Met Derivae weet je nooit wat er gaat gebeuren. Het is als een nachtmerrie, waarbij de muziek de beelden prima illustreert. Alsof je op zee ronddrijft in het donker in zwaar weer en het plotseling rustig is, waardoor een redding nabij lijkt. Het is slechts een korte stilte voor de storm, die het volgende moment opsteekt. Deze verschillende weersomstandigheden worden treffend vertaald in ambient passages en wild gebeuk. Tijdens de kalmte hangt er iets dreigends in de lucht, terwijl je geen idee hebt waar je bent of waar je heen moet, om het volgende moment meegesleurd te worden door een draaikolk. De kwaliteit van deze plaat ligt dan ook vooral in de sfeer, maar ook muzikaal is het interessant.
De muzikanten bezitten creatieve kwaliteiten en zetten een knappe prestatie neer. Met name het veelzijdige spel van drummer Marco Bolognini is een genot om naar te luisteren. De analoge productie zorgt voor veel power, mede dankzij de groovende bas. Doorgaans zijn de nummers traag, alhoewel er tijdens de dramatische opera Simulacra even blastbeats te horen zijn. De ritmesectie sleurt de andere musici mee in het afwisselende spel. Gestoorde en dissonante riffs van de gitarist voeren de boventoon maar deze wisselt hij tijdens de rustige secties af met atmosferisch getokkel. De zanger varieert met name tijdens Pulsar, dat een van de hoogtepunten is. Hij brengt de nummers met passie en zingt tijdens LEclisse in het Italiaans. Zijn hese post-metalscreams doen aan die van Neurosis denken.
De afwijkende songstructuren zorgen ervoor dat het heel wat luisterbeurten vergt, om het geheel te verwerken. Het zijn veelal lange songs die niet de standaard couplet-refrein-indeling volgen. De enorme stortvloed aan dissonantie is wel wat veel van het goede. De golf van complexe ideen verstikt en overrompelt je. Uitputting ligt hierdoor op de loer. Je moet een echte doorzetter zijn om niet af te dwalen. Degenen die goed tegen de stroom in kunnen vechten, zullen steeds meer herkenbare momenten ontdekken om zich aan vast te klampen en in rustiger vaarwater terecht te komen.
Het viertal uit Bologna brengt ons kunst met veel passie. Derivae brengt je naar duistere diepten. Het duurt even voordat het doordringt waar je mee te maken hebt, maar na een aantal luisterbeurten komt veel moois bovendrijven. Het is een plaat die erom vraagt op het juiste moment gedraaid te worden. Niet een voor op de zwakke maag, want dan word je zeeziek. Een echt groeialbum dat allerminst lekker wegluistert, een onheilspellend geheel dat cinematisch en traumatisch is, vol dramatiek. Een labyrinth van complexiteiten en een onvoorspelbare zoektocht naar jezelf.
Tracklist:
1. LEclisse
2. Clouded Allure
3. Pulsar
4. Dite
5. Simulacra
6. Il Diluvio
7. Those Who Leave
