A Perfect Circle, ooit aanzien als het nevenproject van Tools Maynard Keenan, wordt langzamerhand door iedereen aanzien als een volwaardige band, zeker na het uitbrengen van hun tweede album Thirteenth Step. Ook live blijkt dat dit niet zomaar een hobbyband is, maar een heuse band, eigenlijk een van de besten die voor het ogenblik rondtoeren. Hun optreden vorige zaterdag was van een zeer hoog niveau, mede door het perfect afgestelde geluid. Met twee albums achter hun naam kunnen ze een goede en gevarieerde set spelen waarin een paar krakers van het debuut voorkomen en wat nieuw, nog relatief onbekend werk. Maar dat zal niet lang meer duren, want liedjes zoals hun single Weak and Powerless, het intrigerende The Package en The Outsider (waarbij het publiek spontaan begon te applaudissseren voor Keenans fantastisch zangwerk) behoorden tot de hoogtepunten en smaakmakers van hun set. De band kan zowel sfeer opbouwen en je het gevoel geven dat er een priv-concertje in een mysterieuze kelder aan de gang is, terwijl ze op andere momenten zware riffs en harde rockmomenten uit de speakers laten knallen. De band verontschuldigde zich ook nog voor hun president en hun land, wat een daverend applaus tot gevolg had. Een klasseband die, als ze nog een album meer uitbrengen, klaar is om grote zalen zelf te headlinen.
The Deftones was de hoofdact van vanavond, en dat was te merken aan het gejoel dat ontstond toen de eerste noten van Minerva werden ingezet. De band gaat altijd voluit en staat garant voor een optreden vol energie en ontlading. Dat was er zeker, vooral dankzij Chino die constant het contact met het publiek zoekt en hen soms zelf laat meezingen tijdens favorieten zoals Bored, My Own Summer, Drive en Electrical Bath.
Alleen jammer dat hun geluid veel te wensen over te laat. Hogere gitaarnoten zijn moeilijk hoorbaar, soms kan je niets van de zang waarnemen en er hangt een constante brij van lage geluiden. Wat hen op hun albums onderscheidt van vele mindere nieuwe metalbands, namelijk de subtiliteiten dankzij hun DJ die niet scratcht maar meer atmosferische elementen brengt, verliezen ze live. Zo zijn ze een leuke en energieke band, maar niet meer dan dat, en na een uur heb je het wel gezien. Hier wordt het verschil tussen A Perfect Circle en The Deftones al gauw duidelijk. Waar de eerste band live nog beter klinkt dan op het album, klinkt de laatste live een pak minder overtuigend. Het verschil tussen een goede band en een topband, zullen we maar zeggen.
