De vijfkoppige rockformatie Pop Evil uit Michigan (USA) heeft al twee albums uitgebracht, die in Amerika niet geheel onverdienstelijk zijn ontvangen. Met gezapige radiorock in traditie van Nickelback en met een vleugje Incubus probeert de band vooral de mainstream radioluisteraar aan te spreken. Met hun derde langspeler Onyx richten de heren zich nu ook op Europa en waren ze onlangs voor het eerst in Nederland te zien in het voorprogramma van labelgenoten Five Finger Death Punch.

Pop Evil heeft de trend om per album iets ruiger te willen klinken dan zijn voorganger en dat geldt ook voor Onyx. Er is meer tempo toegevoegd, de gitaren maken een scherpere indruk en er lijken wat lijntjes uitgezet te zijn naar nu-metal. Zanger Leigh Kakaty laat meer vocale agressie horen maar probeert ook diepgang te tonen zoals op powerballades Torn To Pieces en Silence & Scars. De evolutie die de band doorgemaakt heeft in de loop van de jaren is duidelijk hoorbaar maar waar ik tegenaan loop is dat er nergens enige urgentie voelbaar is. Het materiaal komt vooral mat en vlak over alsof er geschoten wordt met losse flodders.

Het gehele album voelt aan als plichtmatig formulewerk om zo dicht mogelijk bij de luisteraar te komen. Alsof songwriters van Miley Cyrus of Britney Spears bezig zijn geweest een rockplaat te produceren en daarvoor de meest clich�matige onderwerpen hebben uitgekozen die het rockpubliek lijkt te verwachten. Dingen waar altijd mee te identificeren valt zoals het verliezen van iemand, kapotte relaties, discriminatie, pesten en niet te vergeten hoop. Gooi hier een ultra veilige productie tegen aan die elk scherp randje precies weet te timen of weglaat en je zult zeggen dat je een gegarandeerde hit in handen hebt.

In het geval van Pop Evil zou dat ook zomaar eens kunnen, want eerlijk is eerlijk, Onyx is geen slechte plaat. Daarvoor is de kwaliteit te goed en zitten de nummers aardig genoeg in elkaar. Tracks als Trenches en Divide bieden een fijne rockervaring maar ben je weer vergeten als ze afgelopen zijn. Leigh Kakaty heeft een goede stem en ook de rest van de bandleden weten waar ze mee bezig zijn maar imponeren doen ze echter nergens. Het geheel luistert lekker weg en er is genoeg afwisseling aangebracht om niet te gaan vervelen. De refreinen zijn makkelijk op te pikken en zullen live zeker het publiek aan het zingen krijgen. Voor het inwisselbare karakter van de band is dan ook zeker een doelgroep alleen zal je die niet snel op deze website vinden.

Tracklist:
1. Goodbye My Friend
2. Deal With The Devil
3. Trenches
4. Torn To Pieces
5. Divide
6. Beautiful
7. Silence & Scars
8. Sick Sense
9. Fly Away
10. Behind Closed Doors
11. Welcome To Reality
12. Flawed