Of de muziek van de band Monomyth ook over intergalactische avonturen handelt weten we niet: alle nummers zijn volkomen instrumentaal. Tegelijkertijd heeft deze gelijknamige debuutplaat wel datzelfde tijdloze karakter als de films van Lucas in a galaxy far far away. Hoe kan dit? Landgenoot Lemouchi baseert zijn muziek op de Angelsaksische psychedelische popgeschiedenis van eind jaren zestig/ begin jaren zeventig. Monomyth gebruikt echter de nog altijd futuristisch klinkende geluiden van een andere psychedelische traditie, namelijk die van de Duitse krautrock uit de jaren zeventig.
In tegenstelling tot wat veel fans en critici in het stoner genre beweren, bestaat er niet zoiets als de krautrock-stijl. De term krautrock (van het Duitse Sauerkraut: zuurkool) was een paraplubegrip om alle rockbands uit Duitsland gedurende een bepaalde periode aan te duiden. Of het nou Led Zeppelin- en Deep Purple-klonen waren of hoogst originele bands als Kraftwerk: ze werden in de Engelstalige wereld allemaal krautrock genoemd. Van die bands klinkt Monomyth het meeste als bands als Kraftwerk (gedurende hun begin periode); misschien nog wel meer als een afscheiding van die band, Neu! Deze muziek valt het beste te omschrijven als verschillende, op geen andere muziek gebaseerde piepjes die gezamenlijk een organisch geheel vormen. Totaal nieuw en origineel, zelfs nu nog.
Monomyth weet dit geluid te reproduceren door middel van computers en keyboards, bestuurt door Tjerk Stoop en Peter van der Meer. Mede dankzij gitarist Thomas van den Reydt wordt de muziek van Monomyth echter origineel door zeer spannende overgangen. Van rustige passages veranderen de nummers via dreigende interludes in bombastische uitbarstingen van epische proporties. Keiharde monotone riffs die koud op je dak vallen terwijl je dacht dat je in een geest verdovende ontspannen toestand kon blijven verkeren.
Als een ware monomythe voltrekt bijna ieder nummer op deze plaat zich volgens dit vaste, universele heldenpatroon. Jeugdige naeve vredigheid, spanning en verandering en tenslotte de allesverwoestende confrontatie met de vijand. Aanvankelijk op album, maar vooral ook live zeer indrukwekkend. Na verloop van tijd slaat toch de verveling toe. De muziek is als een spannend verhaal: je wilt weten hoe het verder gaat. Maar als je het einde eenmaal kent hoef je in tegenstelling tot een eeuwenoude mythe of de originele Star Wars het epos niet keer op keer te volgen. Desalniettemin zou iedereen deze monomythe van begin tot eind eens mee moeten maken, zeker ook live!
Tracklist:
1. Vanderwaalskrachten
2. Vile Vortices
3. The Groom Lake Engine
4. Loch Ness
5. Huygens
.jpeg){kind=small}
