Het Australische Harlott heeft het iets beter voor elkaar dan de hierboven geschetste situatie. Het levert ze in elk geval een Europese tour op met Annihilator die op het moment van schrijven gaande is. Ik kan natuurlijk wel mopperen op iets totaal onbelangrijks als een vreemde bandnaam, zoals hier stiekem wel het geval is, maar het draait uiteraard om de muziek. Proliferation is het tweede album van de heren uit down under met daarop twaalf keer vuurwerk. De plaat doet aan de muziek van Slayer denken, maar het geluid heeft nog het meest weg van Onslaught. Het is dezelfde rechttoe-rechtaan thrash en Tom Richards snauwt precies als Sy Keeler.
Het zegt genoeg over de originaliteit en dus moeten dit soort albums het hebben van de kwaliteit van de nummers en de mate waarin de muzikanten hun instrumenten beheersen. Met dat laatste is niets aan de hand. Proliferation is een keurig strakke plaat, maar er zijn weinig momenten die opvallen. Zo heb je Systematic Reduction dat een prettige roffel heeft en vergezeld wordt van een goed gekozen riff. Tof gedaan, maar anderhalve minuut is wel erg kort. Hellbent dan, dat erg melodieus uit de hoek komt. Het is een prima uitvoering, maar het beklijft niet. Harlott verzuimd het om goede ideen voldoende uit te werken, met als gevolg dat hun tweede album vooral voorbijraast en bovendien mist het een eigen smoel.
Dat Jeff Waters deze jongelingen mee op tour neemt, zegt natuurlijk wel het een en ander over Harlott. Live zal het allemaal net wat meer spetteren, maar cds als Proliferation hebben een korte houdbaarheidsdatum. Er wordt hier vooral ingezet op snelheid en dan maak je het jezelf bij voorbaat erg lastig. Over een jaar kraait er geen haan meer naar. Ik blijf de thrash metal wel volgen, maar de echte nieuwe vaandeldragers zijn nog niet opgestaan.
Tracklist:
1. Proliferation
2. Denature
3. Systematic Reduction
4. Restless
5. The Fading Light
6. Lord Of War
7. Civil Unrest
8. Hellbent
9. Bloodlust
10. Cross Contamination
11. Legion
12. Means To An End
