Met het kersverse album Grief stelde de eigenzinnige Australische blackmetalband Germ nogal teleur, zeker na het zeer originele en sterke debuutalbum Wish. De eind 2012 verschenen E.P. Loss borduurde echter nog op de succesvolle sound van het debuutalbum voort. Dat wil zeggen: een eclectisch geheel van suicidal black metal, rijkelijk besprenkeld met trance-achtige, euforisch klinkende keyboardlagen, en melancholische pop. Terwijl Grief echter te lang en bij vlagen onge�nspireerd klinkt, is deze E.P. veel meer gefocust.

Neem nu alleen al de zeer gewaagde opener My Only Hope, die bijna als een soort Coldplay-achtige ballad begint, maar halverwege ineens overgaat in een combinatie van hemeltergende suicidal blackmetalscreams, zwaar aangezet, spacy toetsenwerk en een gevoelig, psychedelische gitaarsolo. Waanzinnig! Maar daar waar het nieuwe album Grief na een sterk begin zijn kruit verschiet, overtuigt Germ op Loss van begin tot eind. Ook So Lonely, Dead Lonely en vooral het fantastische tweeluik Only When Every Timepiece In The World Is Smashed laten namelijk horen hoe Germ op zijn best klinkt: als een op alle fronten unieke band die van totaal verschillende genres en invloeden een niet te versmaden en volstrekt logisch geheel weet te smeden.

Wie wil horen waar Germ echt toe in staat is, raad ik dan ook aan om niet te beginnen bij de recente langspeler. Nee, wellicht is deze E.P. dan de beste plek om te starten. Loss maakt namelijk het best duidelijk met wat voor bijzondere band we hier te maken hebben. Van subtiele pop tot weldadige �space black metal� en prachtige klassieke muziek (het schitterende pianostuk Loss/Acquiescence) en alles daartussenin: de 35 minuten van Loss bevatten het allemaal.

Tracklist:
1. My Only Hope
2. So Lonely, Dead Lonely
3. Only When Every Timepiece In The World Is Smashed Part I
4. Only When Every Timepiece In The World Is Smashed Part II
5. Cold Grey Dawn (A New Beginning)
6. Loss/ Acquiescence