In mijn bespreking van Ihminen kaartte ik al aan dat het ruwe, ongepolijste geluid van het debuut verdwenen is en het lijkt er op dat de dame en heren zich sindsdien verder ontwikkeld hebben. Het punkgehalte heeft terrein verloren aan de progrockelementen. In de vorige review maakte ik al de schertsende opmerking dat de band waarschijnlijk beter op elkaar ingespeeld is geraakt. Die indruk heb ik met het luisteren van Kristalliarkki nog steeds. Ook de derde plaat slaagt erin organischer te klinken dan de voorgaande, zonder in te leveren als het aankomt op het schrijven van pakkende songs.
Want ook op Kristalliarki nestelt Seremonia zich eenvoudig in je hoofd. Alfa Ja Omega is een vlotte track, waarvan het refrein ondanks het Fins nog prima mee te neurin is. Of neem Lusiferin Lapset, dat eveneens een aardig tempo heeft, maar vrij psychedelisch is. Seremonia serveert het steevast met een warm geluid dat doet herinneren aan knusse optredens in kroegen. Toch is de punk nooit ver weg in de veelal dromerige psychedelica en durft de band het best aan om een tof stampnummer als Kuolema Voittaa erin te gooien. Verder zal het niet echt verbazend zijn dat het bijna een kwartier durende Kristalliarkki I het hoogtepunt is. Seremonia neemt dan echt de tijd om op te bouwen en experimenteert meer van ooit met nieuwe instrumenten: een sfeervol epos van hoge klasse.
Seremonia is op Kristalliarkki toegankelijker dan op de eerste twee platen, maar zelf vind ik het fijn om te horen dat deze Finnen weer een consistente plaat hebben afgeleverd. Niet dat Ihminen slecht is overigens. Hopelijk heeft de band nog wat optredens op Nederlandse bodem in petto.
Tracklist:
1. Vihkimys
2. Alfa Ja Omega
3. Tee Mit Tahdot
4. Musta Liekki
5. Lusiferin Lapset
6. Vapauden Polku
7. Kuolema Voittaa
8. Jokainen Askel
9. Kristalliarkki I
10. Kristalliarkki II
