Nauwelijks. De mix van alternatieve rock en metal uit de jaren negentig (Pantera, Alice In Chains, Deftones, Tool) en prog (Dream Theater, Queensrche, Nevermore) klinkt zeer aardig en heeft zeker zijn momenten, maar kabbelt anderzijds voort. Technisch laten de muzikanten een verzorgde indruk achter. Ze zijn de afgelopen jaren beslist gegroeid. De productie die de heavy punch bevordert, scoort ook een voldoende, al komt het geheel door de compressie wat vlak over.
Het grootste probleem van Need ligt op het compositorische vlak. De songs hebben nauwelijks een spanningsopbouw en voelen vaak lang aan. Ze duren in werkelijkheid echter vijf tot acht minuten (op de afsluiter na). Ondanks dat het geheel prettig wegluistert, zijn er te weinig 'wow-momenten'. Voorganger Orvam A Song For Home uit 2014, die dezelfde opzet heeft (zeven nummers, zesde nummer bestaat uit een dialoog, lange afsluiter) en nadrukkelijker invloeden uit de jaren negentig herbergt, heeft er meer.
Het is evenwel beslist geen slecht album. Integendeel. Remory en Tilikum blijven wel hangen na meerdere luisterbeurten en ook Therianthrope heeft aangename zanglijnen. De opener bevat een memorabel refrein en de track die naar de in SeaWorld overleden orka is vernoemd is, bevat vette doomy riffs en sfeer, mede doordat er Midden-Oosterse melodielijnen (en vrouwenzang) in verwerkt zijn.
Het progressieve Alltribe doet hier en daar aan Dream Theater denken en bevat veelvuldig gitaarmelodien die soms samenkomen met keyboardspel. In Therianthrope wisselen passages met groovy gitaarwerk en atmosferische stukken elkaar af. Het baswerk komt mooi naar voren in het spierballennummer Riverthane, waarin Need het duidelijkste zijn voorliefde voor krachtige (alternatieve) metal (raakvlakken met Disturbed) laat blijken.
De zang van Jon V. is niet opvallend, ook al varieert hij wel in voldoende mate. Naast zijn melodieuze zang zet hij zijn rauwe stem op het juiste moment in (Riverthane) en zijn er op een paar momenten zelfs screams te horen. Bij aanvang van Tilikum zingt hij ingetogen en emotioneel. Als hij niet zingt, is er ruimte voor instrumentale passages met solo's. I.O.T.A. is een overbodige track die uit een dialoog van vijf minuten bestaat. Het bijna titelnummer is een zeer omvangrijk werkstuk van 22 minuten dat alle kanten van de band belicht.
Hegaiamas A Song For Freedom is een aangename plaat die progressieve en groovy metal combineert. Technisch laten de Grieken horen progressie te hebben geboekt en de invloeden van Alice In Chains liggen er minder dik bovenop dan op de voorganger, maar het levert geen release op die zich kan meten met de top in progland. Daarvoor is de herinneringswaarde te gering. Aankoopadvies voor het nieuwste werk is derhalve: no Need!
Tracklist:
1. Rememory
2. Alltribe
3. Therianthrope
4. Riverthane
5. Tilikum
6. I.O.T.A.
7. Hegaiamas
