De eer is echter aan In This Moment om de avond te openen. Heel veel eer valt er helaas niet te behalen. Zelden, zeg maar gerust nooit, was de Dommelsch Zaal zo akelig leeg tijdens een concert als vanavond. Is het te danken aan een zwaar weekend in Flevoland, de toegangsprijs van 25 euro of toch de vroege aanvang (18 uur)? Hoe dan ook, In This Moment doet wat het kan en gelukkig zijn er toch nog wat mensen die deze Californische band kunnen waarderen. Zangeres Maria Brink is niet heel duidelijk te horen, al is het geluid tijdens de laatste drie nummers, Beautiful Tragedy, Daddys Falling Angel en Prayers, wel in orde. Deze band zullen zeer waarschijnlijk nog vaak tegenkomen.
Het Texaanse Drowning Pool heeft een veelbewogen decennium achter de rug. Vlak na het optreden op Ozzfest in Nijmegen (2002) overleed zanger Dave Williams aan een hartkwaal. Zijn opvolger Jason Jones hield het vervolgens niet lang vol en nadat hij was vertrokken nam voormalig Soil-zanger Ryan McCombs het roer over.
Met McCombs als frontman gaat het Drowning Pool gelukkig weer voor de wind. De zanger beschikt over de een uitstekende stem en het nodige charisma. Het enige probleem voor Drowning Pool vanavond lijkt dat maar weinig mensen bekend zijn met de tot twee tot nu toe verschenen albums Sinner en Desensitized. Slechts bij de bekendere nummers Step Up en Bodies reageert het publiek met een massale pit en ook met hun hommage (Cowboys From Hell) aan wijlen Dimebag Darrell oogst het kwartet applaus.
Dez Fafara en zijn DevilDriver hadden een dag eerder te maken met een slecht geluid, maar komt vandaag wat zaken rechtzetten. Het publiek wordt niet gemaand een enorme circle pit te creren. Dat is ook niet nodig want vooraan gaat het er al keihard aan toe. Godzijdank is Dez Fafara nu wel goed te horen en krijgt de menigte een pak op de broek met snoeiharde versies van Nothings Wrong?, I Could Care Less en Clouds Over California. Fafara gaat halverwege de show de confrontatie aan met een fan die vindt dat het publiek maar mat reageert en daarna is helemaal het hek van de dam. DevilDriver laat zien hoe je de tent afbreekt. Gaaf!
Spoiler NYC is de andere band van LOA-bassist Alan Robert, waarin hij naast de baslijnen ook de zang voor zijn rekening neemt. Het trio lijkt wat hoog op het affiche te staan, de set neemt echter maar een minuut of 20 in beslag. Daarin blijkt dat, ten opzichte van de andere bands vanavond, het punkrockachtige Spoiler NYC een beetje buiten de boot valt. De nummers zijn helemaal niet onaardig maar zullen bij de aanwezige metalliefhebbers ongetwijfeld niet helemaal in het straatje passen.
Zanger Keith Caputo leek lange tijd niet meer te drinken en te blowen voor Life Of Agony-optredens, wat zijn prestaties zeker ten goede kwam. Vanavond lijkt het er echter op dat de kleine zanger wel iets op heeft, want wat hij de eerste helft van dit optreden laat horen is niet bepaald om over naar huizen te schrijven. Lang niet alles wat hij zingt komt ook daadwerkelijk via de geluidsinstallatie in de zaal terecht, en als dat wel gebeurt is het ook allerminst overtuigend. Fraaie Life Of Agony-nummers als Lost At 22, This Time en Weeds gaan daardoor jammerlijk verloren.
Na een nummer of acht lijkt er echter een omslag plaats te vinden. De charismatische Caputo lijkt plotseling bij de les en laat nu wl horen waarom hij zon bejubelde zanger is. Gitarist Joey Z. lijkt enthousiast als altijd, terwijl ook bassist Alan Robert en drummer Sal Abruscato een positieve en gedreven indruk maken.
Echte verrassingen zijn niet in de setlist terug te vinden. Toch sturen de New Yorkers het publiek tevreden naar huis met uiteindelijk een sterke tweede helft, waarin vooral het groove-gehalte erg hoog ligt en nummers als River Runs Red en Love To Let You Down het bijzonder goed doen. Na de laatste klanken keert menig fan uitgeput maar voldaan huiswaarts.
Met dank aan Tibor Kuijs van
www.metalrage.com voor de foto's.
