Het begint al met het titelnummer, één en al boogie, duidelijke knipoog naar Deep Purple en zoals altijd gedisciplineerd gebracht. Waar Feel What I Feel overduidelijk voor de radio is gemaakt, verrast C'est La Vie behoorlijk. Wow, wat een gevoelige ballad, wat een discipline en fantastisch gearrangeerd, inclusief de even verrassende als mooie keuze voor een accordeon en een vioolpartij. Jump The Gun begint als een countryrocknummer, maar schijn bedriegt. Het is net alsof ik naar House Of Lords aan het luisteren ben, met een grimmigheid die ik niet vaak hoor bij Gotthard.
En net als ik daar aan gewend ben, komt me daar een pak blues (Spread Your Wings) uit de speakers waar Coverdale helemaal akelig van zou worden. Het heeft er inderdaad alle schijn van dan Gotthard nu écht herboren is. Het zoete Maybe boeit me voor de verandering niet, maar Red On A Sleeve hakt er weer lekker log in. Afsluiter Thank You is opgedragen aan de overleden moeder van gitarist Leo Leoni en klokt rond de tien minuten. Een nummer vol melancholie en meewarigheid dat muzikaal gezien maar heel langzaam op gang komt.
Gotthard is (weer) losgebroken en verrast vriend en vijand (en ondergetekende) met een afwisselend en sprankelend album, dat qua stijl iets opschuift richting Deep Purple, de oude Whitesnake en Foreigner. Dat is geen verkeerde richting wat mij betreft en zeker niet als het enthousiasme er van af druipt. Twee optredens in Nederland en België op 8 en 9 april, dus wees er bij nu het nog kan.
Tracklist:
1. Bang!
2. Get Up 'N' Move On
3. Feel What I Feel
4. C'est La Vie
5. Jump The Gun
6. Spread Your Wings
7. I Won't Look Down
8. My Belief
9. Maybe
10. Red On A Sleeve
11. What You Get
12. Mr. Ticket Man
13. Thank You
.jpeg){kind=small}
