Vaak weet ik gelijk wat voor muziek me te wachten staat als ik een bandnaam hoor. Eens in de zoveel tijd echter, word ik er totaal door op het verkeerde been gezet. Ik heb Abigail Williams lang naast me laten liggen in de volle (maar totaal ongefundeerde) overtuiging dat dit weer een zoveelste emocoreband zou zijn. Ik had wel eens een halve track gehoord, maar er was te weinig black metal aan voor mij. Toen viel deze release op de mat en ik zag de bui al hangen. Ik moet weer zo'n core-band reviewen. Met enige tegenzin schuif ik de plaat de cd-speler in, maar wat schetst mijn verbazing: black metal! Hoera!
"Black metal? Te algemeen!" hoor ik u roepen. En u heeft gelijk. Maar Abigail Williams brengt wel een dusdanig breed scala aan black metal ten gehore, dat verder specificeren genre-neukerij is en vooral zijn doel voorbij schiet.
Er is bovendien het een en ander veranderd ten opzichte van hun eerste twee releases. Behalve het achterwege laten van de toch al enigszins overbodige death metal en metalcore ten opzichte van In The Absence Of Light en In The Shadow Of A Thousand Suns, is ook de albumnaam gestript van overbodig geneuzel: Becoming. De band heeft dus geleerd van het verleden, een eigen sound gezocht en gevonden en intussen een duidelijk doel voor ogen: depressie en naargeestigheid propageren.
Becoming is daarmee de eerste volwassen release van deze Amerikanen. Amerikanen? Amerikanen ja, maar dat valt er nauwelijks aan af te horen. Deze schijf klinkt vooral heel Scandinavisch, heel Noors. Blijkbaar hebben de Europese tours de heren goed gedaan. Het staat bol van smerige, naargeestige Noorse black metal en wordt gekarakteriseerd door een heerlijk gruizige productie. Ook dat is een verandering, want de vorige releases klonken toch erg helder en veel Amerikaanser.
Maar de heren willen overduidelijk ook trve ende kvlt zijn. En dat is ze gelukt. Dat zal niet door iedereen met vreugde worden begroet. Dergelijke platen roepen doorgaans nogal wat gemengde reacties op. Maar de conclusie is altijd vrij simpel: het is voor de n een genot en voor de ander een kansloze amateuristische takkebende; je houdt ervan of niet. Van welke zijde u ook bent, deze plaat, die 24 januari zal verschijnen, zet wel gelijk de trend voor 2012 als het gaat om niveau en diversiteit.
Het is vooral de gelaagdheid die deze plaat bijzonder maakt. Ondanks de gruizige opname, blijft die wonderbaarlijk goed overeind al kost dat misschien wat moeite. Hoe vaker je luistert, hoe meer je die diversiteit hoort. En met drie tracks boven de tien minuten weet je ook gelijk dat je er flink de tijd voor zal moeten nemen om dit 55 minuten klokkende album te doorgronden.
Zo doet de band herinneringen bovendrijven aan Secrets Of The Moon (Antithesis), Cradle Of Filth (From The Cradle To Enslave), Carach Angren en Mayhem (De Mysteriis Dom Satanas), maar ook een brokje post black/ambient in de vorm van het slechts tweenhalve minuut durende Three Days Of Darkness, of een meer doomy benadering zoals op de derde track Elestial, is de heren niet vreemd. Zelfs een referentie aan Amen Ra viel mij af en toe binnen.
Intussen weet u allang of deze plaat wat voor u is. Zij die door het gruizige geluid heen kunnen en willen luisteren of daar juist van genieten, moeten Abigail Williams de kans geven 2012 goed te laten beginnen. Het is de moeite waard.
Tracklist:
1. Ascension Sickness
2. Radiance
3. Elestial
4. Infinite Fields Of Mind
5. Three Days Of Darkness
6. Beyond The Veil
