Openingsband van de avond is het Engelse Three Trapped Tigers. Naar verluidt maken ze instrumental noise-rock. Dan weet je dus eigenlijk nog niets. Nou ja, behalve dan dat je niet op de teksten hoeft te letten, maar goed. Ingetogen, ja, haast verlegen verschijnen de drie heren ten tonele en die schuchterheid weten de mannen gedurende de hele show in stand te houden. Behalve dan wellicht de drummer, die zich bij tijd en wijle totaal uitleeft. Maar ja, die zit achter zijn drumstel. Zo slaapverwekkend als ze op het podium, zo interessant is de muziek. Want goeiemorgen zeg, wat een heerlijke band.
Toegegeven, het blijft af en toe wat te lang in hetzelfde riedeltje hangen, maar tegelijkertijd is het erg divers; van alles komt voorbij: Sigur Rós, Meshuggah, The Mars Volta... Soms wordt het allemaal wat langdradig, maar met name de stevigere stukken waar de drummer lekker zijn gang gaat, zijn weergaloos. En waar ik normaal gesproken niet zo'n voorstander ben van digitale aanvullingen, weet Three Trapped Tigers de muziek er alleen maar interessanter mee te maken. Als dit drietal het aloude adagium 'schrijven is schrappen' effectief ter harte weet te nemen, hebben ze er vanaf hun volgende plaat een fan bij.
Een groot deel van de bezoekers verlaat tijdens het ombouwen de zaal om buiten even een luchtje te scheppen. Het is namelijk niet om uit te houden zo warm, in 013. Geeft mij de gelegenheid de volgende band te bespreken. Voor wie de afgelopen vijftien jaar onder een steen heeft gelegen, het in 1989 opgerichte Deftones maakte met name eind jaren '90 furore als een van de vooraanstaande nu-metalbands met de twee albums Adrenaline en Around The Fur, maar sloeg in 2000 een radicaal andere weg in middels het veel melodischere, zwaar groovende White Pony. De minder opgefokte tracks uitten zich ook in het figuur van Chino Moreno: de zanger was in korte tijd veranderd in een papzak. Charmant is anders. Veel fans haakten af, maar eigenlijk is White Pony een steengoed album.
Toch raakt de band ietwat in de vergetelheid. Maar in die vergetelheid gaan toch nog steeds albums ter perse. Ook het overlijden van bassist Chi Cheng na drieënhalf jaar in coma te hebben gelegen als gevolg van een auto-ongeluk, weerhoudt de Californiërs er niet van om volle bak door te gaan. Om één voor negen doven dan ook de lichten en klokslag negen uur verschijnt Deftones ten tonele. Het vijftal opent met het lekker rockende Rocket Skates en het zwaar groovende Diamond Eyes, beide van Diamond Eyes. De respons is nog wat timide, lauw en voornamelijk afwachtend, maar de mannen uit Sacramento weten zich verzekerd van een ovatie als er wordt teruggegrepen op Around The Fur in de vorm van Be Quiet And Drive (Far Away).
Deftones staat als een huis en de tracks worden retestrak de zaal ingeslingerd. Ook Mr. Moreno's strot verkeert in topconditie. Door andere zanglijnen te kiezen, improviseert hij er traditiegetrouw regelmatig op los, al lijkt hij er af en toe wel een potje van te maken; Is hij de tekst nou kwijt, of is dit de bedoeling? Om verdere vervreemding te bewerkstelligen haalt Abe Cunningham een totaal tegendraads drumritme tevoorschijn bij Knife Party (White Pony). En dat terwijl Deftones bekend staat om zijn goed te volgen, groovy drums! Menig headbanger raakt dan ook overduidelijk de draad even kwijt. Maar daarna volgt het hardste nummer van die plaat: Elite en alles is gelijk weer goed.
En sowieso lijkt de band weinig fout te kunnen doen voor de ramvolle 013. Alle intro's worden enthousiast ontvangen en steevast volgt op elke track een enthousiast applaus. De ontspannen ogende Chino lijkt ook te genieten van deze respons al heeft het soms wel wat weg van een routineklusje. Dat blijkt echter niet tijdens de nummers, want hij gaat als vanouds volledig los in de harde stukken, en voert zijn stembanden tot het uiterste in de gevoeligere tracks als Passenger en Change (In The House Of Flies).
Om het publiek nog even te verwarren haalt Chino nog even een 'fuck, waar ken ik dat toch van'-trucje uit: "The next stop is the Eastside Motel". Maar gelukkig valt het kwartje: natuurlijk! Warren G., Regulate, whahaha. De heren herpakken zich bijtijds met het uit 2003 stammende Blood Cape (Deftones). Als daarna ook nog het dromerige Minerva ingezet wordt, lijkt het concert als een kaarsvlam uit te gaan, maar niets is minder waar, want die intro daarna... Dat heerlijke e5-power akkoord... Met 7 Words laat Deftones 013 nog even alle teenage angst los en de zweetdruppels vliegen in het rond. Een geweldige afsluiter!
Meer foto's op www.basementonline.nl
Setlist:
1. Rocket Skates
2. Diamond Eyes
3. Be Quiet and Drive (Far Away)
4. My Own Summer (Shove It)
5. Lhabia
6. Rosemary
7. Feiticeira
8. Digital Bath
9. Knife Prty
10. Elite
11. Tempest
12. Swerve City
13. Poltergeist
14. Passenger
15. Change (In The House Of Flies)
16. Regulate (Warren G cover) (jam)
17. Bloody Cape
Toegift:
18. Minerva
19. Engine No. 9 / Wicked
20. 7 Words
