De heren en dame van Seremonia zijn een stel drukke bijtjes. Er gaat bijna geen jaar voorbij zonder dat er een nieuw album wordt uitgebracht en in eigen land heeft de band inmiddels iedere straathoek wel gezien. Het lukt alleen niet om tot de inmiddels dikverdiende naamsbekendheid te komen. Buiten Finland dan, want thuis kent iedereen ze. Buiten de grenzen is het echt een ander verhaal en hoe graag ikzelf dat ook anders wil, verwacht ik niet dat het ooit nog gaat gebeuren.

Het valt op dat vintage rockgenres de laatste tijd aan populariteit inboeten. Er komt weinig boogie- en bluesrock of heavy psych voorbij. Het Roadburnfestival dat traditioneel juist in die muziek voorzag, vaart intussen een veel experimentelere koers en presenteert vooral extreme metal. Daarbij hebben veel bands de muziek uit de seventies verruild voor iets moderns. Goed nieuws en slecht nieuws voor Seremonia dat hiermee veel concurrentie ziet wegvallen, maar zich tegelijkertijd moet afvragen of deze weg wel de meest verstandige is.

Natuurlijk hoop ik dat Seremonia doorzet. Met vier albums in vier jaar tijd hebben ze me nog nooit teleurgesteld. Op iedere plaat hoor je duidelijk hoe de band groeit. Van de charmante, maar rammelende psychedelische punk van het debuut tot de volwassen psychrock van Pahuuden ��net; Seremonia verveelt niet. Het nieuwe album is dan ook weer een schot in de roos. Het vult je woonkamer met overheerlijke, warme klanken die doen herinneren aan de betere acidbands. Je kunt weer je ogen dichtdoen, lekker in je fauteuil kruipen met een goede joint en in gedachten afreizen naar de meest fantastische locaties. Van het redelijk zware, logge Orjat tot de vrolijke titeltrack, missers ga je hier niet tegenkomen. Dit album mag dan op de grote lijnen vrij eenduidig zijn, maar steeds gooit de band er weer nieuwe effecten in, waardoor je als luisteraar genoeg bezig wordt gehouden.

Seremonia wordt steeds volwassener. Zonder afbreuk te willen doen aan het oudere werk, is dat een positieve opmerking. Je merkt het aan Noora Federley, die langzaamaan een heel prettige stem ontwikkeld heeft. Ze kan heel zacht en zoet klinken, maar brengt er hier en daar ook power in. Dat alles nog steeds in het Fins is, vind ik absoluut een bonus. Het is een erg prettige taal om te horen, ook al snap je er de ballen van. Veel psychedelische bands geven er de brui aan, maar Seremonia gaat door. Wat mij betreft mogen ze daar nog heel lang mee doorgaan.

Tracklist:
1. Orjat
2. Sielun Kuolema
3. Pahuuden ��net
4. S�hk�lintu
5. Ne Ovat Jo T��ll�
6. Me Kutsumme Sit�
7. Riivatut
8. Kuoleman Planeetta
9. Riudut Ja Kuolet
10. Uusi Aamu Sarastaa