Het is nog uitgestorven in de grote zaal als Villainy om half drie de twijfelachtige eer heeft om het festival te mogen openen. De drie heren uit Limburg malen er niet om en imponeren met hun onorthodoxe mix van doom-, thrash-, death- en heavy metal. Interessante tempowisselingen, sterke riffs en dreigende atmosferische passages kenmerken het geluid in een bewierookte zaal. Villainy maakt een goede indruk en is een goede openingsact die meer publiek had verdiend. (Jeffrey)

Net als vorig jaar is er op deze editie de bandcompetitie Highway To Hell. Vier noordelijke groepen strijden om de felbegeerde openingsplek op zowel Dokk'em Open Air als Into The Grave. Vorig jaar ging Teethgrinder er met de prijs vandoor en dat heeft de grindcoreband zeker geen windeieren gelegd. Via een loting is bepaald dat de Friese hardcoreformatie Cornered vandaag de aftrap mag verzorgen in de competitie en zodoende als eerste mag aantreden op de Dimebag Darrell Stage. Cornered speelt typerende hardcore zoals er zoveel gemaakt wordt en heeft wat dat betreft weinig een eigen gezicht. Toch smaakt het goed. Onder begeleiding van zware gitaarriffs en een strakke ritmesectie, stampt zanger Niels furieus over het podium heen en spuwt zijn agressieve teksten uit. De tracks volgen elkaar in hoog tempo op en met Right Brigade van Bad Brains komt er ook nog een toffe cover voorbij. Het is jammer dat het geluid erg slecht staat, waardoor lang niet het optimale rendement uit het optreden gehaald kan worden. Het publiek is dan ook niet meteen verkocht en staat er maar stil bij te kijken. De actieve frontman doet echter zijn best om de mensen te overtuigen en doet zelfs nog een David Lee Roth-stunt na, door per ongeluk zijn neus open te slaan. Het half uurtje speeltijd is zo voorbij en Cornered laat een goede indruk op mij achter, al klinkt het op cd vooralsnog wel iets strakker. (Marcel)

Daarna is het tijd voor de band die waarschijnlijk het meeste stof zal doen opwaaien op het festival. Niet zozeer qua muziek, want dat stelt werkelijk waar niets voor, maar qua performance. Dames en heren, mag ik aan u voorstellen: Eat The Turnbuckle! Wat een zooitje ongeregeld en wat een bizar optreden. De groep omschrijft zichzelf als ultra-violent death match rock 'n roll, wat globaal inhoudt dat de bandleden tussen de nummers door graag een potje met elkaar worstelen. Tijdens de set worden er hoofden opengehaald met kaasraspen, mensen neergeslagen met tl-lampen, wordt er lustig op losgemept, glas gegeten en vervolgens met glas in iemands hoofdhuid gesneden en natuurlijk mogen de prikkeldraadattributen hierbij niet ontbreken. Nodeloos om te zeggen dat het vandaag een bloederige bedoeling wordt. Elk bandlid staat namelijk halverwege het optreden al aardig bloedend op het podium en het publiek smult net zoveel als het walgt. Uiteindelijk is het leuk om te zien, maar valt de show wel tegen. Muzikaal boeit het voor geen meter en je wacht alleen maar tot de leden elkaar weer in de haren vliegen. Als uiteindelijk die performance dan ook wat teleurstelt, blijven er helaas te weinig memorabele momenten over. Leuk voor de shockfactor, maar daar is het ook wel mee gezegd. (Marcel)

Na Cornered mag Dead Man's Silhouette een poging wagen om het publiek te overtuigen waarom zij op Dokk'em Open Air en Into The Grave thuishoren. Juist aan die overtuiging schort het bij de Meppelse metalcoreformatie. De band staat in het begin vrij statisch op het podium en weet daarmee weinig response vanuit het publiek los te krijgen. Daar komt bij dat de metalcore van deze jongen honden nogal eentonig klinkt en zou vooral meer afwisseling in de zang mij beter smaken. Overigens weet de geluidsman ook dit optreden te voorzien van slecht geluid en hoor je in het begin alleen maar drums en basgitaar. Dat is ook een bepalende factor waardoor het optreden niet geheel lekker uit de verf komt. Toch groeien de mannen in het optreden en lijken de nummers naarmate de set vordert ook beter te worden. Tracks als Most Hated en de single Nobody Touches The Donut klinken goed en zanger Dennis Bakker lijkt in te zien dat als het publiek niet naar hem toe komt, hij wel naar het publiek toe moet. Hupsakee, dat is wat ik wil zien tijdens dit soort optredens. Meer inzet en meer felle overtuiging, want Friesland wil wel losgaan (dat bewijst het vanavond volop), maar dan moet er wel hard gewerkt worden. Geef deze jongens meer vlieguren en dan komt het allemaal goed. (Marcel)

Eind vorig jaar zag ik The Monolith Deathcult in Simplon te Groningen. Mede door het slecht afgestelde geluid was het geen best optreden, maar de heren revancheren zich vandaag in Leeuwarden. Om het in hun eigen teksten te bewoorden: “Wir werden zurückschießen”. Na een intro vuren ze een muur van vette riffs en triggers op de zaal af, aangevuld met samples en grunts. Wir Sind Die Waffe Mensch, I Spew Thee Out Of My Mouth en Todesnacht Von Stammheim komen prima tot hun recht. Een knappe prestatie, mede gezien het feit dat dit nog maar het derde optreden is samen met de nieuwe gitarist, drummer en geluidsman. Een bruut The Monolith Deathcult laat een goede indruk achter. (Jeffrey)

De derde band die in de Highway To Hell-competitie aan mag treden, is Insurrection. De Friese formatie wist met de eind vorig jaar uitgebrachte video van het nummer Apotheosis een positieve indruk op mij te maken. Dat doen de jongens vandaag ook, alhoewel ik moet zeggen dat de zang stukken minder sterk klinkt dan ik had gehoopt. Dat komt door een verkoudheid van de frontman. Ook de performance tussen de nummers door is ter verbetering vatbaar. De backing vocals klinken wel goed, alsmede de riffs en solo’s. De melodische thrash-/death metal à la At The Gates zit goed in elkaar en ligt lekker in het gehoor. Naast eigen werk komt er als verrassing ook nog een cover van Death langs. Pull The Plug zorgt voor veel headbangen door de toeschouwers. Insurrection laat horen over veel talent te beschikken en we gaan er zeker nog meer goeds van horen. (Jeffrey)

Vorig jaar was Entrails voor mij een van de positieve verrassingen op Stonehenge. Het is vandaag dan ook een van de bands waar ik naar uitkijk. Het deathmetalcollectief voldoet van begin tot einde ruimschoots aan mijn verwachtingen. Wat een muur van geluid weten de heren te creëren! Het hakt, zaagt en beukt aan alle kanten. Zó hoort oldschooldeathmetal van de Zweedse school te klinken. Achterin de zaal staat men goedkeurend mee te knikken en vooraan staan er aardig wat mensen te headbangen. Precies waar deze muziek voor bedoeld is. Opvallend veel materiaal is afkomstig van het tweede album The Tomb Awaits, maar eigenlijk overtuigt de hele set vandaag gewoon. Een aangename verrassing komt er met de nieuwe track Beyond The Flesh, die op de nieuwe plaat Obliteration staat. Deze verschijnt in mei en belooft veel goeds. Entrails krijgt de beweging er aardig in en is een van de hoogtepunten van de dag. (Jeffrey)

Act Of State mag als laatste aantreden in de bandcompetitie. De progressieve powermetalband uit Groningen is een beetje een vreemde eend in de bijt tussen al het death- en thrashgeweld van vandaag, maar daardoor niet minder welkom. Zangeres Michelle Bouma weet te verrassen met haar mooie stemgeluid, dat naar eigen zeggen nog niet eens optimaal is, omdat ze last heeft van een verkoudheid. Dit maakt mij wel benieuwd hoe ze dan in optimale conditie klinkt, want wat ze nu al laat horen klinkt krachtig. De ritmesectie zit strak in elkaar en de gitaristen schotelen een paar lekkere solo's voor. Daarbij is het fijn dat de geluidsman eindelijk het geluid goed voor elkaar heeft gekregen. Enig minpuntje is dat op het podium weinig spectaculairs gebeurt. De zangeres probeert nog regelmatig het publiek te betrekken bij de show, maar de andere bandleden staan er saai bij. Ook klinkt niet elk nummer even goed en verslapt mijn aandacht hierdoor regelmatig. Al met al weet de band vooral door goede instrumentbeheersing een positieve indruk achter te laten, maar mag de formatie gerust werken aan een actievere podiumpresentatie. Toch gok ik dat Act Of State samen met Cornered goede kanshebbers zijn om vandaag als winnaar uit de bus te komen. (Marcel)

Goedenavond, wij zijn Ancient Rites uit Friesland. De Belgische frontman Günther voelt zich hier blijkbaar thuis. Vanwege etenstijd is het vrij rustig tijdens het optreden, maar een groepje fans vooraan de hekken vermaakt zich uitstekend. Het gelaagde geluid van het meest recente studioalbum Laguz komt er live aardig uit ondanks het ontbreken van een bassist. De drummer speelt echter niet strak genoeg om van een topoptreden te kunnen spreken. Toch scoren de zuiderburen een voldoende. Het zijn de oude krakers als Victory Or Valhalla (Last Man Standing) en Fatherland die daarvoor zorgen en de aanwezigen het beste in beweging krijgen. (Jeffrey)

Bij Incursion Dementa is het feest. De thrashers spelen een thuiswedstrijd en dat is goed te merken ook. Veel bekenden van de bandleden melden zich vooraan het podium en staan er te headbangen of begeven zich in de pit. Er wagen zich ook een paar aan het stagediven. Een dolle boel waarbij de actieve frontman zich regelmatig in het publiek begeeft. Hij geeft het goede voorbeeld om er nog meer beweging in te krijgen. De Friezen geven een uiterst vermakelijke show, met oude nummers van de enige full-length die tot nu toe is uitgebracht (All This Is... uit 1993). Waarbij de alcoholconsumptie en de gladde vloer ervoor zorgen dat er regelmatig iemand op de grond valt. Gekkehus, mooi man! (Jeffrey)

Omdat het vermakelijke optreden van Incursion Dementa uitloopt, kom ik te laat bij Darkane en mis ik zodoende het begin. Dat is even balen, want Darkane is juist een van de bands die mij naar Friesland heeft doen afreizen. De melodieuze death-trashers uit Zweden komen altijd sterk voor de dag en het laatste album (tevens de comeback van zanger Lawrence Mackrory) The Sinister Supremacy kon mij erg goed bekoren. Daar komen dan ook aardig wat tracks van voorbij, dus dat stemt mij meteen al tevreden. Maar in de setlist zijn ook genoeg oude krakers verwerkt, zoals Layers Of Lies, Secondary Effects en Conviction, die ervoor zorgen dat de hoofden snel op en neer deinen. Het optreden is met gemak een van de hoogtepunten van de avond. Wat een kracht en techniek demonstreren de heren hier. Vooral de opgerekte instrumentale moshstukken zijn fantastisch. Lawrence Mackrory is echter niet elk moment van de avond goed bij stem en komt af en toe kracht tekort om de nummers naar de juiste intensiteit te brengen. Zijn performance is daarentegen zeer enthousiast, waardoor je het hem al gauw vergeeft. Een fijne setlist en vooral de instrumentale krachtpatserij doen de rest en zorgen voor een prima show. (Marcel)

Wat is het zonde voor de Nederlandse hardrockscene, dat de drie heren van Vanderbuyst de handdoek in de ring gooien. Want deze jongens maken van elk optreden een gegarandeerd feestje. Dat lieten ze vorig jaar al zien op Into The Grave en dit jaar op Eggbangers Ball is dat niet anders. Het enthousiasme druipt er vanaf en Leeuwarden zwicht meteen voor de sympathieke praatjes van zanger/bassist Jochem Jonkman. Na een lang en indrukwekkend intro wordt Flying Dutchman ingezet en dan barst de gezelligheid lost. Het grappige is dat we ook een echte vliegende Hollander te zien krijgen. En vliegen, dat kan deze gestoorde gek. Maar landen, daar kan hij beter nog even wat op oefenen. Want wil je graag vanaf het podium het publiek inspringen, dat kan, maar zorg dan wel dat er publiek staat dat je opvangt, anders wordt het pijnlijk. Hij is overigens niet de enige die de vloer van dichtbij ziet, want deze is inmiddels door al het bier veranderd in een ijsbaan, waardoor de mensen in de pit het moeilijk hebben. De band speelt ondertussen lekker door en trakteert de zaal vervolgens op de heavy rockers Tiger en Walking On Tightrope. Het is bij At The Crack Of Dawn waar Vanderbuyst zijn talent maximaal laat zien. Heerlijk lang opgerekt met geweldige solo's als in een jamsessie, is dit nummer een genot om zowel aan te zien als te horen. Hierbij laat vooral Willem Verbuyst horen wat een voortreffelijke gitarist hij is. Met Welcome To The Night beëindigt de groep het gezelligste (afscheid)feestje van de avond en de vraag die overblijft is: wanneer komt een reünie? (Marcel)

Vorig jaar mocht Enslaved het festival afsluiten en dit jaar gaat die eer naar thrashgigant Destruction. De Duitse fossielen beginnen hun set voor een nog akelig lege zaal, maar dat weerhoudt het trio er niet van om totale vernietiging te zaaien. Het podium is fraai aangekleed en de band heeft zijn eigen geluids- en lichtmannen mee genomen. Dat valt meteen te merken. Het optreden gaat gepaard met het beste geluid van de dag en een sfeervolle lichtshow. Mike Sifringer speelt in een rap tempo de ene na de andere scherpe gitaarriff en maakt aan iedereen duidelijk hoe oldschool thrash hoort te klinken, terwijl drummer Vaaver achterin een heerlijk potje mept en beukt. Zanger/bassist Schmier is goed bij stem, maar heeft niet zijn beste humeur meegenomen. Of dit komt door de autopech waardoor de band vandaag bijna niet kon komen optreden of door andere redenen is niet bekend, maar als zijn microfoonstandaard niet op de juiste hoogste afgesteld staat, wordt deze venijnig op de grond gegooid. Vervolgens loopt hij even naar achteren en daar zal dit ongetwijfeld wel even rechtgezet zijn.

Nummers die in het begin van de set voorbij komen, zijn Thrash Till Death, Nailed To The Cross, Mad Butcher en Eternal Ban. Langzaamaan komen er meer mensen kijken en is het midden van de zaal gereserveerd voor een fanatieke groep fans, die wild heen en weer springt en op elkaar inbeukt. Ook zij komen erachter dat deze vloer spekglad is. Wat de organisatie vervolgens kwalijk te nemen valt, is dat de statafels nog in het midden van de zaal staan. Het duurt niet lang of de eerste persoon vliegt al tegen de stalen poten aan en wordt met een bloedende hoofdwond (waar Eat The Turnbuckle jaloers op zou zijn) weggebracht. Niet veel later staat een ander, niet al te slim figuur met diezelfde tafel rond te zwaaien in de pit, waarbij de poten vlak langs verschillende hoofden vliegen. Gelukkig is de security alert en haalt de tafel weg.

Het optreden van Destruction duurt anderhalf uur en blijft constant genieten. De band verslapt niet en houdt het niveau hoog. Als na Curse The Gods de kettingzaag klinkt, weet iedereen dat het tijd is voor The Butcher Strikes Back. Nog een keer volop headbangen, moshen en vooral genieten van het strakke spel en dan is het optreden, maar ook het ,festival helaas weer voorbij. (Marcel)

Hierna vindt in de Cliff Burton-foyer de prijsuitreiking plaats van de Highway To Hell-competitie. And the winner is:...Cornered! De Friese formatie mag dus spelen op Dokk'em Open Air en Into The Grave. In dezelfde foyer was er vandaag genoeg ruimte om even lekker te relaxen. Even de vermoeide benen rust geven of een praatje maken en ondertussen genieten van een overheerlijke hotdog. Ook waren er dj’s die de nodige classics draaiden, wat leidde tot karaoke-achtige taferelen. Vooral later op de avond bereikte het feest het hoogtepunt met metalfans die dansten op happy hardcore, discohits en nog meer classics. Voor degene die nog niet genoeg had gefeest, was er daarna nog een after-party in café Mukkes.

Eggbangers Ball 2015 gaat de boeken in als een geslaagd en goed georganiseerd feest op een mooie locatie. Andere pluspunten waren: de goede sfeer, de lekkere hotdogs, vriendelijke vrijwilligers en veel goede bands die volgens een goed strak gehanteerd schema optraden. Doordat het niet al te druk bezocht werd, was er nergens een wachtrij en kon je bij de optredens staan waar je wilde. De derde editie van het gezellige metalfeest zal op een andere locatie plaatsvinden. Wij zijn dan in ieder geval weer van de partij. Tot volgend jaar!

Met dank aan Ronald Van De Baan van Livereviewer.com voor de foto's.