Liefhebbers van instrumentale (psychedelische) rock zijn dit jaar al flink verwend met sterke releases van Monkey3, Comacozer, Frozen Planet....1969, Mote en Causa Sui. Het Haagse Monomyth doet niet onder voor deze bands. Sterker nog, de nieuwste plaat Orbis Quadrantis (vier kwadranten/werelden) is misschien wel de kers op de taart van instrumentale space/stonerrock van 2019.

Hoewel Monomyth niet echt onder de noemer metal valt, heeft de band sinds 2017 met voormalig Gorefest-gitarist Boudewijn Bonebakker wel een bekende metalmuzikant in de gelederen. Met de komst van Bonebakker heeft Monomyth geen directe koerswijziging doorgevoerd. De songs zijn nog altijd het beste te omschrijven als een mix van spacerock, stoner en krautrock. Het grote verschil is dat de composities n�g beter zijn uitgewerkt dan voorheen. Het is vooral mooi om te horen hoe naadloos en uitgekiend Monomyth de songs laat verlopen.

De titels van de vier composities � of beter gezegd de vier kwadranten � zijn vernoemd naar windgoden. De eerste track Aquilo - de noorderwind � duurt twaalf minuten en start toepasselijk met een soundscape van zee/windgeluiden. Het nummer wordt heel geduldig opgebouwd en staat vooral in het begin in het teken van veel synths en wat ingetogen bas- en gitaarwerk. Nadat de drums worden ingezet, gaat het tempo iets omhoog en zet de band een prachtige, dromerige sfeer neer. Na zeveneneenhalve minuut duikt Monomyth een andere richting in en krijgt het gitaarwerk wat meer ruimte. Met name de laatste passage � met onder andere een melodieuze solo van Bonebakker met de daaromheen meanderende synths - zorgt voor kippenvel.

Eurus - de (zuid)oostelijke wind � is meer uptempo dan zijn voorganger. Monomyth past hier een stonerrockritme toe dat doet denken aan Queens Of The Stone Age. Het is hier vooral de ritmesectie die uitblinkt. Maar ook de gitaarpartijen hebben een heerlijke groove die stilzitten bij het beluisteren praktisch onmogelijk maakt. In Auster - de zuidelijke wind - slaat Monomyth vervolgens weer helemaal een andere richting in. De Kraftwerk-achtige synthesizers domineren in het begin van het nummer. Maar heel geleidelijk nemen de gitaren het roer over en maakt de krautrock plaats voor stevige stonerrock. De wisselwerking tussen de gitaar- en synthpartijen zorgt voor een boeiend hoorspel en de rol van de ritmesectie is hier weer goud waard.

Favonius - de westelijke wind � begint ingetogen met wat subtiel, dromerig klinkend gitaarwerk en minimalistisch gebruik van synthesizers. Ook dit nummer wordt langzaam uitgebouwd naar een stevig, bombastisch hoogtepunt. De band pakt daarna de breekbare sfeer van het begin van het nummer weer terug en brengt de plaat naar een rustiek einde.

Orbis Quadrantis mag gerust een muzikaal kunstwerk genoemd worden. Het is de best uitgewerkte plaat van Monomyth tot nu toe. De vier songs hebben allemaal een eigen geluid en wat dat betreft past de vierkwadrant/vierwereldenverwijzing perfect. Naast de ijzersterke composities is de productie ook om door een ringetje te halen. Op de koptelefoon komt deze plaat dan ook prachtig binnen. Het muziekklimaat in Nederland is er niet naar, maar normaliter zou dit de doorbraakplaat van Monomyth moeten zijn.