Het nieuwe jaar is maar net van start gegaan of er staat al een release aan te komen waar progliefhebbers van zullen likkebaarden. Eind januari verschijnt namelijk Kaleidoscope, het vierde album van de all-star groep Transatlantic. Normaliter is dat een term die te pas en (vooral) te onpas wordt gebruikt, maar Transatlantic laat zich op geen enkele andere manier kwalificeren. Met een line-up van Neal Morse (ex-Spock�s Beard, maar inmiddels vooral bekend van zijn solowerk), Roine Stolt (The Flower Kings), Mike Portnoy (ex-Dream Theater en een dozijn andere bands) en Pete Trewavas (Marillion) is immers direct duidelijk dat we hier met een stel meestermuzikanten te maken hebben.

Een nieuw Transatlantic-album is altijd een verrassing voor de fans, maar gelukkig hebben die niet zo lang hoeven te wachten als op The Whirlwind. Het opnameproces is gelijk gebleven aan de voorgaande drie albums: de heren hebben de agenda�s naast elkaar gelegd, hebben gezocht naar een moment waarop ze samen konden komen, en hebben het album al jammend in enkele weken in elkaar gezet. Het zegt alles over de enorme muzikale klasse van dit gezelschap dat Kaleidoscope wederom zo fantastisch en vol diepgang klinkt. Want het zal geen verrassing zijn dat ook Kaleidoscope weer een klein meesterwerkje is geworden.

Er wordt naar de beste traditie afgetrapt met een prog-epos van kolossale omvang. Into The Blue klokt ruim 25 minuten, maar voelt zo naturel en vloeiend aan dat de tijd omvliegt. Het is een machtig nummer, zelfs direct het hoogtepunt van het album, waarin alle muzikanten de ruimte krijgen om hun muzikale klasse te etaleren, maar de band ervoor waakt dat niemand zich verliest in oeverloos technisch gepriegel. De reprise aan het eind van het nummer is prachtig en verrassend genoeg krijgt Daniel Gildenlow (Pain Of Salvation) tijdens het nummer ook nog even de gelegenheid om te schitteren (wat niet moeilijk is gezien zijn adembenemend mooie stem).

Shine is vervolgens een typische Neal Morse-ballad (het nummer was oorspronkelijk ook bedoeld voor Momentum, maar Morse vond het nummer geschikter voor Transatlantic), die in eerste instantie wat standaard aandoet, maar zich toch weer ontpopt tot een erg mooi, subtiel en ontroerend nummer. Black As The Sky is een frivool en fris klinkend nummer. Eigenlijk is alleen de ballad Beyond The Sun wat flauwtjes, zeker als we terugdenken aan meesterlijke ballads als We All Need Some Light en Bridge Across Forever. Het afsluitende titelnummer is weer een epos van ruim een half uur, en dat is toch waar Transatlantic het meest in uitblinkt.

Als ik dan een minpuntje moet noemen, is dit dat het materiaal iets minder spontaan klinkt dan de eerste twee platen van dit gezelschap. Dat kan echter ook ermee te maken hebben dat de bandleden elkaar beter dan ooit aanvoelen. Hoe dan ook, Kaleidoscope is wederom een fantastisch werkstuk geworden waar de liefhebbers van symfonische rock met flinke jaren �70-invloeden, maar in principe iedereen die van goede muziek houdt, van zullen smullen.

Tracklist:
1. Into The Blue
2. Shine
3. Black As The Sky
4. Beyond The Sun
5. Kaleidoscope