Zondag 4 juni:

Ook op zondag gaan de poorten pas weer op het laatste moment open, waardoor een aanzienlijk deel van het publiek het optreden van Night Demon grotendeels misloopt. Dat is geen ramp, want we spreken hier over een gebrekkig Amerikaans powertrio dat zo uit de New Wave Of British Heavy Metal lijkt te zijn gestapt. Originaliteit is bij dit gezelschap ver te zoeken en qua songmateriaal ontstijgt Night Demon de grijze middelmaat nauwelijks. Het meest opvallende wapenfeit is nog de recente track Maiden Hell, waarvan de tekst grotendeels bestaat uit songtitels van Iron Maiden. Dat die groep een van de belangrijkste invloeden is op het geluid van Night Demon, komt ook nog eens tot uitdrukking in een cover van de Maiden-hit Wasted Years. Als openingsband is het enthousiaste drietal best vermakelijk, maar hoger op de affiche zal Night Demon allicht nooit geraken.

De cultband Demon maakte begin jaren tachtig korte tijd deel uit van de New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM), om daarna uit te groeien tot een bovengemiddelde progressieve hardrock/AOR-formatie in de stijl van Magnum. Van de line-up uit de jaren tachtig is al geruime tijd enkel zanger Dave Hill over, maar zijn krachtige stemgeluid was dan ook vanaf het prille begin het sterkste wapen van de groep. Vadertje Tijd heeft die stem weliswaar behoorlijk aangetast, maar gelukkig laten de vocalen van Dave Hill zich nog steeds redelijk aanhoren. Zijn begeleiders blijken bovendien prima muzikanten, die zich onder meer laten gelden door middel van emotierijke gitaarsolo's en sfeervolle keyboardpartijen.

Het is natuurlijk jammer dat een band met zo'n lange staat van dienst slechts drie kwartier mag vullen. Van het vorig jaar verschenen album Cemetery Junction speelt Demon alleen de met een aanstekelijk refrein gezegende titeltrack. De nadruk ligt op de eerste twee langspelers, oftewel de NWOBHM-periode, wat op een metalfestival een verstandige keuze is. Zo opent de Britse band met de occulte kraker Night Of The Demon en sluit het gezelschap af met de ooit door Blind Guardian (als een cd-bonustrack) gecoverde klassieker Don't Break The Circle. Helaas wordt de conceptplaat The Plague (1983) vandaag genegeerd, terwijl ik me erg had verheugd op de titelsong en eventueel Blackheath. Reden genoeg dus om in de toekomst eens een clubshow te bezoeken, mocht die gelegenheid zich voordoen, want dit concert van Demon is best voor herhaling vatbaar en had gerust wat langer mogen duren.

Om op een festival als deze te mogen spelen, is gitarist Ross The Boss bijna dertig jaar na zijn vertrek bij Manowar nog steeds verplicht om songs te spelen van zijn oude band. Voor drummer Rhino, die slechts één studio-album met de Amerikaanse 'true metal'-formatie opnam, geldt hetzelfde. Met wat verse huurlingen om zich heen speelt het duo een uur lang klassieke Manowar-hymnes uit de jaren tachtig. De uitvoeringen zijn degelijk, waarbij Ross The Boss laat horen nog steeds een lekkere gitaarsolo uit zijn instrument te kunnen toveren.

Frontman Marc Lopes kwijt zich (in de allereerste festivalshow van zijn leven) redelijk van zijn taak, maar kan ons Manowar-zanger Eric Adams bij lange na niet doen vergeten. Aan zijn collega's heeft Lopes in vocaal opzicht bovendien weinig steun, want de achtergrondvocalen zijn ronduit slecht. Met een setlist vol toppers als Blood Of The Kings, Kill With Power en Battle Hymn kan er feitelijk weinig misgaan, maar helaas ontstijgt deze show van Ross The Boss het niveau van een hobby-coverbandje nauwelijks. Eigenlijk overheerst na afloop vooral het gevoel dat het toch wel jammer is dat het 'echte' Manowar heeft aangekondigd om binnenkort te zullen stoppen, want de huidige band van Ross The Boss lijkt vooralsnog niet in staat om het gat te gaan opvullen.

Begin 2016 begon de band U.D.O. onder de alternatieve naam Dirkschneider aan een 'Farewell To Accept'-rondreis, waarbij de sympathieke frontman Udo Dirkschneider voor de allerlaatste keer songs zingt uit zijn roemrijke Accept-verleden. Die tournee blijkt uitermate succesvol, waarop het gezelschap heeft besloten er nog een tijdje mee door te gaan. Eind dit jaar gaat daarbij de standaard setlist overhoop en belooft Dirkschneider wat meer obscure Accept-songs af te stoffen. Voor het zover is, mogen we op een aantal zomerfestivals echter nog even meebrullen met de allerbekendste Accept-nummers. Hoe leuk dat is, bleek in 2016 al onder meer tijdens een perfecte twee uur durende clubshow in Dudok (Tilburg). Op het Rock Hard Festival staat de Duitse formatie 'slechts' tachtig minuten speeltijd ter beschikking en is daarom nog meer dan in Tilburg sprake van een 'greatest hits'-show.

Mede dankzij lang uitgesponnen versies van de klassiekers Princess Of The Dawn, Metal Heart en afsluiter Balls To The Wall vliegt de tijd voorbij. Het enthousiaste thuispubliek schreeuwt en headbangt zoals verwacht volop mee. Alle vijftien gespeelde songs zijn afkomstig van de vier klassieke langspelers Breaker (1981), Restless And Wild (1982), Balls To The Wall (1983) en Metal Heart (1985) en eigenlijk is dat ook alles wat van (Udo's periode bij) Accept in je platenkast hoort te staan. De ervaren Braziliaanse gitarist Bill Hudson heeft zich zeer recent pas bij Dirkschneider/U.D.O. aangesloten, maar dat is amper te merken. Het meezingfestijn van Udo Dirkschneider is de perfecte afsluiter van het Rock Hard Festival 2017, ware het niet dat de organisatie in al haar wijsheid heeft besloten dat na de kleine generaal met de kenmerkende rasp nog een band zal spelen.

Opeth-frontman Mikael Åkerfeldt ziet het zelf evenmin zitten om na Udo Dirkschneider en het legendarische Balls To The Wall het podium te betreden. De zanger/gitarist vergelijkt het met de keer dat hij na Ozzy Osbourne en Paranoid op moest. Åkerfeldt oogt vermoeid, dus wellicht heeft hij daadwerkelijk slecht geslapen bij het vooruitzicht dit festival te moeten afsluiten. Hij is zelfs te moe om zich de naam van de stad te herinneren (Gelsenkirchen) waar het optreden van vanavond plaatsvindt. Het was wellicht een veilige keuze geweest om met een populair oud nummer te beginnen, maar de Zweedse formatie opent brutaal met de rustige, melodieuze titelsong van het meest recente album Sorceress. Van de andere acht (lange) songs die vanavond voorbij komen, zijn er nog eens twee van Sorceress, namelijk The Wilde Flowers en Era. De laatstgenoemde 'cockrocksong', die volgens Åkerfeldt is beïnvloed door bands als Winger en Whitesnake en waarvoor onlangs een videoclip is gemaakt, is de meest recente toevoeging aan de setlist van Opeth.

Aangezien In My Time Of Need en Cusp Of Eternity eveneens van 'deathmetalloze' Opeth-albums afkomstig zijn, ligt de nadruk bij deze show duidelijk op de progrock-zijde van de band. De deathmetalfan trekt bij Opeth tegenwoordig aan het kortste eind. Daar verandert het tweemaal ten gehore brengen van de (enkele seconden durende) Napalm Death-cover You Suffer natuurlijk niets aan. Het zorgt wel voor een broodnodig stukje humor, samen met enkele grappige songaankondigingen van bandleider Åkerfeldt. Dat voorkomt niet dat net als op beide voorgaande avonden behoorlijk wat bezoekers al tijdens het optreden van de dagafsluiter het amfitheater verlaten. Opeth brengt de complexe composities weliswaar voorbeeldig ten gehore, op wat vocale haperingen na, maar spannend is het gebodene allerminst. Visuele showelementen ontbreken en alleen de allergrootste Opeth-fans zullen in vervoering raken door de minimale verschillen tussen het beluisteren van deze liveshow en het thuis opzetten van de desbetreffende cd-tracks. Toegegeven, een zitplaats in een (amfi)theater is de ideale plek om een live-optreden van Opeth bij te wonen. Een echte festivalband zal deze Zweedse progformatie echter nooit worden, laat staan als slotact van een driedaags festival met een breed (metalgerelateerd) muzikaal aanbod.