Enerzijds past deze niet lullen maar poetsen-aanpak bij de extreme sound, maar anderzijds was het toch altijd het overweldigende totaalplaatje, inclusief prachtig in elkaar gezette, verontrustende videoprojecties, waardoor Neurosis met kop en schouders boven veel volgelingen uitstak. Later dat jaar verscheen in de vorm van Fires Within Fires eindelijk weer een nieuw album van de Amerikanen, vier jaar na het uitstekende Honor Found In Decay (2012). Het meest opmerkelijke aan de nieuwe plaat is de relatief korte lengte. We moeten het doen met slechts veertig minuten aan nieuw materiaal, verdeeld over vijf weliswaar niet al te korte, maar toch voor Neurosis-begrippen relatief compacte nummers.
Je zou haast gaan vrezen dat ook dit nieuwe album op de automatische piloot gecomponeerd lijkt. Gelukkig is de conclusie na een flink aantal luisterbeurten een stuk positiever. Want hoewel deze band op zijn best is in zorgvuldig opgebouwde, lange, uitgesponnen tracks, zitten ook de kortere nummers uitstekend in elkaar. De sound ligt in het verlengde van de vorige albums. Dat wil zeggen: stuwende, logge sludge/post-hardcore met veel ruimte voor akoestische passages, waarin ambient- en tribalinvloeden prominent aanwezig zijn. Daarnaast eisen de psychedelische keyboardpartijen af en toe aandacht op, waardoor het totaalgeluid nog rijker wordt (A Shadow Memory).
Het mooiste nummer op dit album is Broken Ground. Niet alleen vanwege de dynamiek die zo kenmerkend is voor deze band, maar ook vanwege de fraaie opbouw. Na een mooi akoestisch begin volgt een logge versnelling. De subtiele effecten (een fluit?) vallen pas na meerdere luisterbeurten echt op, maar voegen wel degelijk een extra laag toe aan de muziek. De laatste paar minuten laten Neurosis in zijn meest overdonderende vorm horen. De band klinkt hier als het muzikale equivalent van traag stromende lava - onontkoombaar en allesvernietigend. Ook de teksten zijn vaak pareltjes op zich. Wanneer Scott Kelly vol overtuiging zinsnedes als peeling the skin away reveals the heart, fire is the end lesson of the end is endless and washing over me buldert, kun je niet anders dan je ongemakkelijk voelen over de naderende apocalyps.
Adel verplicht en aan die verplichting komt Fires Within Fires tegemoet. Toch is het album uiteindelijk minder indrukwekkend dan zijn voorgangers. Langspelers als The Eye Of Every Storm (2004), Given To The Rising (2007) en in iets mindere mate - Honor Found In Decay (2012) zijn niets minder dan geniaal. Die genialiteit ontbreekt op deze twaalfde full-length (de samenwerking met Jarboe meegerekend). Pas bij het einde van afsluiter Reach zit ik echt op het puntje van mijn stoel door de machtig rollende riffs, koortsige tribal-drumritmes en vette keyboardeffecten. Het einde van het album komt dus echt te snel. Desondanks herbergt ook Fires Within Fires het kwaliteitsstempel van deze grensverleggende band.
Tracklist:
1. Bending Light
2. A Shadow Memory
3. Fire Is The End Lesson
4. Broken Ground
5. Reach
