Het lijkt een paradox: muziek die je tegelijkertijd lichter en zwaarder doet voelen. In het geval van het Britse Antimatter wordt echter direct duidelijk wat ik hiermee bedoel. De band, die tegenwoordig het soloproject is van oprichter Mick Moss, maakt muziek die de luisteraar in de ziel raakt: zwaarmoedig, maar tegelijkertijd prachtig uitgevoerd. Een buitengewoon smaakvolle mengeling van progressieve rock en introverte pop, verpakt in stemmige, zeer melancholische composities, op emotionele manier aan elkaar gezongen door Moss. Zijn gebroken stemgeluid zorgt keer op keer voor kippenvel.
Eind 2022 verschijnt met A Profusion Of Throught de achtste langspeler van Antimatter. De oorsprong van de plaat is een bijzondere. Door de jaren heen heeft Moss allerlei ideen en nummers geschreven die conceptueel niet passen bij de albums waar hij op die momenten mee bezig is. Onlangs realiseerde hij zich dat al deze ideen met hem het graf zouden ingaan als hij zou overlijden. Daarom besluit Moss om deze nummers te 'redden'.
A Profusion Of Throught verschijnt qua timing op het perfecte moment voor de donkere wintermaanden, want laten we eerlijk zijn: dit is geen muziek die echt tot zijn recht komt op de zomerfestivals. De donkere, subtiele en sombere klanken zijn veel geschikter om in de stilte van de eigen woning te beluisteren, terwijl buiten de regen tegen de ruiten klettert. Op A Profusion Of Thought krijgt de luisteraar tien sterke, druilerige composities voorgeschoteld. Het zijn nummers die zich fraai ontvouwen, subtiel opgebouwd zonder buitensporig veel nadruk op technische opschepperigheid. De zwaarmoedige, beladen zang van Moss vormt de lijm in het geheel. Hij behoort tot de zeldzame categorie zangers wiens stemgeluid niet alleen direct herkenbaar is, maar de muziek ook tot een hoger niveau weet te tillen met de ziel die hij in zijn zang weet te leggen. Daarmee herinnert hij aan bijvoorbeeld Tom Englund van Evergrey, hoewel het stemgeluid van Moss heel anders is.
Tussen de tien nummers is eigenlijk geen zwakke broeder te ontdekken. Met openingstrack No Contact geeft de band al een prachtig visitekaartje af. Het is Antimatter in optima forma: direct toegankelijk, maar ook zwaarmoedig en vol melancholie. Het refrein beklijft vrijwel direct. Datzelfde geldt overigens voor de ronkende, cynische afsluiter Kick The Dog, dat qua stijl nog het meest teruggrijpt op het fantastische The Judas Table (2015). Heathen is wat steviger qua gitaarwerk en bevat een mooie bijdrage op saxofoon van Paul Thomas. De donkere synth- en basgitaarlijnen geven de track bij vlagen een wat post-punkachtige vibe.
Qua stijl waaiert Antimatter op A Profusion Of Thought meerdere kanten op, zonder dat de plaat daarmee zijn coherentie verliest. Zo is Fools Gold zeer divers en wisselt het een bijna ritualistische passage af met verrassend stevige, progressieve metalriffs. Templates klinkt zelfs bijna als een melancholische versie van een darksynthtrack door de nadruk op futuristisch klinkende keyboardpartijen en allerlei subtiele beats en bliepjes. Net op het moment dat het nummer wel erg minimalistisch begint te worden, werkt de band toe naar een mooie climax middels een stevige riff. Het is een compositorisch foefje dat Antimatter vaker toepast.
A Profusion Of Thought is een sterk en heerlijk stemmig album, waarmee het heerlijk wegmijmeren is. Toch heeft de plaat niet dezelfde impact als bijvoorbeeld het eerder genoemde The Judas Table. Dat album is bijna pijnlijk in zijn rauwe zwaarmoedigheid. Bij deze plaat zijn de scherpste randjes weggeslepen, waardoor de emotionele lading wat minder is. Desondanks biedt ook deze nieuwste langspeler meer dan genoeg kwaliteit om de liefhebbers van melancholische, progressieve metal een tijd van de straat te houden.
Tracklist:
1. No Contact
2. Paranoid Carbon
3. Heathen
4. Templates
5. Fold
6. Redshift
7. Fools Gold
8. Entheogen
9. Breaking The Machine
10. Kick The Dog
