Vijf jaar onderweg en drie albums uitgebracht. Dat is de score van het Haagse Monomyth sinds het vertrok naar onbekende werelden. Het is alsof we af en toe een ansichtkaartje krijgen van deze vijf spacerockers waarop we kunnen zien wat voor fraais ze nu weer hebben ontdekt. Monomyth is inmiddels geen onbekende meer en wie ze al een kans heeft gegeven, weet waar dit gezelschap toe in staat is.

Nu recenseer ik vaker platen die op z�n zachtst gezegd niet bepaald metal zijn, maar bij Exo zit ik echt even achter de oren te krabben. Je hoort het gewoon niet, op dat ene riffje in LHC na dan, aldus het duiveltje op mijn ene schouder. Van de andere kant fluistert het engeltje dat het geen bal uitmaakt: de muziek is gewoon goed. Dat is uiteraard wat telt. Hier ontstaan geen neigingen om je kamer op weinig subtiele wijze te verbouwen, maar is die luie stoel ineens erg aantrekkelijk geworden. Monomyth presenteert naar eigen zeggen soundscapes en dat betekent veel psychedelica. Heel veel psychedelica. Zo rustig en kalm dat je erbij in slaap kan vallen en soms is dat heerlijk. Zeker omdat er hier geen zanger is die je wakker schreeuwt of zingt. Dit klinkt misschien negatief, maar zo bedoel ik het absoluut niet. Exo is dromerig op een ongelooflijk positieve manier.

Het is alleen wel verdomd lastig om dit album te beoordelen. Het album klinkt zo toegankelijk en erg simpel, waardoor je de indruk krijgt dat de heren dit zomaar uit de hoge hoed getoverd hebben. Dat is uiteraard niet zo. Hoewel dit niet mijn favoriete genre is, heb ik wel veel respect voor deze Hagenezen en de manier waarop ze deze fantastische trip neerzetten. Het is een prachtig uitgekiend samenspel van dit vijftal, waarbij ook de synths en computers een grote rol spelen. De productie van Pieter Kloos mag er, zoals gewoonlijk, ook wezen. Samen met het prachtige artwork is het doodeenvoudig concluderen dat hier voor ons weer een prachtig verzorgd product ligt.

Tracklist:
1. Uncharted
2. Surface Crawler
3. ET Oasis
4. LHC
5. Moebius Trip