Op deze zevende full-length vertelt Mick over een donkere periode in zijn leven. In de eerste helft van de jaren negentig leidde zijn gebruik van LSD en marihuana tot een psychose en paniekaanvallen. Mick verhaalt over verslaving, spiritualiteit en eenzaamheid. Dat levert uiteraard geen vrolijke klanken op. Integendeel, het is een donker, persoonlijk en emotioneel album die naast liefhebbers van Anathema fans van Riverside, A Perfect Circle, Pink Floyd, The Pineapple Thief, Katatonia en zelfs The Verve (Between The Atoms) zal aanspreken.
Er zijn twee grote verschillen met The Judas Table (2015). Het nieuwe materiaal is wat steviger en progressiever dan dat op zijn voorganger. Zo zijn er meer elektrische gitaarpartijen te horen dan drie jaar geleden. Darkrocktracks The Third Arm en Partners Crime klinken daardoor nog een stukje donkerder en zwaarder.
Het progressieve aspect hoor je terug in bijvoorbeeld het Floydiaanse Wish I Was Here. Dat nummer bevat halverwege een fraai geïntegreerde sectie met dwarsfluit (door Julie Rodaway), waarbij veel aandacht is besteed aan de details van de compositie. In het erop volgende This Utopia is het een saxofoonsolo (Paul Thomas) die het elektronica-georiënteerde nummer extra kleur geeft. Hij herhaalt dat in het diepe Sanctification. In diezelfde track verrast Vardan Baghdasaryan met een bijdrage op de kamancheh, een strijkinstrument dat populair is in Centraal-Azië.
Hoewel de nummers van gemiddeld zes minuten in eerste instantie niet makkelijk blijven hangen, is de sfeer die de collectie songs ademt indrukwekkend. Er zit veel emotionele diepte in zowel de instrumentatie, de mix van Daniel Cardoso (Anathema) en de vocale voordracht van Mick, wiens stem heel af en toe in de buurt komt van die van Eddie Vedder (Pearl Jam) of Jonas Renkse (Katatonia).
Gaandeweg de draaibeurten werpen The Third Arm, Wish I Was Here, het goed opgebouwde Sanctification en het hallucinerende Existential zich op als hoogtepunten. Laatstgenoemde brengt trip-hop, zang van Aleah Stanbridge(!) en spirituele klanken van onder meer de kamancheh bij elkaar. De andere composities komen er qua niveau dicht bij in de buurt.
Het is Mick Moss wederom gelukt om een karaktervol album te maken, dat van begin tot einde boeit en de luisteraar in een trip vasthoudt. Enerzijds is de collectie songs herkenbaar vanwege de melancholie en het stemgeluid van Mick, anderzijds verfrissend vanwege de nieuwe elementen, die als een verrijking gelden. Deze release is tot in de puntjes verzorgd. Antimatter verdient beslist meer fans.
Tracklist:
1. The Third Arm
2. Wish I Was Here
3. This Is Not Utopia
4. Partners In Crime
5. Sanctification
6. Existential
7. What Do You Want Me To Do?
8. Between The Atoms
9. Liquid Light
.jpg){kind=small}
