die vanavond op het programma staat is de verrassende openingssong Born In A Tank uit 2005. Daarna volgen alleen nog maar klassiekers uit de glorieperiode 1986-1989, toen Candlemass elk jaar een magistrale langspeler afleverde. Vooral het tweede studio-album Nightfall uit 1987 is vandaag goed vertegenwoordigd. Dat is niet zo raar, want bij sommige recente shows speelde de groep die plaat zelfs in zijn geheel, ter ere van de dertigste verjaardag van Nightfall. Zoiets speciaals krijgen we vandaag niet voorgeschoteld, maar met de ene welbekende kraker na de andere, met een goede balans tussen tergend trage composities en meer up-tempo materiaal, hebben we niets te klagen. Candlemass doet een geslaagde gooi naar de trofee voor het beste optreden van het gehele weekeinde.

Wie komt nou op het idee om Blues Pills de eerste dag te laten headlinen op een metalfestival? Dit internationale gezelschap heeft pas twee volwaardige langspelers uitgebracht (plus enkele mini-lp's, met alternatieve uitvoeringen). Daar waar de eerste, titelloze plaat nog overwegend psychedelische, bluesy hardrock liet horen in de stijl van Cream, daar stelde het tweede studio-album de hardrockers bovendien ernstig teleur. Hoewel er wel degelijk fijne composities op het soulvolle Lady In Gold te vinden zijn, is die cd nauwelijks steviger dan een langspeler van, zeg, Anouk. Blijkbaar is een groot deel van de redactie van het Duitse Rock Hard Magazine (de organisatoren van dit festival) desondanks groot fan van Blues Pills, want beide studioplaten werden door het blad bij verschijning uitgeroepen tot album van de maand en, nadat de groep in 2014 al in de onderste helft van het speelschema mocht opdraven, staat Blues Pills ditmaal zelfs tussen de headliners van het Rock Hard Festival 2017.

Hoewel de hyperactieve zangeres Elin Larsson en haar begeleiders zich een kleine anderhalf uur lang van hun beste kant laten zien, kunnen ze de vooraf geuite twijfels niet volledig wegnemen. De nummers worden live weliswaar een stuk steviger gebracht, in uitgesponnen uitvoeringen met voldoende ruimte voor het fraaie gitaarspel van het Franse talent Dorian Sorriaux, maar blijven voor een metalfestival aan de zoetsappige kant. Originaliteit en het vermogen om te verrassen bezit deze retro-sixties act evenmin. Het optreden is bovendien, voor een hoofdact, nogal kaal. Zo ontbreekt live het achtergrondkoortje dat op de tweede cd Lady In Gold zo prominent aanwezig is. Een handvol songs maakt indruk, zoals de titeltrack van Lady In Gold, High Class Woman, een prima cover van de Jefferson Airplane-hit Somebody To Love en afsluiter Devil Man. Het optreden houdt echter niet over de volle lengte de aandacht vast en langzamerhand vertoont het amfitheater dan ook steeds meer lege plekken.