Zo af en toe daal ik af naar de krochten van Metalfan.nl. Het is daar heerlijk toeven temidden van de prachtige reviews. Van mijlpalen in de metalgeschiedenis tot allang weer vergeten niemendalletjes van eendagsvliegen. Maar soms valt mijn mond open van verbazing. "Wat?! Hebben we serieus geen review van die en die plaat?", vraag ik mij hardop af.
Met een gevoel dat het midden houdt tussen verontwaardiging en blijdschap wijs ik mijn collega's op dit hiaat in onze metalkroniek. Mocht u zich afvragen waar die blijdschap op gestoeld is, dan kan ik u verzekeren dat er niets zo leuk is om je oude liefdes te bezingen in een review; dat er niets waardevollers is dan die hardcopy cd, die je nog in een 'chte' winkel gekocht hebt, nog eens af te stoffen; dat er niets fijners is dan de verzamelwoede van weleer te koesteren, het echte boekje door te bladeren om vervolgens melancholisch verrukt het hoofd schuddend de cd in de pc te schuiven. O..., die goeie oude tijd! Welnu, dit lot viel mij ten deel met White Pony, dat destijds in drie versies uitkwam: twee verschillende limited editions (rood en zwart) en een 'gewone' jewel case version. Het was het baanbrekende, genreverschuivende album van een van de goden van de numetal uit de jaren negentig: Deftones. De heren uit Sacramento, Californi brachten tot dan toe menig tiener-adrenalineheadbanger op hol met nummers als 7 Words, Bored en natuurlijk My Own Summer (Shove It). Maar na de twee piswoedende teenangst-albums Adrenaline (1995) en Around The Fur (1997) was daar ineens het melodramatische White Pony. Bam! De band was in n klap volwassen. De alternatieve metal van weleer werd aangevuld met shoegaze, new wave en postrock-elementen en daar stond zomaar uit het niets een dijk van een album. Geen album waar ik destijds als moshkid op zat te wachten, die vier minuten van Elite daargelaten. Dat was het enige echt agressieve nummer in de oude stijl. Dat leverde ze overigens later wel nog een Emmy Award op. Maar tracks als Digital Bath zijn soft en welhaast poppy. Deftones was van zijn voetstuk gelazerd, of toch niet? Ik bleef het album toch beluisteren. En langzamerhand begon het te dagen. Langzamerhand begon ik te beseffen hoe goed die nummers eigenlijk in elkaar zaten. En zo voelt het nog steeds. Met hier en daar een knipoog naar Tool (Mr. Maynard James Keenan zong en schreef nog een deel van het nummer Passenger ook), is White Pony nog steeds een steengoed album dat de tand des tijds perfect weerstaat. Met name de dynamiek die de tracks op deze plaat zo karakteriseert, zorgt ervoor dat de nummers nog steeds gehoord mogen worden. Deftones nam definitief afscheid van het numetal-hokje en vond tegelijkertijd eigenhandig het genre opnieuw uit, blies het nieuwe adem in, gaf het weer 'schwung'. Zanger Chino Moreno had er een flink aantal kilo's bij gekregen. De roerige tienerjaren werden ingeruild voor 'horizonverbreding'. Dat dat niet aan iedereen besteed was, zal niemand verbazen. En het legendarische optreden op Wldrock (wie was er bij?) sprak boekdelen. Maar, luctor et emergo, wie Deftones een paar jaar terug in 013 zag, weet dat de heren het nog steeds kunnen. Helaas is Chi Cheng de band ontvallen, maar ze rocken er niet minder om. White Pony is een plaat waar je mee aan kan komen en dat zal altijd zo blijven. Tracklist:1. Feiticeira
2. Digital Bath
3. Elite
4. RX Queen
5. Street Carp
6. Teenager
7. Knife Prty
8. Korea
9. Passenger (feat. Maynard James Keenan)
10. Change (In The House Of Flies)
11. Pink Maggit
