Een nieuw Darkane-album, daar hadden weinig mensen nog op gerekend. De Zweedse thrash/deathmetalformatie, die al in 1998 is opgericht, is namelijk vooral actief in het eerste decennium na de eeuwwisseling, als de band zelfs onder de vleugels van Nuclear Blast opereert. Het opgefokte en licht chaotische Insanity (2001) was destijds een van de eerste metalplaten die ik kocht. Na drie releases bij dat mainstreamlabel zetten de heren ogenschijnlijk een stapje terug middels hun overgang naar het kleinere Massacre Records, maar in de jaren die volgen, produceert Darkane regelmatig nieuw werk, dat eigenlijk altijd wel consistent is qua niveau.
Na het in 2013 verschenen (redelijk sterke) The Sinister Supremacy blijft het echter lang stil. Negen jaar duurt het uiteindelijk totdat met Inhuman Spirits eindelijk een opvolger in de schappen ligt. Wie het album voor de eerste keer beluistert, zal zich afvragen waarom Darkane zo lang nodig heeft gehad. Het album klinkt vanaf de eerste tot de laatste noot typisch als Darkane: redelijk agressieve, maar ook melodieuze death/thrash met wat lichte industrile ondertonen, alsof At The Gates en Fear Factory een samenwerking zijn aangegaan. Het feit dat de line-up in al die jaren grotendeels hetzelfde is gebleven, zal ongetwijfeld bijdragen aan de consistentie van de mannen. Bovendien is het best bijzonder dat de groep in zon uitgemolken genre direct herkenbaar klinkt.
Voorganger The Sinister Supremacy viel op door de terugkeer van oorspronkelijke frontman Lawrence Mackrory, die ook op het debuutalbum Rusted Angel (1999) te horen is. Hij verzorgt ook op Inhuman Spirits de vocalen en doet dat verdienstelijk. Zijn stemgeluid is relatief clean, maar bevat voldoende agressie om de liefhebbers van zowel thrash als death metal te kunnen bekoren. De grootste troefkaart van het album is echter het sterke gitaartandem van Christofer Malmstrm en Klas Ideberg, dat ieder nummer voorziet van uitstekende riffs en treffende hooks. De composities op dit album zitten sowieso puik in elkaar. Ook aan fijne leads en sterke refreinen is voldoende aandacht besteed. In dat opzicht laat Inhuman Spirits een duidelijke vooruitgang horen ten opzichte van de vorige langspeler, die compositorisch wat minder speciaal is.
De nummers die de kracht van Darkane het best illustreren, zijn Conspiracies Of The Flesh, Mansion Of Torture en The Great Deceiver. Het zijn knallende, felle tracks, overwegend gecentreerd rondom staccato hakkende riffs en krachtige, herkenbare refreinen, maar die tevens worden opgefleurd met melodieuze elementen, zoals een catchy lead, een smaakvolle solo of subtiele, ondersteunende keyboards. The Quintessence Of Evil onderscheidt zich door een trager ritme en lijkt iets meer doomgeorinteerd. Toch weet de band ook nu de aandacht moeiteloos vast te houden. Het zegt veel over de kwaliteit van de tracks.
Natuurlijk bevat Inhuman Spirits weinig tot geen nieuwe elementen. De sound van de band is al jaren uitgekristalliseerd. In zon geval is de uitvoering doorslaggevend. En in het geval van dit album is die uitvoering uitstekend. Inhuman Spirits biedt een kleine drie kwartier ongecompliceerde, maar retestrak uitgevoerde, energieke death/thrash metal, die stiekem beter is dan veel van de meer gevestigde namen in het genre.
Tracklist:
1. Inhuman Spirits
2. Awakening
3. Embrace The Flames
4. Conspiracies Of The Flesh
5. Inhaling Mental Chaos
6. Mansion Of Torture
7. The Quintessence Of Evil
8. A Spiral To Nothing
9. The Great Deceiver
10. Vlnader
