Inmiddels heeft het Duitse Northern Silence Productions de derde langspeler van Saor uitgebracht. De werkelijk prachtige hoes, die schreeuwt om een vinyl-versie (die hopelijk ooit nog komt), geeft de muzikale inhoud perfect weer. De grandeur, pracht en praal van het imponerende, ruige Schotse landschap is door Marshall vertaald naar vijf grootse, meeslepende composities elk langer dan tien minuten waarin atmosferische, integere folk-invloeden, stoere drumritmes en machtige, vaak van melancholie doordrenkte riffs om voorrang vechten. Vooral uit instrumentaal oogpunt is het weer prachtig wat Saor hier laat horen.
In navolging van de twee vorige albums is ook Guardians conceptueel gezien diepgeworteld in nationalistische trots. Daar zit overigens geen enkele politieke boodschap achter, mochten mensen die associatie hebben. Marshall heeft de tekstuele inspiratie voor Guardians gehaald uit gedichten van verschillende Schotse poten, die op vaak melancholische wijze hebben geschreven over de Schotse martelaren en historische gebeurtenissen. Zo zijn de teksten van opener Guardians afkomstig van het gedicht The Martyrs Of Scotland, dat in de negentiende eeuw is geschreven door de geestelijke en schrijver Horatius Bonar. Het afsluitende Tears Of A Nation is gebaseerd op het gedicht The Tears Of Scotland van de achttiende-eeuwse schrijver Tobias Smollet. Ook voor de overige nummers geldt dat ze gebruik maken van historische gedichten.
De muziek van Saor is echter voor grote gedeelten instrumentaal. Juist in die prachtige melodien openbaart zich de magie van deze band in zijn volle vorm. Luister maar eens naar de werkelijk adembenemend mooie composities. Het titelnummer bijvoorbeeld, dat met mijmerend akoestisch gitaarwerk en etherische ambient onder begeleiding van het gekraai van raven stemmig begint. De doedelzak die vervolgens zijn intrede maakt, zorgt al direct voor kippenvel. Het mooiste nummer is echter het schitterende, melancholische Autumn Rain, waarin gevoelens van intense treurigheid en verlangen hand in hand gaan. De oprechte emotie druipt uit iedere porie van dit album en alleen dat al maakt Guardians tot een buitengewone luisterervaring.
Hoewel Marshall verantwoordelijk is voor alle muziek, heeft hij hulp gekregen van een aantal sessiemuzikanten. Zo wordt de fluit in het titelnummer en Hearth beroerd door de Zwitserse Meri Tadić, die onder andere werkzaamheden heeft verricht voor Eluveitie en Аркона. Rene McDonald Hill bespeelt de bodhrn in The Declaration en niemand minder dan John Becker (Panopticon, Waldgeflster) verzorgt de vioolpartijen. Uiteindelijk heeft Marshall echter zelf alle muziek geschreven en de rest van de instrumenten gehanteerd. Daaruit blijkt het muzikale vakmanschap van deze trotse Schot.
Valt er dan niets negatiefs te zeggen over Guardians? Hoe prachtig het album ook is, er zijn twee kleine minpuntjes. Ten eerste is dat de zang van Marshall. Zijn bulderende grunts lijken in eerste instantie niet helemaal bij de muziek te passen en zullen wellicht enkele luisteraars afschrikken. Toch blijkt het ongepolijste karakter ervan goed samen te gaan met de beelden van woeste landschappen die de muziek weet op te roepen. Ten tweede is ook ditmaal de productie nog niet helemaal in balans. Dat euvel speelde Saor ook al parten op het vorige album Aura. Het probleem zit vooral in de doordringende sound van de doedelzak, die soms iets te nadrukkelijk aanwezig is ten opzichte van de gitaarpartijen. Toch zijn dit slechts kleine minpuntjes. Want onder de streep is Guardians een exceptioneel en zeer opmerkelijk album geworden, dat weinig liefhebbers van sfeervolle black/folkmetal onberoerd zal laten.
Tracklist:
1. Guardians
2. The Declaration
3. Autumn Rain
4. Hearth
5. Tears Of A Nation
