Normaliter haast ik me niet voor de openingsband. Het Sloveense Mist zou ik in eerste instantie overslaan, maar ditmaal loopt het toch anders. Een snelle check op internet smaakt zeker naar meer. Ik bestel nog snel even een Corsendonk Rousse voordat ik het zaaltje betreed. Mist is dan al begonnen, maar veel heb ik niet gemist. Vijf jongedames staan voor een redelijk enthousiast publiek te spelen. Voor een bandje dat pas twee jaar samen is, doen ze het behoorlijk goed. Hun doom metal is duidelijk genspireerd door de groten in het genre. Dat blijkt vooral wanneer ze een prima uitvoering spelen van Pentagrams Relentless. Ook het eigen materiaal mag er zeker wezen. De dames hebben een neusje voor goede gitaarlijnen en afwisseling. Ook live hoor je de gelaagdheid in de muziek goed. Mist geeft een goed optreden weg en oogst daarvoor terecht lof.
Het ombouwen gaat vlot, waarna ons eigen Akelei het podium betreedt. Hoe hard ik ook probeer om de band een eerlijke kans te geven, het lukt niet om de aandacht vast te houden. Terwijl er genoeg mensen zijn die duidelijk genieten van deze doom metalband, kan ik weinig met de opbouw en de inhoud van de nummers. Voor mijn gevoel worden hier echt te willekeurig bepaalde sfeerelementen opgezocht. Mischa Nuis is een prima zanger, maar wanneer de Nederlandse teksten ten gehore worden gebracht, krijg ik het onvermijdelijke gevoel te luisteren naar een soort Andr Hazes meets doom. Het werkt voor mij gewoon niet. Terwijl enkele tientallen mensen opgaan in de muziek van Akelei, bestel ik in het cafe nog een overheerlijke Corsendonk Rousse.
Tenebrario is inmiddels een jaar uit en toch hebben we maar weinig van Cauchemar gezien. De bandleden lopen al de hele avond tussen het publiek rond. Wanneer ik Franois Patry en Annick Giroux hierover wat navraag, blijkt dat ze de laatste jaren toch vooral veel optredens op het Amerikaanse continent hebben gedaan. Het blijken in elk geval erg aardige en enthousiaste mensen te zijn die alles zelf regelen. Annick staat tijdens het opbouwen nota bene zelf te deejayen en steekt zo haar bewondering voor onder andere The Devils Blood, Blues Pills en (de oude) Judas Priest niet onder stoelen of banken. Zoals ik zelf al in mijn review over Tenebrario aangaf, is de link met de landgenoten van Blood Ceremony duidelijk aanwezig. Cauchemar komt uit het Franstalige deel van Canada en brengt daarom zijn muziek ten gehore in deze taal. Probeer dan maar eens mee te zingen! Het geluid is aanvankelijk nog niet erg goed, maar eenmaal rechtgezet is het optimaal genieten. Cauchemar heeft slechts een EP en een album uitgebracht. Het is dan ook niet moeilijk te raden waarop de focus komt te liggen. Toch wordt La Vierge Noire integraal gespeeld. Het komt er vooral op neer dat het oeuvre grotendeels gespeeld kan worden in de speeltijd die Cauchemar krijgt. Op bijna bezeten wijze zingt Annick prachtige nummers als Salamandre en Le Fantme. Persoonlijk mis ik alleen de titeltrack van het debuutalbum. Het had een mooi rustmoment kunnen zijn tussen alle uptempo songs. Een smet op dit verder heerlijke optreden zou ik het niet willen noemen. Vooraan wordt namelijk een klein feestje gebouwd en kunnen we concluderen dat Cauchemar beschikt over een prima repertoire. Met prijsnummer Le Voile dIsis sluit de band het optreden af. Het publiek schreeuwt om een encore en krijgt deze in de vorm van Le gardien De La Terre.
Wie denkt dat de avond voorbij is, heeft het mis. Annick vliegt direct weer achter haar draaitafel voor een gezellige heavy metal disco. Het feestje gaat door tot in de kleine uurtjes waarbij nog veel geheadbangd en nagebabbeld wordt. Na een stevige handdruk van de gitarist en de bassist en een warme omhelzing van Annick, haast ik me naar de trein. Niet alleen heeft Cauchemar mijn sympathie gewonnen, maar ook bevestigd een band te zijn om rekening mee te houden.
