Het lijkt Annihilator de laatste jaren weer voor de wind te gaan. De recente albums bevallen prima en de band is weer regelmatig op de Europese podia en festivals te zien � dat is een tijd lang wel anders geweest! Het was dan ook verrassend om te horen dat in deze tijd van voorspoed zanger/gitarist Dave Padden de band verliet. Muzikaal brein Jeff Waters neemt op de meest recente cd Suicide Society en deze tournee naast de gitaar, wederom ook de zang voor zijn rekening. Wessel ging langs in Haarlem om te kijken hoe dat uit zou pakken en zijn bevindingen lees je hier.

Voorafgaand aan het Canadese hoofdgerecht krijgen we nog twee voorprogramma�s geserveerd. Archer sluit met zijn heavy metal best aan bij het melodieuzere werk van Annihilator als Set The World On Fire (1993), maar lijkt aan de aanwezigen niet besteed. Hier en daar komt het drietal over als een harde versie van een hairmetalband, met name door de wel erg gladde zang van zanger/gitarist Dylan Rosenberg. Ook met de Megadeth-cover Tornado Of Souls, die ter ere van de verjaardag van bassist Dave De Silva gespeeld wordt, weet Archer het publiek niet voor zich te vangen. Typisch zo�n voorprogramma dat je bij het verlaten van de concertzaal alweer vergeten bent.

Ook de pure thrash van Harlott weet nauwelijks beweging in de langzaam vollopende zaal te krijgen. Aan het enthousiasme van de Australi�rs ligt dat niet. De jonge gasten zijn duidelijk vereerd op pad te mogen met Annihilator en hebben het naar hun zin op het podium. Muzikaal klinkt het allemaal erg bekend, wellicht zelfs t�. Menig riff herinnert letterlijk aan Exodus, Testament of de hoofdact van vanavond. Het is vrijwel altijd hetzelfde liedje met dit slag bands en je moet als retrothrashband wel een heel sterke songschrijver in pacht hebben. Harlott heeft geen van beide en laat daardoor geen diepe indruk achter.

Annihilator biedt vanavond waar voor je tijd en geld. Met King Of The Kill openen Waters en zijn handlangers op spetterende wijze een concert dat twee uur lang zal duren en met onaflatende strakheid en enthousiasme doorlopen zal worden. Het geluid is helaas erg schel en daardoor, met name zonder oordoppen, vrij onaangenaam. Het euvel is echter ook weer niet zo omvangrijk dat het de avond verpest. Met een topband als Annihilator moet er wel heel veel roet in het eten gegooid worden, wil een optreden je niet vrolijk stemmen. Goed, Waters kletst zoveel tussen de nummers door dat er een nummer aan speeltijd bij inschiet, maar een gebrek aan passie of een slecht humeur kun je hem in ieder geval niet verwijten. Daarbij heeft hij drie muzikanten om zich heen verzameld die zijn virtuositeit aanvullen en de klassieke thrash perfect uitvoeren.

Toch moet er een grote kanttekening gezet worden bij de huidige vorm van Annihilator. Dave Padden werd rond zijn toetreden tot de band in 2003 regelmatig bekritiseerd, maar was in de jaren daarna enorm gegroeid, zowel als zanger als in zijn rol van frontman. Tijdens het concert dat ik Annihilator in 2013 in Enschede zag geven, zong hij de sterren van de hemel en was hij het middelpunt van de avond, terwijl Waters zich volledig op zijn gitaarspel kon concentreren. Nu Waters weer zingt, merk je dat de zang niet de prioriteit heeft. Bovendien heeft het gitaarwonder een veel minder prettig en beperkter stemgeluid. Niet alleen komen veel nummers daardoor minder goed uit de verf, ook is de setlist veel minder gevarieerd. Er worden weinig melodieuze nummers gespeeld en hoewel Annihilator een aantal mooie ballads heeft geschreven, worden deze volledig achterwege gelaten.

De nadruk ligt nu op de thrash op machinegeweersnelheid. Niet dat daar iets mis mee is overigens. In de eerste helft van het concert is er veel aandacht voor de nieuwe cd Suicide Society, met onder andere Snap en Creepin� Again. Pas later komt het publiek echt goed los, als oude krakers als Welcome To Your Death en Phantasmogoria aan bod komen. En uiteraard mag Alison Hell, waarbij Waters in de hoge stukken wordt bijgestaan door de zangers van de voorprogramma�s en uiteraard het publiek, ook niet ontbreken. Toegift Human Insecticide besluit een bijzonder geslaagde avond klassieke metal, gebracht door professionals. Toch weet ik dat het beter kan. Ik hoop dan ook dat ze in de toekomst weer een getalenteerde zanger binnenhalen. Ik ken bijvoorbeeld ene Tim �Ripper� Owens?