Zou het puur een gewenningsproces zijn? Of is de oorzaak toch te zoeken in de overbevolking of in de afnemende kwaliteit? ��n ding staat voor mij als een paal boven water: het �blackgaze�-genre (oftewel, dat curieuze grensgebied tussen shoegaze, black metal en post-rock) is danig aan slijtage onderhevig. Daar waar pakweg vijf jaar geleden de ene prachtplaat na de andere verscheen, is het aantal middelmatige bands inmiddels vele malen omvangrijker dan het aantal echte toppers. Daar komt nog eens bij dat juist de relatieve oudgedienden, die in het verleden geniale platen afleverden, een beetje de weg kwijt lijken.

Ik noem natuurlijk een Alcest, dat het niveau van de eerste twee albums niet wist vast te houden. Het Australische Germ is nog zo�n geval. En ook bij Lantl�s, �dat andere� project waarin Neige van Alcest actief was, leek de stagnatie in te zetten: het in 2011 verschenen Agape was weliswaar een fijn plaatje, maar verbleekte bij de grandeur van het ��n jaar oudere .Neon. Drie jaar later ligt met Melting Sun het vierde album van Lantl�s in de schappen. Zonder Neige, maar met Markus Siegenhort (Herbst) in een nieuwe rol als zanger.

Op Melting Sun vertoont Lantl�s qua muzikale ontwikkeling duidelijke raakvlakken met het laatste werk van Alcest (Shelter). De sound klinkt namelijk stukken zachter dan voorheen, met meer ruimte voor dromerige riffs en uitgesponnen postrockgetokkel. De zang is in lijn met die ontwikkeling: Melting Sun bevat louter nog cleane vocalen. In vergelijking met het introverte gemijmer van Neige klinkt de cleane zang van Siegenhort gelukkig wat krachtiger en diverser (en doet bij vlagen denken aan Jonas Renkse van Katatonia). Jammer genoeg blijft het contrast met ijzige screams, zoals dat op .Neon zo goed uitpakte, ook hier afwezig.

Toch klinken de nummers op Melting Sun weer wat sterker dan het op momenten iets wisselvallige Agape. Vooral het mooi opgebouwde Melting Sun II: Cherry Quartz laat horen dat Lantl�s nog steeds een goed oor heeft voor gevoelige melodielijnen en diepzinnige songs die zich op fraaie wijze aan de luisteraar ontluiken. Hier en daar (Melting Sun I: Azure Chimes, Melting Sun IV: Jade Fields) beroept de band zich gelukkig ook nog op stevigere riffs zoals die ook op het oude werk te horen zijn. De black metal is dus nog niet helemaal verdwenen, hoewel de invloeden wel geminimaliseerd zijn (zo doet Melting Sun VI: Golden Mind zelfs aan het softste werk van Alcest denken).

Hoewel er dus duidelijke overeenkomsten zijn met Shelter, gaat Lantl�s gelukkig niet ook ten onder aan zijn eigen lichtheid. Maar uiteindelijk overheerst ook bij Melting Sun het gevoel dat deze band meer in zich heeft dan dit. Daar waar met name .Neon zo�n geweldig album was vanwege het contrast tussen ijzige black metal en dromerige postrockesthetiek, kabbelt Melting Sun, net als zoveel andere recente platen in dit genre, teveel voort. Op een zeer aangename en lieflijke manier weliswaar, maar dat blijft toch iets minder spannend.

Tracklist:
1. Melting Sun I: Azure Chimes
2. Melting Sun II: Cherry Quartz
3. Melting Sun III: Aquamarine Towers
4. Melting Sun IV: Jade Fields
5. Melting Sun V: Oneironaut
6. Melting Sun VI: Golden Mind
7. Melting Sun VII