Ik was het Zweedse Darkane eigenlijk al lang en breed uit het oog verloren toen eerder dit jaar het nieuws bekend werd dat met The Sinister Supremacy na vijf jaar eindelijk weer eens nieuw plaatwerk zou verschijnen. Het andere nieuws dat de band in petto had, was dat de oorspronkelijke frontman Lawrence Mackrory, die ook op het debuutalbum Rusted Angel te horen was, is teruggekeerd in de band en dus dit album zal opluisteren met zijn vocalen. Nu was ik persoonlijk altijd meer een fan van Andreas Sydow, die vooral op Insanity een uitstekende prestatie neerzette, maar voor veel fans van het eerste uur zal de terugkeer van Mackrory niet als een straf aanvoelen.

De band kan ook wel een zetje in de rug gebruiken, want het in 2008 verschenen Demonic Art bleek een vrij oppervlakkig en onopvallend album, dat weinig memorabele momenten bevatte. De vraag is of Darkane zich met The Sinister Supremacy weer terug op de kaart kan plaatsen, of dat de band gedoemd is tot een bijrol op het internationale toneel. Na een flink aantal luisterbeurten moet ik echter concluderen dat ook The Sinister Supremacy tekort schiet om met de grote jongens mee te doen. De band lijkt op dit album een beetje te lijden aan het �Dew-Scented�-syndroom: het materiaal klinkt best aardig, maar na een paar nummers wordt het allemaal wel ietwat eentonig.

Neem nu het typische bombastische intro, gevolgd door het pakkende en hakkende titelnummer. �Prima song�, denk je dan. Of op z�n `Gijppiaans�: �niets mis mee, toch?� Zo staan er zeker de nodige fijne momenten op The Sinister Supremacy. Ook het zware, maar melodieuze Ostracized behoort bijvoorbeeld tot de uitschieters. Enorm vette riffs, lomp hakkend drumwerk en een zich uitlevende Mackrory, die helemaal los kan gaan tijdens het stevige refrein. Mechanically Divine en Insurrection Is Imminent zijn soortgelijke voorbeelden van nummers waarop de band laat horen nog steeds het nodige in zijn mars te hebben.

Maar toch betrap ik me er iedere luisterbeurt op dat Darkane mijn aandacht niet over de gehele lengte weet vast te houden. Dat komt vooral door de onderlinge inwisselbaarheid van sommige nummers, die ervoor zorgt dat met name het middendeel van de plaat wat monotoner klinkt. Solide, dat zeker, maar met iets te weinig stukken waarvan je rechtop in je stoel gaat zitten. Het einde is wel weer verrassender, met het Trivium-achtige Existence Is Just A State Of Mind en de vette, met een Gojira-saus overgoten bonustrack Malicious Strain.

Uiteindelijk is The Sinister Supremacy misschien niet de glorieuze comeback die de band voor ogen had. Het is vooral een aardige plaat geworden: een plaat die zeker de nodige leuke momenten bevat, maar over de gehele linie toch ook enkele tekortkomingen kent.

Tracklist:
1. Sounds Of Pre-Existence
2. The Sinister Supremacy
3. Mechanically Divine
4. Ostracized
5. The Decline
6. Insurrection Is Imminent
7. In The Absence Of Pain
8. Humanity Defined
9. Hate Repentance State
10.Collapse Of Illusions
11.By Darkness Designed
12.Existence Is Just A State Of Mind
13. Malicious Strain (Bonus Track)
14. I, Author Of Despair (Bonus Track)