Het (voorlopig nog eerste) video-interview dat ik eind 2013 met Manilla Road tijdens het Ages Of Metal-festival af heb genomen, was verreweg een van de leukste ervaringen uit mijn inmiddels al behoorlijk lange bestaan als reviewer van Metalfan. Na de dag ervoor een spectaculair optreden voor een uitpuilende zaal te hebben gegeven, viel het meteen op hoe relaxed, benaderbaar en vooral sympathiek de vier bandleden waren. Een episch interview met een van de meest epische bands uit mijn collectie. Zanger Bryan 'Hellroadie' Patrick vergeleek het album al qua sfeer met Crystal Logic wat vanzelfsprekend een hoop mensen deed watertanden. Grootspraak of zat er een kern van waarheid in? Anderhalf jaar later weet ik het eindelijk.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: The Blessed Curse is het meest artistieke album dat de band ooit heeft uitgebracht en wat mij betreft het beste album dat er sinds Mystification is uitgebracht. Het strooien met een term als 'artistiek' schept vanzelfsprekend hoge verwachtingen en in dit geval vind ik het ook lastig om het meteen correct in woorden uit te drukken. Laat ik beginnen met het verduidelijken door te stellen dat dit album het meest veelzijdige album is uit de lange geschiedenis van de band. Waar Mysterium vooral heel doom-achtig en midtempo was, vliegt The Blessed Curse qua sfeer en emoties alle kanten op. Songs als Reign Of Dreams en Sword Of Hate hebben de van Mystification bekende thrashriffs, waar Luxifera's Light een combinatie van stampende heavymetalriffs en een wat meer doom-achtige sfeer heeft. Het absolute hoogtepunt is het bijna esoterische Tomes Of Clay, waar de Oosterse gitaarmelodien en dromerige zanglijnen me doen verlangen naar een romantische periode waar ik niet bij was, die hoogstwaarschijnlijk in een andere vorm heeft bestaan, maar waarvan ik me zo goed een beeld kan vormen. Wat mij betreft een epic die met gemak in het rijtje The Ninth Wave of Dreams Of Eschaton kan.
Waar Mysterium in de vorm van The Fountain een akoestische track had, krijgen we nu veel meer van dit soort dromerige songs die doen denken aan het Mark Of The Beast album. De met Kostas Tzortzis (Battleroar) en Gianluca Silvi (Battle Ram) gezongen ballad Fallen is een typisch voorbeeld van de meer zweverige kant van het album, terwijl de weergaloze afsluiter The Muses Kiss wat meer een romantische, kampvuur-achtige kant opgaat. Het plezier houdt hier echter niet op, want op de tweede cd - die schuilgaat onder het kopje After The Muse - vinden we een aantal in 2008/2009 geschreven songs, waarbij onder andere Crystal Logic-drummer Rick Fisher en E.C. Hellwell (Hellwell) hun bijdrages leveren. Deze songs vallen onder de meer rustgevende en psychedelische kant die ik al eerder besprak en hebben stuk voor stuk enkele van de beste solo's die Shelton ooit gespeeld heeft.
Qua concept zit Shelton's typische mystiek in ieder geval in de teksten, maar we krijgen voor de verandering geen verhalen over Vikingen, Cthulhu of Edgar Allen Poe, maar een uiteenzetting over het ontstaan van Abrahamitische religie en het plagiaat dat deze religies gepleegd hebben met betrekking tot de oudere mythologien van de wereld. De tweede cd draait echter vooral over het concept van de muze en in welke vormen zij zich uit. Het lied After The Muse is geschreven voor Shelton's kinderen, maar kan ook opgevat worden als een eerbetoon aan de Manilla Road-fans, terwijl In Search Of The Lost Chord en Life Goes On over de nimmer ophoudende zoektocht naar inspiratie en volharding in het leven gaan. Laatstgenoemde heeft niets anders dan gitaren, Shelton's melancholische stem en een sfeer die me tot tranen toe ontroerd. Net als het leven gaat dit nummer door en door, maar op eenzelfde wijze wil ik niet dat het eindigt. Tel hier nog verloren gewaande opnames van het in 1981 opgenomen All Hallow's Eve en de opnieuw opgenomen (en afgeschreven) versie van 2014 bij op en ik kan niet anders concluderen dat er voor ieder wat wils is.
De twee cd's zijn hard en zacht, ruw en melodieus. Bombastisch en episch, maar ook down-to-earth en basic. De productie ondersteunt dit allemaal: ieder instrument is goed te horen en komt goed tot zijn recht, maar zorgt er alsnog voor dat op het moment dat het nodig is, de luisteraar opgaat in een bredere laag van geluid die nergens volgesmeerd klinkt. Daar komt op het moment nog eens bij kijken dat Bryan Patrick en Mark Shelton's zang ondersteund worden door de beste ritmesectie die de band sinds tijden heeft gehad. Of het nu Joshua Castillo's zinderende basintro op King's Of Invention en zijn stuwende baspartijen op Reign Of Dreams zijn of Andreas 'Neudi' Neuderth's spectaculaire meppen in een nummer als Sword Of Hate en de ingetogen partijen op Tomes Of Clay: de fundering staat als een huis. Ik moet zeggen dat het album even op gang moet komen bij de eerste twee nummers, maar vanaf het derde nummer is het moeilijk om los te laten.
Toegegeven, Manilla Road zal voor de oppervlakkige luisteraar altijd klinken als een 'oubollige' band. Mede door de productie, klinkt het geheel alsof het een album uit de jaren '70 of '80 is, wat er niet voor zal zorgen dat de 'hippe' massa de band ineens in de armen zal sluiten. En ja, Patrick's en Shelton's zang zijn typische 'love it or hate it'-kwesties, die ervoor kan zorgen dat velen ook door dit album niet overtuigd zullen worden. Ik denk echter dat er door de interesse in occult rock en jongere psychedelische bands, alsnog wel een nieuw publiek moet zijn dat de band in de armen zal kunnen sluiten, zoals de wat meer oldschoolgeorinteerden dat eerder al deden. Misschien een idee voor een wat minder conservatief festival als Roadburn om de band ook eens in Nederland een kans te geven? Wat mij betreft in ieder geval een nieuw album in de rij hoogtepunten van deze onderschatte band.
Tracklist disc 1:
1. The Blessed Curse
2. Truth In The Ash
3. Tomes Of Clay
4. The Dead Still Speak
5. Falling
6. Kings Of Invention
7. Reign Of Dreams
8. Luxifera's Light
9. Sword Of Hate
10. The Muses Kiss
Tracklist disc 2
1. After The Muse
2. Life Goes On
3. All Hallows Eve 1981 (Live Rehearsal)
4. In Search Of The Lost Chord
5. Reach
6. All Hallows Eve (2014 Studio Recording)
