Tenebrario is een logisch vervolg op de EP uit 2010. De stijl is gelijk gebleven en dat betekent dat het geluid een mengelmoesje is van occult rock en vroege heavy metal. Het eerste aanknopingspunt is het al genoemde Blood Ceremony, maar de overeenkomsten met een band als Christian Misstress zijn overduidelijk. De originele troefkaart van Cauchemar zijn de Franse teksten. Nu ben ik eigenlijk niet zo dol op de Franse taal, maar de stem van Annick Giroux klinkt zowaar sexy in de oren. Het geeft de muziek een prettig mysterieus en soms zwoel randje. Zo is het absoluut een waardevolle en originele toevoeging.
Aanvankelijk lijkt de muziek vrij eentonig, omdat de eerste helft van de plaat weinig afwisselt en het tempo van de songs weinig verschilt. Tenebrario is daarmee een rasechte groeiplaat, want het duurt minstens vier of vijf luisterbeurten voordat accenten gaan opvallen. Het is ook een kwestie van door de minder interessante songs te worstelen. Le Feu Du Soleil biedt niks interessants, terwijl Salamandre een toffe, maidenesque openingsriff heeft, om vervolgens om te slaan naar een sfeer die, opvallend genoeg, aan Cruachan doet denken. Laat daarmee duidelijk zijn dat de muziek pagan metalinvloeden heeft. Thematisch gezien is het volstrekt logisch om dat met het occulte geluid te combineren.
De meeste songs zijn relatief simpel, maar bevatten iets bezwerends. Het is lastig aan te duiden waardoor het interessant blijft, al speelt de afwisseling wel een belangrijke rol. Le Fantme is lekker vlot en titeltrack die de plaat meteen afsluit, laat je nog even zweven over heidense landschappen. Daarmee komt er een eind aan een plaat die niet briljant is, of genrebepalend, maar gewoon erg genietbaar. Liefhebbers van La Vierge Noir kunnen hun slag slaan en fans van het genre doen er goed aan om Cauchemar een kans te geven.
Tracklist:
1. D'encre Et De Sang
2. Le Feu Du Soleil
3. Salamandre
4. Tte De Mort
5. L'Appel
6. Le Fantme
7. Rites Lunaires
8. Trois Mondes
9. Tenebrario
