IZAH geldt als het best bewaarde geheim van Tilburg. Het selecte publiek dat de band aan het werk heeft gezien tijdens de laatste editie van Roadburn, in het piepkleine Cul De Sac, weet al over hoeveel kwaliteit dit gezelschap beschikt. Midden op de dag leverde IZAH daar namelijk zomaar even een van de beste optredens van Roadburn af, ondanks het veel te kleine podium. Voor degenen die daar niet bij waren, kan ik alleen maar zeggen dat ze zo snel mogelijk Sistere, het debuutalbum van IZAH, tot zich moeten nemen. De mengeling van atmosferische sludge, post-hardcore, post-rock en doom is namelijk adembenemend goed en van internationale allure.

Met drie nummers van ongeveer een kwartier en � als klapstuk � het meer dan een half uur klokkende titelnummer is Sistere een flinke zit. Geen moment wordt mijn uithoudingsvermogen echter op de proef gesteld, want de nummers zitten zo fantastisch in elkaar dat de lengte heel natuurlijk aanvoelt. Opener Indefinite Instinct begint met een omineus intro en bouwt uiteindelijk vanuit een prachtig, postrock-achtig middenstuk uit naar een zware, verzadigende climax waarin Sierk Entius monotoon repetitief zijn longen schor schreeuwt. Het hierop volgende Duality is nog een stuk steviger, met vet, tribal-achtig drumwerk en een band die regelmatig volledig losgaat. De schitterende, terugkerende melodielijn verraadt de muzikaliteit van het gezelschap, terwijl de loodzware vertragingen er hard in hakken.

Finite Horizon is het enige �gerecyclede� nummer op dit album. Het stamt van de eerste demo van de Tilburgers, die in 2008 verscheen. Hoewel ook dit nummer een goede indruk achterlaat, is het wel duidelijk een stapje achteruit ten opzichte van de rest van het materiaal. Dat geeft niet, het maakt alleen maar duidelijk hoe sterk IZAH zich heeft ontwikkeld in de afgelopen jaren. Die ontwikkeling wordt vooral bevestigd door het ronduit fenomenale titelnummer, waarmee de band het beste voor het laatst bewaart. De eerste vijf minuten worden fraai opgebouwd. Vanaf dan gaat het tempo flink omhoog en lijkt IZAH wel wat invloeden van Wolves In The Throne Room te hebben opgepikt. Het is onverwacht, maar werkt perfect, zeker in combinatie met de lompe grunts van Entius. Daarna volgt een wat �traditioneler� stuk waarin met name invloeden van Isis en The Ocean te horen zijn, terwijl later in het nummer een passage met cleane zang opduikt waarin ik zelfs even aan het werk van Jesu moet denken.

Kortom: Sistere is een debuutalbum van formaat, letterlijk en figuurlijk. De speelduur van 75 minuten vliegt voorbij omdat je als luisteraar moeiteloos in de nummers wordt �gezogen�. Voor degenen die de band op Roadburn hebben gemist, biedt Sistere dus een herkansing die het best met beide handen gegrepen kan worden. IZAH zou met dit album immers zomaar eens in de nodige jaarlijstjes kunnen eindigen.

Tracklist:
1. Indefinite Instinct
2. Duality
3. Finite Horizon
4. Sistere