Whitechapel is al jaren een van de populairste deathcore- formaties. Al vanaf het genadeloze, harde debuut The Somatic Defilement heeft de band een enorm grote inbreng in het genre gehad. Naarmate de jaren vorderden, ging de groep steeds meer flirten met pure death en liet het core-gedeelte een beetje varen. Zoals het dan altijd gaat, lieten fans van het eerste uur de band een beetje los, terwijl de populariteit van Whitechapel alleen maar toenam. Met Mark Of The Blade is de groep aangekomen bij album nummer zes en daarop laten de heren wederom een verschuiving in hun sound horen, eentje waar van tevoren met argusogen naar uitgekeken werd, want voor het eerst in de carri�re van Whitechapel is er nu ook cleane zang te horen.

Betekent dit dan dat dit de knieval naar de commercie is, of is het een nieuwe creatieve uiting? Wellicht kan de band daar zelf het beste een antwoord op geven, maar feit is dat vocalist Phil Bozeman een begenadigd zanger is en dat zijn cleane zang prima klinkt. Echter heeft vorm van zingen maar een kleine rol op de plaat en deze komt maar terug in twee tracks. Daarnaast is vooral zijn sterke gebulder te horen en is de groep muzikaal vooral gericht op deathmetal.

Deathmetal ja, want van echte deathcore kun je op Mark Of The Blade niet meer spreken. Er wordt nog wat geflirt met het genre, maar de hoofdmoot is toch echt death. Dit komt vooral omdat het tempo omlaag is gegaan en er vooral op midtempo gespeeld wordt. Sporadisch wordt nog maar het gaspedaal ingetrapt en dat is jammer, want juist omdat er veel op hetzelfde tempo gespeeld wordt, komt de plaat nogal eenzijdig over. De versnellingen zijn dan ook een welkome afwisseling.

Niet alleen het tempo zorgt voor een eenzijdige plaat, ook het gebrul van Bozeman kan best wat meer variatie gebruiken. Afzonderlijk zijn de nummers niet slecht, maar als een geheel weet de plaat niet te overtuigen. Zeker niet als je het eerdere werk van de groep meerekent. Daarbij moet Whitechapel toch echt wel in staat zijn om met betere teksten te komen dan het oppervlakkige "I don't give a fuck" en "Fuck the world".

Mark Of The Blade is uiteindelijk dan best een teleurstelling. De mannen spelen goed en op het spel is ook weinig aan te merken. Het grootste minpunt is dat het muzikaal vooral generiek en oppervlakkig klinkt en dat er weinig tracks echt uitspringen. Het experiment met cleane zang mag als geslaagd beschouwd worden en de tracks Bring Me Home en het wat avontuurlijkere Decennium zijn dan ook de betere van het album. Toch mag je van een band, die als een van de aanvoerders van het genre gezien worden, toch meer verwachten dan dat die nu presteert.

Tracklist:
1. The Void
2. Mark Of The Blade
3. Elitist Ones
4. Bring Me Home
5. Tremors
6. A Killing Industry
7. Tormented
8. Brotherhood
9. Dwell In The Shadows
10. Venomous
11. Decennium