Voor liefhebbers van epische doom la Candlemass en Solitude Aeturnus is Isole geen onbekende. De band heeft een lange geschiedenis, die verweven is met die van Ereb Altor. Beide bands zijn ontstaan uit Forlorn, in 1990 opgericht door het gitaristen/vocalisten-duo Crister Olsson en Daniel Bryntse. Crister en Daniel vormen de basis van zowel Ereb Altor als Isole. Op The Calm Hunter, de inmiddels vijf jaar oude voorganger, klinkt de Bathory-achtige viking metal van Ereb Altor zelfs behoorlijk door. Dat vind ik jammer. De plaat heeft zeker zijn momenten, maar wat mij betreft is het de minst sterke in de discografie. Zowel Isole als Ereb Altor brengen vlak na elkaar een nieuwe plaat uit en beide bands zitten nu bij Hammerheart Records. Mijn verwachtingen voor Dystopia waren dan ook niet hooggespannen. Volledig ten onterechte.
De muzikale kwaliteiten van Isole hebben nooit ter discussie gestaan. Als de band al kritiek op een album kreeg, dan was het omdat er nauwelijks of geen ontwikkeling in de stijl hoorbaar was. Daar ben ik het pertinent mee oneens. Juist die verandering heeft ervoor gezorgd dat mijn interesse verwaterde in de loop der jaren. Met Dystopia keert Isole weer terug naar de basis met ouderwetse epische doom in optima forma. De band heeft met bassist Jimmy Mattsson in de gelederen maar liefst drie zangers, maar in tegenstelling tot de voorgaande platen staat al dat vocale geweld minder op de voorgrond. Dat komt het album als geheel ten goede. Zowel snelle passages als grunts zijn nog sporadisch te horen. Juist door die elementen te doseren, komen ze sterker uit de verf. You Went Away is de eerste track waarin de grunts opduiken, maar dan wel precies op het juiste moment. Bij de eerste luisterbeurt word je er volledig door verrast. De zware, koorachtige zangpassages in combinatie met grunts en cleane zang duiken pas op in de aflsuiter Nothingness.
Met Dystopia keert Isole terug naar de beginselen van epische doom. Natuurlijk vormt de fraaie, cleane zang van Crister en Daniel nog steeds een belangrijk stijlelement. De balans tussen die zang en fraaie melodielijnen is simpelweg beter. Het slepende, majestueuze Written In The Sand laat goed horen dat de muziek niet in dienst van de zang staat, maar deze juist perfect aanvult. Dit is goede songwriting, met evenveel aandacht voor ieder element. De afgelopen jaren zijn goed benut om Isole weer als vanouds te laten klinken. Er is wel een duistere, onheilspellende sfeer aan toegevoegd. Ook agressie ligt op de loer en slaat vaker toe naarmate het album vordert. Een puntje van kritiek wil ik echter ook kwijt. The Beholder is een sterk nummer en had ik zeker tot mijn favoriete tracks gerekend, als de gitaarsound in dit nummer niet zo gekunsteld had geklonken. En na meerdere luisterbeurten zou je wensen dat je niet zo lang hoeft te wachten op de eindfase van Galenskapens Land. Dat nummer heeft een beetje de neiging voort te kabbelen.
Kritiek. Dat hoort wel een beetje bij Isole. Zeker met betrekking tot de platen die na Throne Of Void (2006) en Bliss Of Solitude (2008) zijn uitgebracht. Neemt niet weg dat Dystopia een sterke plaat is. Als Beyond The Horizon je nog niet weet te overtuigen, dan doen Written In The Sand, You Went Away en Forged By Fear dat zeker. De plaat biedt weinig vernieuwing en The Calm Hunter heeft ongetwijfeld een progressiever karakter. De aandacht voor goede songwriting, met de juiste balans tussen zang en muziek, de duistere sfeer en een goede sound tillen deze plaat naar een hoger niveau. Voor liefhebbers van Candlemass, Solitude Aeturnus, While Heaven Wept en Solstice is Dystopia zeker een aanrader.
Tracklist:
1. Beyond The Horizon
2. Written In The Sand
3. The Beholder
4. You Went Away
5. Forged By Fear
6. Galenskapens Land
7. Nothingness
