Op The Calm Hunter is er ten opzichte van Born From Shadows weinig veranderd. Het is 'gewoon' de zesde plaat van het gezelschap. Binnen tien jaar, dus Isole mag tot de productiefste bands in het genre worden gerekend. Wederom zetten de muzikanten een stapje voorwaarts. Uiteraard keurig binnen de kaders van het genre. Dat wil zeggen dat er weer een karrenvracht slepende gitaarpartijen van stal is gehaald. Riffs die het zelden moeten hebben van snelheid, maar des te meer van melodie en kracht. Sporadisch is er ook een keyboardlijntje te horen, maar meer dan achtergrondgeluid is dat niet.
Nee, het zijn vooral de riffs en de sterke zangpartijen waar Isole het van moet hebben. Want hoewel de zang zich niet kan meten met figuren als Robert Lowe (Solitude Aeturnus, ex-Candlemass) of Mats Lven (Krux, Candlemass), weten de mannen van Isole wel hoe je een epische of droevige sfeer neerzet. Bovendien komt er ter afwisseling iets vaker een grunt voorbij, al zijn er geen complete coupletten ingebruld.
Wat deze Zweden doen, mag er zijn. Het wordt langzamerhand wel wat voorspelbaar, maar zolang de mannen met goede composities als het titelnummer en Alone In Silence voor de dag komen, kan Isole nog wel even mee. De band dwingt in ieder geval respect af door vast te houden aan een stijl waar de muzikanten hoorbaar rotsvast in geloven. Veel beter wordt het immers niet als het op epische doom aankomt. Liefhebbers van treurtonen weten wat ze te doen staat.
Tracklist:
1. The Calm Hunter
2. Dead To Me (The Destroyer Part I)
3. Into Oblivion
4. The Eye Of Light
5. Perdition
6. Alone In Silence
7. My Regret (The Destroyer Part II)
