Het duistere Bliss of Solitude werd vorig jaar goed ontvangen en kreeg gelukkig ook aandacht in een aantal bladen. Dit heeft alles te maken met het eigen gezicht dat Isole aan haar muziek geeft. Isole neigt naar de epische doommetal zoals die van Solitude Aeturnus, maar weet zich op allerlei vlakken te onderscheiden. Met originele zang, genoeg verhit double bass drumwerk en op enkele momenten gegrunt, spreekt Isole een breed publiek aan.
Silent Ruins gaat door in deze typische stijl. De fantastische zang van Daniel Bryntse is wéér vooruitgegaan. Zijn stem doet vaak een beetje denken aan een meer serene variant op de zang van Mikael Åkerfeldt (Opeth). Hij draagt bij aan de donkere middeleeuwse sfeer door zijn zweverige, bijna Gregoriaanse zang. Deze zang lijkt veel ‘boven’ de zware muziek te zweven, maar breekt op de juiste punten door als zonnestralen door een kerkraam.
Ook instrumentaal is Silent Ruins integer (maar gelukkig wel inclusief gave gitaarsolo’s). Opener From the Dark en afsluiter Dark Clouds zijn lange epische en opbouwende nummers met stevige drumpartijen en grunts. Peccatum is erg ingetogen zonder cliché te worden, terwijl Forlorn en Nightfall twee krachtige stampers zijn die heerlijk wegdeinen. Op Nightfall zingt Bryntse trouwens een stuk hoger en feller dan we van hem gewend zijn. Erg geslaagd! De enige kleine minpuntjes die aan te merken zijn is dat het nummer Soulscarred behoorlijk lijkt op Embracing the Styx van Candlemass (maar zonder afbreuk te doen) en dat het album een beetje repetitief eindigt.
Silent Ruins zal velen aanspreken en is een must voor doommetalfans. Isole heeft met vier geweldige albums inmiddels een terechte plek uitgehouwen tussen andere doom grootheden en zal met hun gedrevenheid vast nog veel van zich laten horen. De ondertitel van Silent Ruins is Redemption Part I, en ik heb het vermoeden dat part II niet lang op zich zal laten wachten!
Tracklist:
1. From The Dark
2. Forlorn
3. Nightfall
4. Hollow Shrine
5. Soulscarred
6. Peccatum
7. Dark Clouds
.jpeg){kind=small}
