Eerste band Garganjua mag al om 18.00 uur aantreden en wegens logistieke omstandigheden lukt het ondergetekende helaas niet om de set van deze doomformatie te zien. Zodoende begint het verslag met de stoner-rockformatie Lo-Pan. De groep bracht dit jaar zijn vijfde full-length Subtle uit en laat hier werk van horen, aangevuld met ouder materiaal. Lo-Pan heeft zijn zaken op orde en speelt een meer dan degelijke set. Vocalist Jeff Martin heeft een aangename stem en zingt beheerst. Zijn zanglijnen vallen in positieve zin op, maar hij mag af en toe wel iets krachtiger voor de dag komen en meer afwisselender. Dit geldt echter ook gelijk voor de instrumentatie. Het mag allemaal net een tandje feller. Grote kracht van Lo-Pan zijn de sterke en gedreven gitaarriffs. Gitarist Chris Thompson weet te imponeren met zijn spel en zijn werk geeft de nummers net dat beetje benodigde pit. De band klinkt dan ook op zijn sterkst wanneer deze meer van leer trekt. Ondanks de kritiek laat de groep een positieve indruk achter, spelen de heren gemotiveerd en krijgen ze veel bijval van de toeschouwers.  

Helaas mondt het optreden van Saor vervolgens uit in een kleine deceptie. Vanwege vlucht- en fileproblemen start de formatie veel te laat. Hierdoor kan Saor maar twee tracks laten horen en voordat je helemaal in de muziek opgaat, zit het optreden er al weer op. Saor is het eenmansproject van Andy Marshall en staat bekend om zijn atmosferische black metal met keltische folk-invloeden uit Schotland. Live heeft Marshall echter een hele band om zich heen verzameld en is er zelfs een violist. Het geluid staat in het begin niet meteen goed afgesteld, maar dat herstelt zich al snel, al blijft de viool het gehele optreden redelijk onderbelicht. Instrumentaal weten de heren een positieve indruk te maken. Door de mooie atmosferische melodieën wordt je al gauw gegrepen en lijkt de overdonderde blackmetalkant van de band zelfs vrij mild. Andy Marshall laat zijn grunts vrij selectief te horen en eigenlijk behoren deze ook tot de mindere kant van Saor. Ze lijken niet helemaal bij de muziek te passen. De kleine zaal is volgepakt en het lukt de mannen, ondanks dat ze maar twee tracks kunnen spelen, om de aandacht vast te houden. Het is dan ook zonde dat het optreden maar van korte duur is. Het is tevens jammer dat Neige (Alcest) niet op het podium verschijnt om samen met Saor het nummer Forgotten Path te spelen. Vandaag zou natuurlijk een uitgelezen kans daarvoor zijn.

Na Saor staat in de grote zaal vervolgens een band van een heel ander kaliber te spelen. Fireball Ministry speelt ouderwetse rock 'n roll, met stoner-invloeden. De muziek wordt met een grote glimlach gebracht en dat is weer even wennen na de andere bands die eerder speelden vandaag. De groep onder leiding van zanger/gitarist James Rota speelt energiek en laat een goede indruk achter. De klinkende rock 'n roll doet het goed en het zijn nummers als The Broken, Two Tears en afsluiter King die het meest opvallen. Met bassist Scott Reeder (Kyuss) heeft de formatie onlangs een ervaren musicus in zijn gelederen mogen ontvangen en het is genieten om hem te zien spelen. Met het voorkomen van een oude hippie staat hij op zijn blote voeten fabuleus te spelen. Ook drummer John Oreshnick weet te overtuigen met zijn opzwepende drumspel. Minpunt bij het optreden is de samenzang tussen Rota en gitarist Emily Burton. Live is haar zangrol groter dan op plaat, maar tijdens het optreden staat ze te zacht in de mix en is haar timing met die van Rota niet gelijk. Laat dat het enige minpunt zijn, want voor de rest weet deze ervaren groep een leuke sfeer te creëren en staat het muzikaal als een huis. Tussen al het zware en serieuze gedreun van de avond is dit een fijne afwisseling.

Sludge-formatie Lord Dying gooit vervolgens het tempo en de felheid weer omhoog. De kleine zaal staat volgepakt met mensen en de band stelt geenszins teleur. De groep speelt een strakke show en houdt het publiek met gemak bij de les. De muziek die Lord Dying maakt heeft een progressieve inslag, wat de songs een interessant karakter geeft. De nummers staan bol van wendingen en vooral het fijne gitaarwerk valt op. Lord Dying bestaat uit gitarist/vocalist Erik Olson en gitarist Chris Evans (niet te verwarren met Captain America!) en live wordt de formatie aangevuld met een tweetal gast-artiesten op bas en drums. De formatie maakt geen fouten en muzikaal klinkt het sterk. Met gemak is dit één van de hoogtepunten van de avond.

Ondanks dat Lord Dying een prima show vooraf gaf, is het Alcest dat met de titel beste band van de avond naar huis gaat. Als grootste naam op de affiche van vandaag heeft de Franse formatie rond zanger/gitarist Neige ook meteen de meeste speelminuten. Al vanaf opener Ecailles De Lune, Pt 1 weet de groep het publiek te betoveren met prachtige klanken en dromerige muziek. Onder de rustgevende blauwe lichtval speelt zich op het podium een fascinerend tafereel af. Elk bandlid lijkt zich in zijn eigen wereld te bevinden en volledig op te gaan in de muziek. Uiteraard is het de verlegen Neige die de aandacht opeist. De excentrieke frontman is een markante verschijning en wekt met zijn sombere uitstraling en houterige bewegingen enorm veel sympathie op. Openingstrack Ecailles De Lune, pt 1 vormt meteen ook al een hoogtepunt. Wanneer de uitgerekte song langzaam ten einde lijkt te komen en uitdooft, is daar ineens een plotselinge en intense kanteling waarbij een imponerende rol is weggelegd voor drummer Jean “Winterhalter” Deflandre.

De rest van het optreden blijft Alcest zijn koers vasthouden. De musici weten te overtuigen en spelen een prachtige set vol met dromerige melodieën, die af en toe onderbroken worden voor een zware uitbraak. Een ander hoogtepunt is, wanneer het prachtige Kodama richting het einde voorbijkomt. Ook dit nummer krijgt een fabuleuze vertolking. Het is duidelijk merkbaar dat frontman Neige zich met de jaren meer thuis lijkt te voelen op het podium. Hij zoekt het publiek meer op, lijkt zich wat vrijer te bewegen en maakt ook meer oogcontact. De toeschouwers aanspreken blijft hij lastig vinden en het ongemak is dan in zijn ogen af te lezen. Neige blijft het meest in zijn element wanneer hij gewoon opgaat in de muziek. Het concert van Alcest kan uiteindelijk het best omschreven worden als een vlekkeloze vertolking die menigeen niet onberoerd laat en het publiek laat meedeinen in een dromerige sfeer. Zondermeer is Alcest het hoogtepunt van de dag. 

Earth Ship mag ook rekenen op een volle zaal. Wanneer het optreden van Alcest afgelopen is, stroomt de kleine zaal snel vol. De rustieke sfeer die Alcest heeft gecreëerd onder de toeschouwers wordt wild weggebeukt wanneer de ruwe doom/stonerband begint met spelen. Het drietal trapt ferm af en houdt het energiepijl hoog. De ronkende bas is een van de sterkste punten van de formatie en lijkt niet aflatend te zijn. Ook de sterke gitaarriffs klinken prima. De zang van vocalist Jan Oberg is daarnaast rauw en variërend, maar weet niet het gehele optreden te overtuigen. De groep benut zijn speeltijd niet optimaal en een kwartier voor tijd worden de instrumenten neergelegd. Dat is jammer, want de muziek klinkt nergens onaardig en de formatie had gerust nog even door mogen gaan met spelen.

Als laatste act van de avond mag Bongripper aantreden en deze schotelt de toeschouwers doom met een hoofdletter d voor. De muziek leunt op de ingrediënten traag en loodzwaar en is daarmee misschien niet de ideale afsluiter van de late avond. Muzikaal speelt het kwartet sterk, maar de uitgesponnen doom kent weinig variatie en is vrij langdradig. Het is echter imponerend wat voor geluid de heren de zaal in slingeren. Vooral de bas is zo luid, dat deze tonen door je lichaam heen dreunen. Op het spel is niets aan te merken, maar door het langdradige karakter en dat er weinig gebeurt op het podium is het moeilijk om de aandacht er bij te houden. De muziek is voor een dusdanige subgroep weggelegd dat veel toeschouwers het dan ook niet volhouden om een uur lang te blijven staan en vroegtijdig vertrekken. De liefhebber van de groep geniet echter met volle teugen.

Met Bongripper komt de eerste dag van Into The Void tot een einde, al blijven er na afloop nog genoeg mensen hangen in de lounge van de Neushoorn, waar een dj de gehele dag al voor muzikaal vertier zorgt. De eerste dag van het festival kenmerkt zich door een gezellige sfeer, interessante bands en een formidabel optreden van Alcest. Aan de goed gevulde zalen te zien, is het te merken dat Into The Void inmiddels een gevestigde naam is in de scene. Het zou daarom jammer zijn als het festival niet meer door kan gaan in deze vorm in Leeuwarden. Inmiddels heeft de organisatie een crowdfundactie opgezet om zodoende ervoor te zorgen dat Into The Void ook volgend jaar weer in Leeuwarden kan plaatsvinden. Voor de geïnteresseerden staat hieronder een link met meer informatie en hoe je kunt doneren. Wij hopen in ieder geval volgend jaar gewoon weer aanwezig te kunnen zijn en uiteraard dan gewoon in Leeuwarden!

De crowdfundingcampagne kun je vinden op www.kickstarter.com.