Op het laatste moment wordt er nog een support act toegevoegd en dat blijkt het eveneens Amsterdamse Need te zijn. Dat ik er nog niet van gehoord had, is niet iets dat ik mezelf moet aanrekenen. Need bestaat nog niet zo lang en heeft nogal wat roots in de punk. In dat opzicht heeft het wel wat weg van Death Alley. Ook deze heren lijken het genre ontgroeid te zijn en mengen de energie ervan met het songgerichte aspect van stevige hardrock. Ik moet toegeven dat ik verwachtte snel weer de koelte van de straat op te zoeken, maar deze heren doen het helemaal niet verkeerd. De zanger is nog het energiekst van allemaal en in een half uur tot drie kwartier schotelt dit gezelschap ons een pak toffe songs voor. Je snapt het al: dit is een bandje om in de gaten te houden. Zeker als ze gaan groeien zoals hoofdact van vanavond.
Een kleine twee weken na de show in Paradiso, presenteert Death Alley zijn allereerste telg in Tilburg. Het zaaltje vult zich aangenaam en om me heen zie ik bekende gezichten uit onder andere The Devils Blood. Helaas geen White Faces met Farida vanavond (wat in Paradiso wel gebeurde), maar een smetteloze uitvoering van Black Magick Boogieland. Inmiddels zie ik Death Alley voor de derde keer optreden en het wordt steeds beter. Het helpt natuurlijk als je bekend bent met het songmateriaal. Waar ik nog wel even voor terugdeins, is de ware seventies pornolook van zanger Douwe. De snor en bakkebaarden maken het wel echt af! Het optreden gaat natuurlijk door. De presentatie is minder energiek dan die van Need, maar dat neemt niet weg dat Death Alley weet hoe ze een feestje moeten bouwen. Toen ik onlangs met Oeds Beydals sprak, vertelde hij dat de band steeds blijft groeien, al zou ik zweren dat dit viertal nu al in topconditie is. Een strak ingespeelde set doet het vermoeden rijzen dat er een ingestudeerd kunstje wordt opgevoerd, maar dat is verre van het geval. Niet alleen worden de songs in een licht gewijzigde volgorde (ten opzichte van het album) gespeeld, maar is er ook ruimte voor enkele jams. En alsof dat nog niet genoeg is, speelt Death Alley nog wat covers, zoals een sterke uitvoering van Pentagrams Forever My Queen. De kers op de taart is een fenomenale uitvoering van Supernatural Predator, waarbij de improvisaties kippenvel bij ondergetekende opleveren. Als toegift wordt NIB van het almachtige Black Sabbath gespeeld en stapt de heftig zwetende band van het podium. Het publiek is razend enthousiast en dat is compleet terecht. De aandacht gaat vooral uit naar het sublieme gitaarspel van Oeds Beydals, maar zijn bandgenoten verdienen eveneens een pluim. Klasse moatjes!
