Vrijdag
De organisatie van het driedaagse evenement in Baarlo (vier als je de pre-party op donderdagavond met Abraham Sarache meerekent) heeft zoals iedere editie gekozen voor een opzet met twee bands op vrijdag en zes op zowel zaterdag en zondag, waarbij niet alleen de headliners veel speeltijd krijgen, maar ook de andere bands. Tussen de optredens door is er rust en praten de meeste bezoekers buiten even bij, terwijl de volgende band binnen staat te soundchecken. Buiten zijn er partytenten en bankjes om even bij te komen, om de benen rust te gunnen en te genieten van de versnaperingen die je in de foodtracks kunt bemachtigen.
De eerste band op vrijdag is Mother Of Millions. Het is inmiddels meer dan drie jaar geleden dat toetsenist Makis Tsamkosoglou tijdens een optreden overleed. De Griekse formatie is dat tragische voorval nog altijd nog niet te boven, al besloten de Zuid-Europeanen wel door te gaan met de band en de eerder dit jaar verschenen ep Orbit op te dragen aan hun voormalige bandmakker, die slechts 35 jaar werd. De vacante plek achter het keyboard is niet opgevuld met een nieuwe aanwinst, maar George Boukaouris wisselt tussen drums en keyboards. Erg knap en een veel betere oplossing dan de toetsenpartijen van backingtrack te laten klinken.
Niet alleen het knappe werk van Boukaouris valt op, maar ook dat zijn drumpartijen heel goed in de mix staan, evenals de emotionele zang van George Prokopiou (check ook zijn andere band POEM). Hij brengt de teksten met veel beleving. Zo gaat hij zelfs lang geknield op de grond zitten met de handen gevouwen. Vanwege zijn performance en de ingetogen lichtshow ontstaat een gevoel van indrukwekkende leegte. In het begin van de show komen enkele nummers op compositorisch vlak nog wat fragmentarisch over, maar eenmaal gevorderd op de setlist maken de heren indruk met hun mix van Katatonia, Tool en Anathema. The Passage Jam, Soma, Rite, Artefact en toegift Rome krijgen een uitstekende live-vertolking en laten door de presentatie en de emotionele achtergrond diepe indruk achter.
Na zoveel verdriet en melancholie is het publiek wel toe aan wat opbeurends. Dat krijgt het met Von Hertzen Brothers. De drie broers Mikko, Kie (gitaar, zang) en Jonne (bas, zang) zijn al 22 jaar actief. Anno 2022 krijgen ze op het podium hulp van Sami Kuoppamki (drums) en de Zweed Robert Engstrand (keyboard). Je kunt al snel merken dat de heren gewend zijn voor veel publiek te spelen. Het gemak waarmee ze spelen en hoe makkelijk ze contact met de bezoekers maken, is daar het bewijs van. In Finland is de band heel populair. Sinds 2006 belandt elk album in de top 5 van de albumlijsten. Opmerkelijk, want hoewel de songs lekker wegluisteren, is het beslist geen doorsnee poprock wat je voorgeschoteld krijgt. Er zijn namelijk in meerdere composities wel in meerdere of mindere mate prog-elementen verwerkt, zoals in Peace Patrol en Flowers In Rust. Laatstgenoemde is een van de hoogtepunten (met dankzij het zwierige ritme met armen zwaaiende toeschouwers). Zelfs in het toegankelijke, meeslepende All Of A Sudden, Youre Gone, nog zon hoogtepunt en het aangrijpende Jerusalem hoor je goed gentegreerde, niet alledaagse elementen.
De mannen snijden zowel serieuze, maatschappelijke onderwerpen aan als wat lichtere, zoals over een avondje uit in het indierockende Long Lost Sailor. Af en toe rockt het vijftal er stevig op los, zoals in het wilde You Dont Know My Name en het bijna Agent Fresco-achtige, erg sterke Let Thy Will Be Done, waarbij de drummer zo hard ramt, dat een van zijn sticks kapot gaat. Soms zit het tegen Coldplay aan (de meezinger Sunday Child), soms doet de rock denken aan Foo Fighters (New Day Rising). Von Hertzen Brothers mag dan geen standaard prog zijn en relatief toegankelijke muziek maken, de groep presteert naar behoren, zorgt voor een positieve sfeer in JC Sjiwa en krijgt meerdere bezoekers aan het dansen tijdens Peace Patrol. Festival people sing and have fun! Een geslaagde afsluiter van de eerste dag.
Met dank aan Alex Blokdijk voor de foto's. Meer foto's op zijn Facebook-pagina.
