Verguisd is het Amerikaanse Abigail Williams geweest. Na een matig begin als deathcore-/symfonische blackmetalband leverde deze groep een mooi debuutalbum af met In The Shadow Of A Thousand Suns, een plaat waar meer dan toevallige invloeden van Emperor op te horen zijn. De gelaagde, bombastische keyboardpartijen voegden echter een fraaie dimensie toe aan de muziek van het toen nog vierkoppige gezelschap. Twee jaar later waren de symfonische invloeden vrijwel geheel verdwenen, wat Abigail Williams er niet populairder op maakte. Het derde album (Becoming) liet weer een andere kant van de band horen. Nu ging het materiaal meer richting post-blackmetal. Het is dus altijd een verrassing wat een nieuw album gaat brengen.

Het vorig jaar verschenen The Accuser blijkt echter, wonder boven wonder, redelijk in de lijn van zijn voorganger te liggen. In het geval van Abigail Williams is juist die consistentie verrassend. Dat betekent dus wederom (atmosferische) post-blackmetal, maar dan wel met een Amerikaans geluid dat meer raakvlakken vertoont met bands als Leviathan en het latere werk van Twilight dan met de natuurge�nspireerde klanken van Agalloch of Wolves In The Throne Room. De Leviathan-invloeden zijn vooral te horen in de wollige productie, die als een dikke, beklemmende deken neerdaalt over de luisteraar. Het is een groot contrast met de dunne en schelle sound waar veel oude blackmetalbands zich op beroepen.

The Accuser is geen makkelijk album om in te komen. De nummers zijn druk en vrij vol, maar kennen ook weinig houvast in de zin van terugkerende melodielijnen of simpele ritmes. De albumcover geeft wat dat betreft een mooie indicatie van de gelaagde tegendraadsheid van de muziek. De ongrijpbare structuren die Abigail Williams produceert, doen op de rustigere momenten (The Cold Lines) een beetje aan Blut Aus Nord denken, terwijl ze tijdens de intensere, onnavolgbare passages meer aan de onontkoombare maalstroom van Krallice herinneren. Misschien is het daarom dat Will, Wish And Desire er zozeer uitspringt. Met zijn Nachtmystiaanse flarden melodisch gitaarwerk en psychedelische ondertonen vormt het nummer een aangenaam rustpunt.

Over de gehele linie is The Accuser een overrompelende luisterervaring, niet in de laatste plaats door de intense strot van frontman Ken Sorceron, die de longen uit zijn lijf krijst, en de nogal claustrofobische productie. Op de beste momenten (Godhead) weet Abigail Williams een urgentie te cre�ren die je bij de strot grijpt. Juist dan wordt duidelijk dat deze Amerikanen heel wat in hun mars hebben. The Accuser is geen 'easy listening', maar wel een eigenzinnig werkstuk van een band die, ondanks de hoeveelheid hoon die de groep ten deel is gevallen, eigenlijk altijd kwalitatief goed in elkaar zittende platen heeft afgeleverd.

Tracklist:
1. Path Of Broken Glass
2. The Cold Lines
3. Of The Outer Darkness
4. Will, Wish And Desire
5. Godhead
6. Forever Kingdom Of Dirt
7. Lost Communion
8. Nuummite