Als je naar de huidige staat van nu-metal en alternative metal kijkt, dan kan je concluderen dat deze genres op sterven na dood zijn. Van de hele reeks bands die begin deze eeuw als paddestoelen uit de grond schoten, zijn er slechts een handvol nog �cht relevant. Drowning Pool behoort tot de groep die de laatste jaren in de vergetelheid is geraakt. In 2001 debuteerden de Texanen met Sinner en hadden ze een knaller van een hit met Bodies. De plotselinge dood van frontman Dave Williams in 2002 wierp echter een grote schaduw op dit succes en van deze tragedie heeft de band zich nooit echt weten te herstellen.

Drowning Pool is nooit gestopt met optreden en om de drie jaar wordt er plichtsgetrouw een nieuw studioalbum uitgebracht. Een minder constante factor is de plek achter de microfoon. Sinds 2013 is Jasen Moreno de zanger. Hij is de vierde vocalist voor de band in nog geen twaalf jaar tijd. Zulke extreme instabiliteit voor zo�n belangrijke positie kan een behoorlijk negatieve invloed hebben op de sound van de band en daardoor is het niet zo verwonderlijk dat het vorige album Resilience een draak van een plaat was.

Met het nieuwe hoofdstuk Hellelujah herstelt de band zich enigszins. Het album bestaat uit dertien tracks die stuk voor stuk prima in elkaar zitten. Het volgt perfect de formule van alternative metal: solide, maar simpele riffs, stampende ritmes en makkelijk meezingbare refreinen. Zoals de cheesy albumtitel al doet vermoeden, gaan alle nummers over de hel en de hemel. Verwacht echter geen diepzinnig conceptalbum. Tekstueel is het simplistisch en puur gericht op het meebrullen. En dat is eigenlijk precies wat je mag verwachten van een band als Drowning Pool.

Het grote probleem met het album is dat, hoewel het makkelijk in het gehoor ligt, bijna geen enkel nummer memorabel is. Een uitzondering hierop is het funky By The Blood. Maar wanneer afsluiter All Saints Day voorbij is, is het maar moeilijk om verdere hoogtepunten te herinneren. Hetzelfde doet zich voor na een tweede, derde en vierde luisterbeurt. Niks blijft hangen en hierdoor is Hellelujah toch een behoorlijk anoniem album geworden.

De kickstart van vijftien jaar geleden heeft de band enorm geholpen qua naamsbekendheid, maar hier is anno 2016 nog weinig van over. Door constant zesjeswerk af te leveren, verdwijnen bands langzamerhand uit de spotlights en dat is precies wat Drowning Pool doet. Ook uit nostalgisch oogpunt zal dit album overbodig zijn. Het is weliswaar nog wel voldoende wat de heren laten horen, maar is het nog relevant? Allerminst.

Tracklist:
1. Push
2. By The Blood
3. Drop
4. Hell To Pay
5. We Are The Devil
6. Snake Charmer
7. My Own Way
8. Goddamn Vultures
9. Another Name
10. Sympathy Depleted
11. Stomping Ground
12. Meet The Bullet
13. All Saints Day