Het Noorse Shining verkent al sinds het album Blackjazz uit 2010 manieren om metal, elektro en freejazz met elkaar te combineren. Dat doen deze heren niet zonder succes, want inmiddels gaat de groep onder leiding van frontman en voornaamste muziekschrijver Munkeby de hele wereld over. Hun concerten worden niet alleen bezocht door keiharde metalfans, maar ook door liefhebbers van experimentele muziek en andere genteresseerden. Ondanks het ontoegankelijke karakter van de muziek, lukt het Shining om een divers publiek aan te spreken. Recent was de groep zelfs te zien in het Jeugdjournaal in het kader van opnames die de band maakte van een liveshow op een kille en afgezonderde Noorse klif. Dat het product, een liveopname van Last Day, visueel uniek is, maar ook nog eens beschikt over een fantastisch geluid, zegt veel over het hoge niveau van musiceren van deze heren.
Met het album One One One uit 2013 sloeg de band al een iets toegankelijker pad in. Twee jaar later lijkt International Blackjazz Society de vervolmaking te zijn van die route. De negen nieuwe songs van dit album zijn compact, gelikt en ontzettend pakkend. Zelfs de freejazz-intermezzos hebben een geweldige aantrekkingskracht, zijn meer dan een gimmick en doen soms denken aan het jazzproject met versterkers Electric Masada.
Deze derde studioplaat rond het Blackjazzthema opent met de instrumentale introductie Admittance om daarna los te barsten met de eerste single The Last Stand, een stevig stukje metalgeweld met flink veel vertoon van een virtuoze saxofoon. Net zoals op voorgaande platen speelt die saxofoon een prominente rol en worden de mogelijkheden van dit instrument flink op de proef gesteld. De daaropvolgende songs volgen min of meer hetzelfde patroon. De gestroomlijnde nummers waar geen noot op af is te dingen, hebben een jazzintro of barsten halverwege los in een flinke partij georganiseerde chaos. Soms is een nummer volledig instrumentaal, zoals het interessante House Of Warship. En ondanks dat dit al de derde plaat is waarop de heren dit kunstje vertonen, klinkt dat nog altijd fris en verrassend.
Anders aan deze plaat is dat deze nog toegankelijker klinkt dan voorganger One One One. Voor fans van het eerste uur is dat wellicht een zwaar minpunt, maar het is Shining gelukt om hun stijl zo uit te balanceren dat de songs van deze plaat bijna klaar zijn voor de radio. Dat geldt zeker voor het spectaculaire Last Day, dat ergens wel wat wegheeft van een flink opgevoerde versie van Nine Inch Nails en zelfs omschreven kan worden als dansbaar.
Hoewel het leeuwendeel van het materiaal op deze schijf behoorlijk agressief en wild is, geldt dat minder voor het ingetogen, donkere House Of Control. In vergelijking met het andere materiaal is dit nummer verrassend simpel, doch zeer effectief als overbrenger van gevoelens van onbestemdheid. Goede muzikanten beheersen de kunst van het weglaten, net zoals dat zij feilloos aanvoelen een nummer net iets extras gebruiken kan. Shining geeft in alle negen nummers te kennen beide kunsten te verstaan, hoewel de teksten wellicht nog wat werk kunnen gebruiken.
International Blackjazz Society stelt niet teleur, hoewel de plaat minder verrassend is ten opzichte van voorganger One One One dan laatstgenoemde was ten opzichte van het eerste album met dat thema. Desalniettemin is deze schijf wederom een waar spektakelstuk en een mooie aanvulling op de platenkast.
Tracklist:
1. Admittance
2. The Last Stand
3. Burn It All
4. Last Day
5. Thousand Eyes
6. House Of Warship
7. House Of Control
8. Church Of Endurance
9. Need
