Hoewel ik acts als Anathema, Katatonia en Steven Wilson hoog in het vaandel heb staan, heb ik gek genoeg nooit de moeite genomen om mezelf in het Britse Antimatter te verdiepen. En dat terwijl gitarist Danny Cavanagh (Anathema) ook actief is geweest in deze groep, de band in hetzelfde muzikale vaarwater opereert en de platen van Antimatter regelmatig op lovende recensies mogen rekenen. Met The Judas Table, het zesde volledige album van deze melancholische, progressieve rockformatie uit Liverpool, wordt het dan ook tijd om daar eens verandering in te brengen.

Welnu, had ik dat maar eerder gedaan! Wat een waanzinnig mooi werkstuk is The Judas Table namelijk geworden! Ik ben al verkocht vanaf de briljante opener Black Eyed Man, een nummer dat een intense somberheid uitstraalt. Vanuit muzikaal oogpunt begint de track minimalistisch, maar het gitaarwerk verraadt de enorme klasse van de band. Het kille, met een lichte postpunk-vibe beginnende Killer is zowaar nog mooier. De volstrekt unieke zang van Mick Moss gaat door merg en been en verandert mijn huid in een mijnenveld van kippenvel. Zijn stemgeluid is warm en een beetje gothic-achtig, maar het is juist de gebrokenheid in zijn zang die de luisteraar bij de kladden grijpt en de sombere uitstraling van deze plaat alleen nog maar verder versterkt.

Het zal inmiddels duidelijk zijn dat The Judas Table geen vrolijk album is geworden. Gelukkig niet, zou ik haast zeggen, want dan zou deze plaat nooit dezelfde impact hebben gehad. Moss legt zijn ziel en zaligheid in de muziek en dat leidt tot nummers die geen enkel persoon koud zullen laten. Neem bijvoorbeeld Comrades, dat met zijn door merg en been snijdende teksten en stemmige vioolbegeleiding van Rachel Brewster onbeschrijfelijk mooi is in zijn intense treurigheid. Wat een emotionele impact heeft dit nummer! Het doet me tegelijkertijd huilen als een klein kind en diep gelukkig zijn dat muziek z� mooi kan zijn. Ook Stillborn Empires is prachtig en vanuit tekstueel opzicht ronduit cynisch (�it was a business doing pleasure with you�).

Eigenlijk is het niet eerlijk om individuele nummers eruit te lichten, want de tien tracks op The Judas Table zijn stuk voor stuk adembenemend. Hoewel ze vanuit muzikaal oogpunt wellicht soms wat minimalistisch aandoen, zijn ze doordrenkt van emoties. The Judas Table is eigenlijk een inktzwart album geworden, dat paradoxaal genoeg juist daardoor een bevrijdend effect heeft. Een plaat met hart en ziel, vol gevoel, gemaakt door een briljante, gekwelde muzikant. The Judas Table is een zalvend scheermes voor de ziel waar je je met liefde door laat openrijten.

Tracklist:
1. Black Eyed Man
2. Killer
3. Comrades
4. Stillborn Empires
5. Little Piggy
6. Hole
7. Can Of Worms
8. Integrity
9. The Judas Table
10. Goodbye