Verschillende keren ben ik ervan beschuldigd dat ik er genoegdoening van krijg om met name populaire bands af te serveren met een bak kritiek en een cijfer te geven waar je vroeger na het terugkrijgen van een proefwerk niet mee naar huis durfde te komen. Ik geef toe dat het schrijven van dat soort reviews me in een aantal gevallen makkelijk afgaat, maar stiekem zou ik ook veel liever compleet in mijn nopjes zijn geweest wanneer de laatste platen van Slayer en Exodus echt tof waren. Soms doet kritiek leveren wel degelijk pijn. Zeker wanneer het gaat om een bandje dat je vanaf het prille begin volgt. Blues Pills bleef na de aankondiging dat ze op Roadburn zouden spelen, op mijn radar. Dit bandje zou het nog wel eens kunnen gaan maken! Ik was een van de gelukkigen die zich in het zaaltje wist te proppen en een weergaloos optreden aanschouwde. Na afloop rende ik naar de merchandisezaal om een shirt te kopen en net naast de toen nog enige EP Bliss te grijpen. Dat stukje tien inch vinyl is inmiddels op E-Bay zijn gewicht in goud waard.

In mijn review over het debuutalbum was ik nog voorzichtig positief, omdat daar nog enkele songs op staan die simpelweg erg goed zijn. Ik noemde Blues Pills een "veelzijdige band", maar het verminken van de evergreen Devil Man werpt nog steeds een schaduw over die plaat en vervolgens sloot ik mijn verslag af met: �Ik hoop dat ze weer de goede weg inslaan�. Daar is het blijkbaar goed misgegaan, want terwijl Blues Pills de wereld veroverde en haar publiek smachtte naar meer muziek, lijkt dit viertal alleen maar verder afgegleden te zijn.

Het hele album is samen te vatten in de single Lady In Gold. Vind je het (ook) niks, dan mag je er rustig van uitgaan dat je de rest ook niet zal pruimen. De opbouw is pure popmuziek, de teksten zijn erbarmelijk en worden op lelijke wijze uit het anders gouden strotje van Elin Larsson geperst. Maar, last but not least, w��r is de blues? Dorrian Sorriaux wist ons te verrassen met gitaarspel dat je doorgaans alleen bij gitaarveteranen hoort, maar hij bivakkeert continu op de achtergrond. Vurige solo�s zijn vervangen door slap gepingel van een beginnend gitarist. Het is dat zijn naam in de credits vermeld wordt, anders zou ik denken dat Dorrian niet meer in Blues Pills zit. Sommige mensen zullen het met me eens zijn en anderen kunnen Lady In Gold best pruimen, maar slechts een enkeling zal het briljant vinden.

Denk nou niet dat Lady In Gold het zuur is waar je doorheen moet. Dat moet zelfs nog komen. Songs als I Felt A Change en Bad Talkers zijn werkelijk om te janken. Ze zijn veel te simpel qua opzet. De teksten zijn pijnlijk slecht en om heel eerlijk te zijn, valt het vocaal soms flink tegen. Mijn gedachten dwalen nogal eens af naar het gekweel van popsterren als Whitney Houston en Adele en dat is iets wat me op voorhand onmogelijk leek. Elin Larsson klinkt over het algemeen wel gewoon goed, zoals je dat mag verwachten. De balans verschuift alleen in rap tempo naar een kant die op deze website niet besproken wordt. Een goede zanger(es) kan matige muziek slechts ten dele verbloemen. Sommige songs hebben potentie, maar verzanden stuk voor stuk. Alleen Elements And Things doet denken aan waar Blues Pills goed in is.

Je snapt misschien wel dat dit pijn doet. Ik had Blues Pills echt hoog zitten, maar dat is inmiddels wel voorbij. De blues is zo goed als verdwenen en dus zou ik bijna een naamswijziging willen voorstellen. Misschien maakt de band hier wel de juiste keuzes en zal het straks voor een uitverkocht Ziggo Dome spelen. De verschuiving naar soul en pop is commercieel gezien heel verstandig, maar metal- en hardrockminnend volk zal grotendeels afhaken. Laat ik in dat geval maar een van de eerste zijn. Met pijn in het hart, want deze soulplaat is een zielloze bedoening.

Tracklist:
1. Lady In Gold
2. Little Boy Preacher
3. Burned Out
4. I Felt A Change
5. Gone So Long
6. Bad Talkers
7. You Gotta Try
8. Won't Go Back
9. Rejection
10. Elements And Things