Het recept van de plaat mag dan ook wel als bekend verondersteld worden. Miserable bevat drie zeer lange, instrumentale sludge-/doomnummers, voorzien van een monsterlijk logge sound die de oorschelpen danig op de proef stelt. Monotone ritmes die ideaal zijn om in een soort trance te raken en het hoofd op en neer te wiegen. Opener Endless alleen al klokt een respectabele achttien minuten. Het nummer begint met omineus aanzwellende klanken, die al snel in een log, traag en stroperig ritme overgaan. Pas helemaal tegen het eind gaat het nummer los in een orgie van gierende feedback die wat mij betreft nog wel wat langer had mogen doorgaan.
Met Descent laat de band er juist vanaf het begin geen gras over groeien. Deze song begint met een prominent ronkende bas en een stuwend drumritme. Erg lekker, hoewel de wat vage drone/ambientpassage tegen het eind voor een onnodig 'inkakmoment' zorgt. Het pièce de résistance is het achtentwintig minuten durende Into Ruin; een mammoettrack die zich heerlijk traag ontvouwt. Zo'n tien minuten voor het einde gaat het nummer over in een plotselinge versnelling, die echter net zo snel weer verdwijnt als hij zijn intrede doet. 'Traag, trager, traagst' blijft het devies van deze groep.
In vergelijking met een band als Ufomammut klinkt Bongripper wat saai en eentonig, met name ook omdat deze Amerikanen zich niet beroepen op psychedelische keyboardklanken die het eendimensionale gedreun (dat bedoel ik overigens niet negatief) van extra cachet voorzien. Toch heeft Miserable zijn charme en hebben de loodzware, monotone riffs ook zonder psychedelische extra's een vrij hypnotiserende uitwerking. Conclusie: Miserable is geen jaarlijstmateriaal, maar wel een prima te verteren tussendoortje dat ondanks de diep ronkende bassen niet te zwaar op de maag ligt.
Tracklist:
1. Endless
2. Descent
3. Into Ruin
.jpg){kind=small}
